Η καθ’ ημάς Αριστερά…

Τα πράγματα είναι απλά. Όπου προσπάθησε να κυβερνήσει ή κυβέρνησε η Αριστερά, ο λαός υπέφερε. Καλές οι θεωρίες του Μαρξ, αλλά στην πράξη δεν περπατάνε. Το αντίθετο θα έλεγα…

Το είδαμε στην ΕΣΣΔ του Λένιν, και αργότερα του Στάλιν, στην οποία οι στερήσεις, η πείνα, οι ουρές, και η μιζέρια ήταν καθημερινό φαινόμενο επί πολλές δεκαετίες. Χώρια οι διώξεις, οι εκτοπισμοί, οι φυλακίσεις, και οι εκτελέσεις…

Πολιτικά, οι αριστεροί κομπάζουν για την δημοκρατικότητά τους, αλλά όπου κυβέρνησαν απαγόρευσαν διά ροπάλου την δημοκρατία, την πολυφωνία, τον αντίλογο, τον συνδικαλισμό,  κλπ κλπ.

Ιδεολογικά, αρέσκονται να μιλάνε για ισότητα, για φιλανθρωπία, για ισονομία, για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά όπου έκαναν κουμάντο οι διακρίσεις ήταν πολύ σκληρότερες απ ότι και επί φεουδαρχίας.

Οικονομικά, ότι και να λέμε, σελίδες ολόκληρες να γράφουμε, είναι περιττό. Δείτε τις ελλείψεις και την οικονομική πενία σε όλα τα κράτη όπου υπήρξε αριστερή κυβέρνηση, δείτε την σημερινή Βενεζουέλα (χώρα πρότυπο των συριζαίων) και θα καταλάβετε. Δεν χρειάζονται περισπούδαστες οικονομικές αναλύσεις. Ακούστε ένα πεντάλεπτο τον Σεβαστάκη ή τον Θηβαίο, και θα αντιληφτείτε περί τι κρετίνων πρόκειται.

Δείτε τι συνέβη στα κράτη δορυφόρους της ΕΣΣΔ μέχρι που αυτή κατέρρευσε (από μόνη της), και οι λαοί τους επιτέλους συνήλθαν, ζώντας σήμερα χιλιάδες φορές καλύτερα από τις εποχές του κομμουνισμού.

Δείτε την σημερινή Κούβα, δείτε την Βόρειο Κορέα, και μετά αναλογιστείτε, τι ακριβώς πέτυχε ο κομμουνισμός στην πράξη.

Δείτε την Ρουμανία, ή την Βουλγαρία, που σήμερα «πετάνε», ενώ πριν από μερικές μόνο δεκαετίες, οι περήφανοι Ελληναράδες πηδούσαν τις γυναίκες τους με μια … ΚΟΛΥΝΟΣ.

Και ενώ η ιστορία προχωράει, οι λαοί ξυπνάνε και αναπτύσσονται, υπάρχει μια μικρή νησίδα βλακείας, ένα γαλατικό χωριό, που έχοντας ζήσει όλα τα καλά του δυτικού καπιταλισμού επί δεκαετίες, ένα μέρος όπου μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι κατά κεφαλήν ΠΟΡΣΕ ήταν οι περισσότερες στον πλανήτη, ξάφνου ο λαός της ανακάλυψε ότι θέλει να τον κυβερνήσουν αριστεροί!

Θέλει, λέει, νέους και άδολους, άφθαρτους, κομμουνιστές για να πάρουν το τιμόνι της χώρας και να την οδηγήσουν στην ευημερία. Για τόση απύθμενη βλακεία μιλάμε. Και μάλιστα εν έτει 2016, που όσο ντουγάνι κι αν είναι κάποιος, με ένα δυο κλικ στο διαδίκτυο μπορεί να μάθει τα πάντα όλα χωρίς να χρειάζεται να ανοίξει βιβλίο. Και όμως…

Και τι κάνει αυτός ο (αυτοαποκαλούμενος) σοφός λαός; Βγάζει με τα ίδια του τα χέρια τα μάτια του, στέλνοντας στην κυβέρνηση ένα απείθαρχο ασυνάρτητο τσούρμο ιδεοληπτικών, υπό την ηγεσία ενός ημιαγράμματου επαγγελματία πολιτικάντη, τα μέλη του οποίου  όμως έχουν την εγγύηση-σφραγίδα  του άφθαρτου αριστερού. Έχουν δηλαδή το άλλοθι, ότι ουδέποτε κυβέρνησαν, και άρα αν τους δοθεί η ευκαιρία θα τα λύσουν όλα και ο λαός θα τους ευγνωμονεί αιώνια. Έτσι χτίστηκαν σημαντικές πολιτικές καριέρες στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, και έτσι κάποιοι ουκ ολίγοι ξεγάνωτοι τενεκέδες έζησαν τον μύθο τους με το φωτοστέφανο του άφθαρτου αγωνιστή πάνω από το κλούβιο τους κεφάλι.

Και τι συμβαίνει στην πράξη μόλις αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση της χώρας την αποφράδα εκείνη μέρα του Γενάρη του 2015;  Στάχτη και μπούρμπερι. Η απόλυτη διάλυση των πάντων, φόροι επί φόρων, μειώσεις μισθών, κόψιμο συντάξεων, χαράτσια, λουκέτα, ανεργία, κλειστές τράπεζες, κάπιταλ κοντρόλς, απόλυτο ξεπούλημα των πάντων,  διαλυμένα νοσοκομεία, ανίκανο δημόσιο, αναποτελεσματική (για να μη πω τίποτα άλλο) δικαιοσύνη, δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, καθεστωτισμός, και γενική μιζέρια. Πλην όμως με επίκεντρο τον άνθρωπο, που λέει κι ο σπινθηροβόλος Στρατούλης. Και πάλι τυχεροί είμαστε, λέω εγώ,  αφού λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΕ, ο Τσε Παπάρα τρόμαξε, έκανε την κωλοτούμπα, και τα δεινά μας περιορίστηκαν στα οικονομικά ζητήματα και μόνο. Μπερεκέτ να λέμε δηλαδή, αφού αν δεν ήταν η ΕΕ σήμερα οι συριζαίοι θα είχαν ξεδιπλώσει το πλήρες όραμά τους, και θα αλληλοσφαζόμασταν στα πάρκινγκ των άδειων σούπερμαρκετ, για ένα γάλα εβαπορέ, ή θα διαγκωνιζόμασταν στα χωράφια για το ποιος θα πρωτοπιάσει τα πακέτα βοήθειας που θα μας έριχναν οι κακοί ξένοι τοκογλύφοι από τα αεροπλάνα της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Αυτούς ήθελε ο λαός να τον κυβερνήσουν και αυτούς εξέλεξε… και μάλιστα δυο φορές… όμορφα και δημοκρατικά (μαζί μάλιστα με τον εθνεγέρτη και μπεσαλή συγκαμένο). Αγνοώντας ότι στα διάφορα αντίστοιχα κομμουνιστικά καθεστώτα τα κόμματα, οι εκλογές, τα δημοψηφίσματα, κλπ κλπ ήταν απαγορευμένα. Όπως απαγορευμένη ήταν και η ελεύθερη ενημέρωση. Λεπτομέρειες όμως, για έναν πληθυσμό βουτηγμένο στην ιστορική άγνοια, φανατικό θαυμαστή των πρωινάδικων, και έρμαιο των τζούφιων υποσχέσεων των λαϊκιστών.

Δείτε για παράδειγμα τους αγρότες, που εν χορώ ψήφισαν Αλέξη, και στη συνέχεια πανηγύριζαν. Αγνοώντας τις απόψεις του Μαρξ, του Λένιν, κλπ για την αγροτιά, και για το ότι αυτή αποτελεί το πιο αντιδραστικό τμήμα του λαού, που θα πρέπει να παταχθεί. Κάτι που τελικά κατάφερε ο Στάλιν με τα κολχόζ, τις κολεκτιβοποιήσεις, κλπ και με αποτέλεσμα τον θάνατο ή την εξορία εκατομμυρίων αγροτών στην Ουκρανία και αλλού. Στα καθ’ ημάς, οι αγρότες έκθαμβοι ανέβαζαν στα τραχτέρια τους τον αριστερό ήρωα Αλέξη, για να τους υποσχεθεί την επερχόμενη επουράνια βασιλεία…

Αυτούς ήθελε ο λαός να τον κυβερνήσουν: Την Γαϊτάνη, τον Σκουρλέτη, τον Φίλη, τον Κυρίτση, την Δούρου, τον Μιχελογιαννάκη, τον Βαρεμένο, ακόμη και την Ραχήλ… που από ακροδεξιά εθνικίστρια στους πσαικαζμένους, ξάφνου δήλωσε αριστερή, και κατέβηκε με τον Σύριζα (που μέχρι και μαοϊκές συνιστώσες είχε), και ο λαός την ψήφισε!!!! Μιλάμε για υπαρκτό σουρεαλισμό, όχι αστεία.

Αυτή λοιπόν είναι η καθ’ ημάς άφθαρτη και ηθική αριστερά, του Πολάκη, του Σπίρτζη, του Κουρουμπλή, της Σβίγγου, της Βαλαβάναινας, και άλλων παρόμοιων καθαρών και  έντιμων φίλων του λαού. Που όμως του έχουν βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, και έπονται και χειρότερα. Γιατί; Διότι, αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις, ο λαός θέλει κι άλλο. Πονάω αλλά μ’ αρέσει, είναι το σύνθημα που βγαίνει. Σύνδρομο της Στοκχόλμης και βάλε. Μαζοχισμός στη θεωρία και στην πράξη.

Γι αυτό, ότι και να λέμε, όσο κι αν προειδοποιούν κάποιοι, το παιχνίδι είναι χαμένο, αφού ο λαός θα συνεχίσει την αυτοχειρία του, και οι μπουτούδες θα ξαναχορέψουν πολλές φορές στην πλατεία Συντάγματος… κι ας κλαίει ο απλός κοσμάκης… αρκεί που ξεφορτωθήκαμε τον «μπροδώτη» Σαμαρά. Αρκεί που μας κυβερνά ο άφθαρτος Αλέξης με το χαμόγελο στο στραβό του το στόμα, παρέα με τον (στα τέσσερα) συγκαμένο μπούλη, αλλά και τον στρατηγικό σχεδιαστή Καρανίκα.

Θα με θυμηθείτε…

Strange Attractor

ΥΓ- Έστω ότι σε μελλοντική εκλογική αναμέτρηση βγαίνει πρώτο κόμμα και με διαφορά η ΝΔ. Με το νέο εκλογικό σύστημα αποκλείεται να μπορέσει να κυβερνήσει. Έστω όμως ότι τα καταφέρνει. Τι θα μπορέσει να πετύχει, με έναν Σύριζα ξανά μανά ολημερίς στα κάγκελα, και με έναν λαό ζαλισμένο και ανίδεο που συνεχίζει να χειροκροτεί (δημοσκοπικά) τους λαϊκιστές απατεώνες που τον πηδάνε; Τίποτα. Άρα είμαστε καταδικασμένοι.

Εξάλλου να μην απορούμε πως και γιατί η Κύπρος ξεμπέρδεψε με τα μνημόνια, η Ιρλανδία έχει φουλ ανάπτυξη, κλπ κλπ. Εκεί ΔΕΝ είχαν ούτε έχουν Σύριζα. Απλά πράγματα.