Ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν
είχε άδικο όταν είπε ότι οι Ελληνες παρακολουθούν το Προσφυγικό από την
τηλεόραση. Μπορεί αρκετοί να θύμωσαν με τη δήλωση, αλλά το δάχτυλο τους είναι
μικρό για να κρυφτούν από πίσω.
Μεγάλες περιοχές της χώρας δεν έχουν καταλάβει
τίποτα από το δράμα των προσφύγων. Δεν αισθάνονται την ένταση των καταυλισμών,
ούτε μυρίζουν τα χημικά της καταστολής. Η συμπαράσταση προς τους πρόσφυγες
εξαντλείται κυρίως σε ατομικές ενέργειες ή σε συλλογικές πρωτοβουλίες
περιορισμένου εύρους…
Στην πραγματικότητα το θέμα που τίθεται
επιτακτικά δεν έχει να κάνει με την αθλιότητα που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι,
αλλά με την «απειλή» που, υποτίθεται, αντιπροσωπεύουν για την κοινωνική γαλήνη.
Κάπως έτσι, οι μοναδικές οργανωμένες αντιδράσεις που εκδηλώνονται στις τοπικές
κοινωνίες είναι οι ξενοφοβικές της απόκρουσης. Το Προσφυγικό, λοιπόν, υπάρχει
μόνο αν βρίσκεται έξω από την πόρτα σου. Αλλιώς, κλείνει μαζί με την τηλεόραση.
Λίγο πριν οριστικοποιηθούν τα μέτρα του τρίτου
μνημονίου και οι κοινωνικές ομάδες χαζεύουν απαθείς τις εξελίξεις. Ε, ναι,
είχαμε τις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Απορροφήθηκαν εύκολα.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν είναι πλέον
διαθέσιμοι οι μηχανισμοί που διεγείρουν τα αντανακλαστικά της κοινωνικής
αντίδρασης. Τι να σου κάνει το ΠΑΜΕ όταν οι μεγάλοι σταρ του συνδικαλισμού
διατηρούν προνομιακές σχέσεις με την κυβέρνηση;
Ο κόσμος μπορεί να συζητάει, να μουρμουρίζει, να
δυσφορεί, αλλά το κλίμα των προηγούμενων ετών δεν υπάρχει ούτε ως ανάμνηση. Τα
μέτρα θα περάσουν θριαμβευτικά κάτω από τα πανό που θα σηκωθούν στο Σύνταγμα.
Τα πράγματα δεν είναι όπως τις προηγούμενες
φορές. Ακόμα και αν υπάρχει οργή στην κοινωνία, δεν αρθρώνεται ούτε ως ψίθυρος.
Δεν ακούς τίποτα. Και αυτό είναι αναμενόμενο, αφού δεν υπάρχει πλέον το ηχείο.
Βλέπετε εσείς να υπάρχει αντιπολίτευση,
τουλάχιστον με τη συμβατική έννοια που όλοι γνωρίζουμε; Ο Κυριάκος δείχνει
χίπστερ, ο Αδωνις τρολ και κάπου στο βάθος ακούγεται η Βούλτεψη να λέει ότι
πρέπει να φύγει ο Τσίπρας. Λέγεται σαν βάση για ανέκδοτα, αλλά, όντως, αν τώρα
υπήρχε άλλη κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, θα θέλαμε σκάλες να
κατεβάσουμε τη χώρα από τα κάγκελα και τα κεραμίδια.
Κατά μία εκδοχή, λοιπόν, ο Τσίπρας είναι ένας
τυχερός πρωθυπουργός. Εχει από κάτω μία κοινωνία που τρώει χαστούκια και
προσφέρει το άλλο μάγουλο. Που τον απαξιώνει, αλλά ακόμα δεν τον πετάει στην
άκρη, αφού δεν βρίσκει κάτι γοητευτικότερο. Ο Τσίπρας κέρδισε τόσα πέναλτι και
τα σούταρε άουτ μπροστά σε άδειο τέρμα. Αλλά ας δούμε την κερκίδα. Είναι, λέτε,
θετική η έλλειψη αντίδρασης από μία απονευρωμένη κοινωνία; Θα δείξει. Από τη
μία οι πολίτες αποκτούν έναν χρήσιμο πραγματισμό, αλλά, από την άλλη, για να
αποκτήσουν όραμα, θα πρέπει πλέον να είναι μεθυσμένοι.
Κώστας Γιαννακίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου