Το τέλειο ντεκόρ για τη Λαγκάρντ…

Ηλικιωμένος άνθρωπος είναι και, επίσης, προφανώς κουρασμένος από τη ζωή, όπως καταλαβαίνω από το συνήθως νυσταλέο ύφος και τη μονίμως τρεμάμενη φωνή. Γιατί λοιπόν δεν πάει στο σπίτι του ο Θ. Δρίτσας, αλλά επιμένει να ταλαιπωρείται και να ταλαιπωρεί την κυβέρνηση;

Το ερώτημα του ετέθη από δημοσιογράφο με τη λεπτότητα που χαρακτηρίζει ειδικά τους Ελληνες εκπροσώπους του είδους: τον ρώτησαν, δηλαδή, αν του πέρασε ποτέ από το μυαλό (σαν τρελή σκέψη, που την κάνει κάποιος για πλάκα – όχι, προς Θεού, στα σοβαρά...) να παραιτηθεί. «Δίνουμε καθημερινά μάχες με την ιστορία μας, με τις απόψεις μας και με την προοπτική μας», ήταν η απάντηση του υπουργού. Και, φυσικά, τις χάνουμε όλες τις μάχες, γι’ αυτό και παραμένουμε υπουργάρες, προσθέτω εγώ για να πω ευθέως ό,τι ο υπουργός παιδεύεται να πει με περικοκλάδες...

Ο Θ. Δρίτσας εκφράζει στην εντέλεια το παράδοξο της ελληνικής Αριστεράς: υποκύπτει εξίσου στη σαγήνη της ήττας, αλλά και της εξουσίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο μεγάλος Διονύσης Σαββόπουλος το είχε θέσει ως εξής σε τραγούδι του: «Ημασταν πάντοτε μιας ήττας που νικά την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία». Παρότι αναφερόταν στο ΠΑΣΟΚ και έκτοτε πέρασαν τόσα χρόνια, η παραδοξότητα εξακολουθεί να ισχύει και να μας ταλαιπωρεί.

Καθώς η κρίση περιπλέκεται από την επίδραση νέων παραγόντων και, συγχρόνως, το ευρύτερο πεδίο της ευρωπαϊκής πολιτικής αλλάζει, είναι άγνωστο πού θα μας βγάλει η κρίση. Τουλάχιστον, όμως, αν είναι να έχουμε κερδίσει κάτι για τη μελλοντική πορεία, ας είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτό το τσίρκο άσχετων και τεμπέληδων είναι η μόνη Αριστερά. Οχι η γνήσια Αριστερά, σαν να υπήρχε και μια πλαστή που υποδύεται τον ρόλο της γνήσιας, αλλά η μοναδική.

Οι λέξεις έχουν προ πολλού χάσει το νόημά τους, παρ’ όλα αυτά μια κυβέρνηση η οποία επεκτείνει τη συμφωνία με την Cosco στον Πειραιά, ενώ την ίδια ώρα διατηρεί ως αρμόδιο υπουργό τον Θ. Δρίτσα, ώστε αυτός να συνεχίσει «να κάνει τα πάντα για καλυτέρευση της συμφωνίας», όπως είπε, είναι καραγκιοζιλίκι. Αν χρησιμεύει σε κάτι είναι ως ντεκόρ στην Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία με συνέντευξή της στο Bloomberg κάλεσε την Ελλάδα (δηλαδή, την κυβέρνησή της) να αναλάβει τις ευθύνες της και «να μη σέρνεται περιμένοντας να φτιάξουν τα πράγματα από μόνα τους».

Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να κακίσει τη Λαγκάρντ, όταν υπάρχει ο Δρίτσας...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή