Κόκκινος φασισμός…

Η εκλογική εκτίναξη της δημοτικότητας της αριστεράς από το 1981 δημιούργησε σκληρό Κατεστημένο: η λαϊκιστική μεταρρύθμιση της παιδείας και ο αριστερός ρεβανσισμός κατασκεύασαν τον φασίστα του σήμερα – αυτό το μείγμα εθνικιστή, δυσδιοίκητου και αμαθούς πλάσματος που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε πρόκληση εισόδου στη νεωτερικότητα.

Η ηγεμονική ιδεολογία έγινε ένα υβρίδιο: σοσιαλιστικός και αναρχικός λόγος μαζί με βία, ανορθολογισμό, ηθικολογικό κήρυγμα, απόρριψη των κανόνων καλής συμπεριφοράς – στην ουσία, απόρριψη του πολιτισμού, αντιστροφή των αξιών του ωραίου και του αγαθού…

Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τις καθημερινές εκδηλώσεις φασιστικής συμπεριφοράς: με το γεγονός, για παράδειγμα, ότι ένα ανέκδοτο περί μουσουλμανικής παρουσίας στο σχολείο καταλήγει σε υβρεολόγιο εναντίον της δημοσιογράφου Άννας Παναγιωταρέα, με το ότι μια εκδρομή στη Μακρόνησο παίρνει διαστάσεις ιεροσυλίας – καθώς και με το επαναλαμβανόμενο γεγονός ότι πολλοί δήθεν «αντισυστημικοί» (όχι απαραιτήτως «φρικιά») φτύνουν τους αντιπάλους τους όταν τους συναντούν στον δρόμο.

Δεν αξίζει να ασχολούμαστε με ανόητους και άρρωστους ανθρώπους που ευημερούν, με τον καταθλιπτικό τρόπο τους, μέσα στο κοινωνικό μίσος. Αξίζει όμως να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα: τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας ο οποίος σχετίζεται μέσω ποικίλων διαύλων με τον εκφασισμό του κόσμου.

Η αριστερά είναι χρήσιμη, σε πολύ μικρές δόσεις, όταν επαγρυπνεί για την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όταν προτείνει, πού και πού, μια ρηξικέλευθη ιδέα. Γενικά μιλώντας, αποτελεί δύναμη αντιρεαλιστική, συχνά φαντασματική, συντηρητική και «μη προοδευτική» μολονότι πιστεύει ότι κατέχει το μονοπώλιο της προόδου. Όπου επικράτησε, είτε στα θεμέλια της κοινωνίας, είτε στην οικονομία, είτε στον πολιτισμό, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά: εξάλλου, δεν κρύβει το σχέδιό της, το ολοκληρωτικό της όραμα το οποίο εφαρμόζει σε μικρογραφίες στο εσωτερικό καπιταλιστικών κοινωνιών (στη δομή και λειτουργία των κομμουνιστικών κομμάτων, στην οργάνωση των ΑΕΙ, σε πολλά σχολεία που έχουν αλωθεί από αριστερούς καθηγητές κτλ.) Οι περισσότεροι άνθρωποι που ακολουθούν την αριστερά μοιράζονται αυτό το σχέδιο που δεν προϋποθέτει καμιά πολιτική αρετή – εφόσον ο σκοπός καθαγιάζει τα μέσα.

Η 35ετία της αριστερής κυριαρχίας καθήλωσαν την Ελλάδα από ηθική και πολιτιστική άποψη. Δημιούργησαν τον περιβόητο Ελληνάρα ο οποίος, εκτός από νεόπλουτο λιγούρι, φοροφυγάς και συνδικαλιστής, μισεί την επάρατο δεξιά, στερείται μόρφωσης και κοινωνικής παιδείας: έχει τελειώσει το πασοκικό σχολείο, έχει πιθανώς μπει και κουτσοβγάλει το πασοκικό πανεπιστήμιο και έχει περάσει τη θλιβερή ζωή του μέσα στις φασιστοειδείς ιδέες που φυτρώνουν στο έδαφος του ανορθολογισμού. Εξού και για πολλά χρόνια, μεγάλο μέρος των Ελλήνων έβλεπε με συμπάθεια την αριστερή τρομοκρατία – και συνεχίζει να τη βλέπει εφόσον το σύστημα της δικαιοσύνης, οι θεσμοί και τα πρόσωπα που κατοικούν στους θεσμούς δείχνουν επιείκεια, αν όχι στοργή, στους τρομοκράτες. 

Το τοπίο μοιάζει μ’ εκείνο που περιγράφει ο Μπρεχτ στο θεατρικό του έργο «Ταμπούρλα στη νύχτα»: τον τελευταίο καιρό το θυμάμαι ξανά και ξανά – συμμορίες λούμπεν προλεταρίων στο ζοφερό Βερολίνο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου· ανομία· τρομοκρατία· μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που τρίζει και μια ακροαριστερή ομάδα, ο Σπάρτακος, που τρέφει όνειρα σοσιαλιστικής επανάστασης χωρίς να έχει εξασφαλίσει την παραμικρή συναίνεση. Στους δρόμους περιφέρονται δολοφόνοι· κατουρούν στις γωνίες· βρίζουν... Όπως στα Εξάρχεια του 2016...

Διανύουμε τα μολυβένια χρόνια: την εξουσία σφετερίστηκαν, με όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες, οι συμμορίες των λούμπεν προλεταρίων και των εξίσου λούμπεν μικροαστών. Κι επειδή οι αριστεροί πολιτικοί δεν έχουν, εκ των πραγμάτων, κανένα χάρισμα, ούτε καν τη στοιχειώδη εξυπνάδα, ενθαρρύνουν τον όχλο να εκδηλώνει τα ένστικτά του. Οι διανοούμενοι –λιγοστοί– εμπίπτουν σ’ εκείνον τον συνδυασμό που περιγράφει ο Richard Wolin: μεταμοντέρνοι αναθεωρητές του Διαφωτισμού, ανοιχτοί σε ανορθολογικές, αντιδημοκρατικές και φιλοϊσλαμοφασιστικές θέσεις. Το πορτρέτο συμπληρώνεται από αντιευρωπαϊσμό, αντιαμερικανισμό, αντισημιτισμό, αντιφιλελευθερισμό και ρητορική μίσους. Ο αντιφασισμός, επειδή είναι σήμερα κενός περιεχομένου, ταυτίζεται με μια αριστερά που δεν έχει θέση, έχει όμως αντί-θέση· δεν έχει λόγο, έχει αντί-λόγο. Ακριβώς όπως οι παλιοί αντικομμουνιστές: άνθρωποι ενός παλιού κόσμου, ανάξιοι να χτίσουν τον καινούργιο.

Όπως δεν πρέπει να αθωώνονται οι ψηφοφόροι της «Χρυσής Αυγής» ως δήθεν ταλαιπωρημένα ανθρωπάκια, δεν πρέπει να αθωώνονται οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων αριστερών και αριστερίστικων οργανώσεων. 

Οι τυραννικές συνήθειες της αριστεράς έχουν μονιμοποιηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο και διαποτίζουν την πνευματική της ζωή: στήριξη δικτατορικών καθεστώτων μόνο και μόνο επειδή είναι αντιδυτικά, απόρριψη της ελευθερίας της έκφρασης και του συνέρχεσθαι (κάθε αντιαριστερή έκφραση και συνάθροιση απειλείται με διακοπή, επίθεση, βιαιότητες, εκφοβισμό), θεωρίες αμερικανικών και εβραϊκών συνωμοσιών, δικαιολογία και στήριξη της μουσουλμανικής μισαλλοδοξίας. Κι αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις των αριστερών έναντι των φιλελεύθερων ιδεών, δεν είναι λίγοι όσοι, εκτός από τα παραπάνω, ασπάζονται τον σεξισμό και τον μισογυνισμό – αν και όχι εναντίον των «δικών τους» γυναικών εναντίον των «κακών» φιλελευθέρων που είναι είτε πουτάνες, είτε αγάμητες, είτε και τα δύο (το αποκορύφωμα της αποτυχίας!)

Τι μας συμβαίνει λοιπόν; Η χώρα βρίσκεται στα χέρια του όχλου που καθρεφτίζεται σε μια κυβέρνηση η οποία χρησιμοποιεί την προπαγάνδα όπως έχει μάθει μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα από όπου έχει προκύψει. Έχει ξανασυμβεί στην ιστορία: στη σημερινή εκδοχή, η οχλοκρατία συνδυάζεται με κλεπτοκρατία και θεοκρατία· με την προοπτική διαφοροποιημένων πολιτών («οι δικοί μας» και «οι εχθροί μας»), με διείσδυση της κεντρικής εξουσίας σε κάθε πτυχή της ατομικής ύπαρξης και δημιουργίας.

Σώτη Τριανταφύλλου

Athens Voice