Τα κόμματα του ετερόκλητου κυβερνητικού
συνασπισμού απαξιώνονται γρήγορα στην συνείδηση του κόσμου. Δικαίως. Είπαν
πολλά ψέματα, έταξαν τα πάντα στους πάντες, δηλητηρίασαν την πολιτική ζωή με
συκοφαντίες και αυταπάτες, πήγαν την χώρα πίσω τουλάχιστον πέντε χρόνια.
Επομένως ουδείς σώφρων μπορεί να στεναχωρηθεί για το γεγονός ότι οι ΑΝΕΛ
εμφανίζονται στις δημοσκοπήσει κάτω από το όριο του 3% και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι
δεύτερος, με διαφορά από την Νέα Δημοκρατία.
Το ερώτημα όμως είναι οι όροι απαξίωσης· ειδικά
του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και οι ΑΝΕΛ είναι μια ευκαιριακή συμμαχία χωρίς πολιτικό κορμό
και ιστορία. Απαξιώνεται γιατί είπε χοντρά ψέμματα στον ελληνικό λαό, ή
απαξιώνεται διότι τώρα ψιθυρίζει έστω μέρος της αλήθειας; Τιμωρείται για τις
αντιμνημονιακές μπαρούφες του παρελθόντος, ή για την μνημονιακή στροφή του;
Με άλλα λόγια: μαθαίνει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο
ελληνικός λαός, ή θα έχουμε μία επανάληψη του παθήματος Σαμαρά, ο οποίος την
περίοδο 2010-2011 έκανε την τραγική επιλογή να ενισχύσει το αντιμνημονιακό
μέτωπο, το οποίο βρήκε μπροστά του την περίοδο 2012-2014 στο πρόσωπο των κ.κ.
Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου;
Το μεγάλο πρόβλημα του μεταρρυθμιστικού μετώπου
δεν είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το συνονθύλευμα της καφενειακής Αριστεράς
απαξιώνεται διαρκώς, από τις αστοχίες και την έλλειψη στοιχειώδους πολιτική
πρότασης για όλα. Άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ, δεν διοίκησαν ούτε περίπτερο,
φυσικά δεν μπορούν να διαχειριστούν τις σύνθετες παθογένειες της ελληνικής
κοινωνίας και οικονομίας. Ακόμη και τώρα ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει μόνος
του τα αδιέξοδα στα οποία θα εγκλωβιστεί· μαζί μ' αυτούς δυστυχώς και η χώρα.
Κάθε μέρα που περνά φαίνεται η προγραμματική και
διαχειριστική γύμνια τους. Αυτή θα γίνει ακόμη πιο εμφανής στην οικονομία, στην
αγορά, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια. Μια
σιδηροδρομική γραμμή -την μόνη που συνδέει την χώρα με τον υπόλοιπο κόσμο- δεν
μπορούν να ανοίξουν, θα καταφέρουν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα;
Δυστυχώς για την χώρα, η κατάσταση θα
χειροτερεύει κι αυτό θα δημιουργεί διαρκώς πολιτικά προβλήματα στους
συγκυβερνήτες.
Δεν είναι όμως εγγυημένο ότι το κενό που αφήνει
ο ΣΥΡΙΖΑ θα καλυφθεί από τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Αντιθέτως: η δημιουργία
τόσων νέων λαϊκιστικών κομμάτων -από την «Πλεύση» της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου,
μέχρι την «Νέα Δεξιά» του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη, ή την «Εθνική Ενότητα» των
Μπαλτάκου-Καρατζαφέρη- δείχνει ότι υπάρχουν προσδοκίες ότι η παραφροσύνη του
αντιμνημονίου δεν έχει ηττηθεί πολιτικά. Κάποιοι υπολογίζουν να ξανανθίσει.
Αυτό σημαίνει ότι το μεταρρυθμιστικό μέτωπο δεν
πρέπει να αρκεστεί στις κινήσεις κορυφής, που συνηθίζει. Πρέπει να κατεβεί στις
γειτονιές, στα καφενεία, να δείξει στους πολίτες τους παραλογισμούς τους
οποίους καλλιεργείται ο λαϊκισμός. Πρέπει επίσης να ξεκινήσει αγώνα εναντίον
κάθε λαϊκιστικού μορφώματος και να μην ασπαστεί την βραχυπρόθεσμη όσο και
βλακώδη συλλογιστική «ο αντίπαλος του αντιπάλου μου είναι (έστω προσωρινός)
σύμμαχος».
Μαζί με
τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει να ηττηθεί το τέρας του λαϊκισμού, διότι κάθε κυβέρνηση
θα το βρει μπροστά της.
Βεβαίως μια νίκη της ΝΔ στις εκλογές θα αλλάξει
άρδην το κλίμα στην οικονομία και την διεθνή εικόνα της χώρας. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης
θα είναι ουσιαστικά ο πρώτος «μνημονιακός πρωθυπουργός» και έχει την εικόνα του
σκληρού μεταρρυθμιστή. Αυτό θα δημιουργήσει άμεσα θετικές προσδοκίες και στην
Ευρώπη και στις αγορές, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας. Το αποπνικτικό κλίμα
των χαμηλών προσδοκιών στην οικονομία θα διαλυθεί. Προσωρινώς, όμως. Αν δεν
υπάρξει μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συμμαχία για να στηρίξει τις
αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να ξεκολλήσει η οικονομία και να
προκόψει ο τόπος, τα αδιέξοδα που χρόνια τώρα καλλιεργεί ο λαϊκισμός (και ο
νεοδημοκρατικός) θα εμφανιστούν ακόμη πιο απειλητικά.
Πάσχος Μανδραβέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου