Μωροφιλοδοξίες…

Ερώτηση. Εάν εσείς είχατε πάθος με τον αερομοντελισμό -συναρμολογούσατε και πετάγατε τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια- και κάποιος ξαφνικά μια μέρα σάς προσέφερε θέση κυβερνήτη σε Μπόινγκ 747, θα τη δεχόσασταν; Θα αναλαμβάνατε, με ενθουσιασμό και με συγκίνηση πλην με μηδενική εμπειρία, την ευθύνη για τις ζωές εκατοντάδων σε κάθε πτήση επιβατών;

Εάν εσείς ήσασταν ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης με ειδίκευση στις "αισθησιακές" ταινίες, θα τολμούσατε στα εβδομήντα πέντε σας να πρωταγωνιστήσετε ο ίδιος σε ένα πορνό; Να περάσετε μπροστά στην κάμερα για να επιδείξετε τα κάλλη και τη λίμπιντό σας;

Αναφέρομαι εμμέσως πλην σαφώς σε δύο από τα μέλη της φρέσκιας κυβέρνησης. Στην νεότατη κυρία Έφη Αχτσιόγλου που ανέλαβε μόλις το Εργασίας και στον γεραρό Κώστα Ζουράρι, ο οποίος ορκίστηκε Υφυπουργός Παιδείας. Τους αντιμετωπίζω όσο πιό καλόπιστα γίνεται - δέχομαι ότι διαπνέονται από προθέσεις αγαθές, πως φλέγονται από τα ιδεώδη τους. Και ξαναρωτώ: Δεν έχουν την ελάχιστη συναίσθηση των αντικειμενικών δυνατοτήτων τους;

Η μεν κυρία Αχτσιόγλου είναι διδάκτωρ του Εργατικού Δικαίου, έχει αγωνιστεί από έφηβη στις επάλξεις του Σύριζα και διηύθυνε -λέει- μέχρι πρότινος το γραφείο του προκατόχου της. Η πολιτική ρέει προφανώς στο αίμα της. Θα μπορούσε να δοκιμαστεί αναβαθμιζόμενη σε θέση γενικού γραμματέα ή και να ηγηθεί ακόμα και της γραμματείας νέας γενιάς. 

Υπουργός όμως Εργασίας; Υπουργός Εργασίας; Τώρα, που τα εργασιακά αποτελούν την αιχμή του δόρατος του τρίτου μνημονίου; Δεν περνάει από το μυαλό της κυρίας Αχτσιόγλου ότι τη διάλεξαν για να φέρει σε πέρας την πιό βρώμικη δουλειά και στη συνέχεια να την πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα; Έχει τέτοιο κομματικό πατριωτισμό ώστε να θυσιαστεί ως άλλη Ιφιγένεια -και μάλιστα αυτοβούλως- μπας και φυσήξουν ούριοι άνεμοι για τον στόλο των Συριζανέλ; Ή πρόκειται περί απλής μωροφιλοδοξίας;

Ο κύριος Ζουράρις απ' την άλλη - αιρετικός το πάλαι διανοούμενος, υβρίδιο κομμουνισμού και νεορθοδοξίας, τηλεοπτικός θαμών ικανός να απαγγείλει από στήθους σελίδες ολόκληρες του Θουκυδίδη, βατράχι της πολιτικής που σάλταρε με χάρη απ' την ακρολιμνιά του ΚΚΕ στο νούφαρο του Πάνου Καμμένου, εξεπόρθησε ύστερα από επανειλημμένες προσπάθειες το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και αναλαμβάνει τώρα χαρτοφυλάκιο. Γιατί; Για να ασκήσει διοίκηση; Για να ξυπνάει αξημέρωτα και να διεκπεραιώνει -αυτός, ο αιώνιος μποέμ- τα κυβερνητικά του καθήκοντα; Ή για να γράφουν στα πάνελ, κάτω απ' το όνομα του, μιά επιπλέον ιδιότητα; 

Οι περιπτώσεις Αχτσιόγλου και Ζουράρι βγάζουν μάτι. Δεν είναι εντούτοις οι εξωφρενικότερες που έχουν καταγραφεί στην πρόσφατη Ιστορία μας. Θυμηθείτε τον χαρισματικό κωμικό και ανεκδιήγητο δημόσιο άνδρα κύριο Παύλο Χαϊκάλη, που είχε χρισθεί το καλοκαίρι του 2015 υφυπουργός κοινωνικών ασφαλίσεων. Τον Ντόριαν Γκρέι της πολιτικής, ο οποίος έκανε κοτζάμ καριέρα ναρκισσευόμενος, τον Άρι Σπηλιωτόπουλο. Θυμηθείτε -εφόσον βέβαια έχετε μνήμη ελέφαντα- τον Δημήτριο Δρούτσα, ο οποίος αρχικά συστηνόταν ως καθηγητής αυστριακού πανεπιστημίου, εν συνεχεία ως απλός διδάκτορας, ώσπου αποκαλύφθηκε πως δεν διέθετε κανέναν ακαδημαϊκό τίτλο κι όλα τα παραπάνω δεν τον εμπόδισαν να τοποθετηθεί από τον Γ.Α.Παπανδρέου Υπουργός Εξωτερικών και να παραμείνει στο κρίσιμο πόστο επί ένα χρόνο... 

"Αν ήξερα πόσο ζώα είναι οι Έλληνες, θα τους διοικούσα από δεκανέας" είχε πει ο στρατηγός Κονδύλης. Χολερική κουβέντα ενός δικτάτορα που επιβαλλόταν χάρη στην ισχύ των όπλων. 

Μόνο από υποτακτικότητα δεν χαρακτηρίζονται οι Έλληνες. Μόνο από προθυμία να σκύψουν το κεφάλι στον κάθε απίθανο και άκαπνο, στον κάθε μετεωρίτη του δημόσιου βίου. Θαμπώνονται πράγματι εύκολα απ' τους δημαγωγούς. Το ίδιο εύκολα εντούτοις τούς κατακρυμνίζουν μόλις φανερωθεί το ψέμα τους. (Συχνά -φευ- ερωτεύονται τον αμέσως επόμενο δημαγωγό...). Εν πάση περιπτώσει, εάν οι υπουργοί ψηφίζονταν -αντί να διορίζονται από τον αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος- επιτρέψτε μου να πιστεύω ακράδαντα πως ούτε η κυρία Αχτσίογλου ούτε ο κύριος Ζουράρις θα κέρδιζαν ποτέ χαρτοφυλάκιο.   

"Τι τρώγεσαι με τα ρούχα σου;" απορείτε. "Σάμπως πρόκειται να αποφασίζουν εκείνοι για τις ζωές μας; Όπως οι κούκλες στις βιτρίνες θα είναι, που τις χαζεύεις περπατώντας στους εμπορικούς δρόμους, καμιά φορά δε παρασύρεσαι και μπαίνεις στα μαγαζιά. Αυτός που ανέκαθεν σχεδόν κυβερνά είναι ο στενός πυρήνας, το περιβάλλον του πρωθυπουργού. Και ο κομματικός μηχανισμός. Τύποι που δεν πολυγουστάρουν τη δημοσιότητα, που ζουν εξ απαλών ονύχων στα γραφεία και κυρίως στους διαδρόμους, που μηχανορραφούν κι αλληλομαχαιρώνονται αέναα. 

Στα κομμουνιστικά κόμματα και στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν τα αφανή μέλη της Κεντρικής Επιτροπής με τα γκρίζα παλτά, τους όρθιους γιακάδες και τα χαμηλωμένα -ώστε να κρύβουν το πρόσωπο- καπέλα. Ο ιστορικός του μέλλοντος, ο οποίος θα μελετήσει την μεταπολιτευτική πορεία του ΚΚΕ, θα σταθεί ιδιαιτέρως στην περίπτωση -για να αναφέρω ένα παράδειγμα- του Κώστα Τσολάκη.

Στα αστικά κόμματα είναι οι κομματάρχες, οι μυστικοσύμβουλοι, οι παρακοιμώμενοι. Κυρίως δε οι χρηματοδότες. 

Τύποι, στο μεταξύ, σαν την Έφη Αχτσιόγλου και τον Κώστα Ζουράρι θα χαμογελούν ή θα μουτρώνουν στο φακό, θα λεονταρίζουν προς τέρψιν των τηλεθεατών, θα μπαινοβγαίνουν στα υπηρεσιακά τους αυτοκίνητα, θα απολαμβάνουν τα προνόμια της προσωπικής φρουράς. Μωροφιλοδοξίες...

Χρήστος Χωμενίδης

Capital.gr