Είναι να μη γίνει το κακό…

Το μακρινό 1985, Δεκέμβρη μήνα, παρουσιάστηκα στα χιονισμένα Σέρβια της Κοζάνης για να κάνω και γω τη θητεία μου. Ήμουν 24 χρόνων, με δυο πτυχία, κοσμογυρισμένος, αεράτος, κλπ. Και χωρίς να είμαι πολεμοκάπηλος, εθνικιστής, ούτε καν στρατόκαυλος,  παρουσιάστηκα κανονικά, χωρίς κλάματα, έτοιμος να υποστώ κι εγώ την κάθε ταπείνωση και τον κάθε «ξεφτιλισμό» (όπως μου λέγανε οι φίλοι μου που είχαν ήδη υπηρετήσει), αποφασισμένος να τα καταφέρω, διότι έτσι έπρεπε.

Μάλιστα, αν και ήμουν στην καλύτερή μου ηλικία, θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που θα υπηρετούσα μόνο … 21 μήνες, αφού λίγο πιο πριν αν πήγαινα, η στρατιωτική  θητεία ήταν 25 μήνες (την είχε μειώσει τότε ο Ανδρέας), ενώ αυτή των δοκίμων ήταν 28 μήνες, όπως άλλωστε και στο ναυτικό αλλά και στην αεροπορία. Και μόλις 8 χρόνια πριν αν παρουσιαζόμουν, ήταν 32  μήνες αν δεν κάνω λάθος…

Όπως και οι περισσότεροι (σχεδόν όλοι δηλαδή) έτσι κι εγώ γκρίνιαζα για την «άσκοπη» ταλαιπωρία του να ξυπνάς χαράματα, να τρέχεις ημίγυμνος μέσα στα χιόνια (σωματική βελτίωση το λέγανε), και στη συνέχεια να καθαρίζεις τουαλέτες, κατσαρολικά, θαλάμους, να κόβεις ξύλα, να μαζεύεις γόπες, κλπ μέχρι κατά το μεσημεράκι να αρχίσεις να τρέχεις στα βουνά με «τα όπλα στην ανάταση», περιμένοντας εναγωνίως να νυχτώσει μπας και μπορέσεις να κοιμηθείς για κανένα δίωρο, πριν σε ξυπνήσουν για να κάνεις σκοπιά σε κάποιο απομονωμένο φυλάκιο των γύρω βουνών, παρέα με τα ουρλιαχτά των τσακαλιών. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τους πρώτους 2 μήνες στο κέντρο ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ νερό, όχι ζεστό, ούτε καν κρύο. Εκεί έμαθα να ξυρίζομαι στα όρθια (στην πρωινή αναφορά) με σκέτο ξυραφάκι, και να λιώνω (με έναν αναπτήρα Ζίππο) χιόνι μέσα στο κράνος, για να φτιάξω αχτύπητο φραπέ!

Αυτά περίπου έζησα για 21 μήνες, και τα αναφέρω όχι διότι μετάνιωσα, αλλά επειδή ακόμη και τότε, έχοντας διαβάσει μπόλικη ιστορία, αντιλαμβανόμουν πάρα πολύ καλά την σκοπιμότητα και την αναγκαιότητα της στρατιωτικής θητείας. Ήξερα δηλαδή πως όλα (ειδικά στην περιοχή μας) είναι ρευστά, και πως μπορούν να αλλάξουν από μέρα σε μέρα. Οι παππούδες μου είχαν γεννηθεί Οθωμανοί υπήκοοι, και εγώ γεννήθηκα σε μια πόλη, που μόλις 50 χρόνια πριν (ένα βλεφάρισμα από πλευράς ιστορικού χρόνου) ήταν … τουρκική. Δεν ήμουν ούτε και είμαι «πατριωταράς», ούτε «εθνικιστής»… είχα όμως την τύχη ή την ατυχία να γεννηθώ Έλληνας, κι αυτό συνοδεύεται με πάμπολλα ρίσκα. Ρίσκα  τα οποία δεν απασχολούν τον μέσο Ελβετό, Νορβηγό, κλπ.

Συνεπώς, ότι και να μου λένε οι διάφοροι καρανίκες, οι αντιρρησίες συνείδησης, οι «ειρηνιστές» και άλλοι «αιθεροβάμονες» εγώ τα ακούω βερεσέ. Διότι αν αύριο  γίνει κανένα ντου από πλευράς Τουρκίας, θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε, και μόνη μας ελπίδα θα είναι τα «κορόιδα» που θα πολεμάνε στα χαρακώματα στον Έβρο, στα νησιά, στα πλοία, στα υποβρύχια, και στα αεροπλάνα, για χάρη  μας. Οι καρανίκες που λέγαμε θα λουφάξουν πίσω από τα γυναικόπαιδα, τα οποία αν τυχόν και χάσουν το «παιχνίδι» οι στρατιώτες μας, θα καταλήξουν γιουσουφάκια των Τούρκων. Όσο για τους διάφορους μεγαλόσχημους πολιτικούς, εκατομμυριούχους, παράγοντες, σελέμπριτις, τραγουδιστές, opinion makers, κλπ, αυτούς μην τους είδατε (ούτε τους γιους τους). Θα την έχουν κάνει κατά Αγγλία, ή Ελβετία μεριά σε χρόνο ντε τε… το έχουμε ξαναδεί πλείστες όσες φορές το συγκεκριμένο έργο.

Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν πάει κανείς φαντάρος επειδή γουστάρει να υποφέρει στα καλά καθούμενα. Να παρατήσει δηλαδή τις μπαρότσαρκες και τα γκομενιλίκια για να φυλάει σκοπιές στα βουνά. Ούτε διότι ονειρεύεται να σκοτώνει και να σκοτώνεται.  Πάει διότι ζει στην Ελλάδα (και όχι στην Σουηδία), όπου κάθε μέρα που ξημερώνει δεν ξέρει κανείς τι θα του τύχει. Και πάει διότι γνωρίζει πολύ καλά (ή τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζει) πως άμα γίνει το κακό, αν κάνουν πως μπαίνουν οι Τούρκοι, τότε όχι μόνο οι μάνες, οι αδελφές, και οι κόρες του, θα πέσουν θύματα βιασμού, αλλά ακόμη και ο ίδιος. Ακούγεται σκληρό, κυνικό, ακούγεται φτηνό, ακούγεται αδόκιμο… όμως έτσι έχουν τα πράγματα, και όποιος δεν το καταλαβαίνει απλά ξεγελάει τον εαυτό του.

Και όλα αυτά τα θυμήθηκα επειδή αυτές τις ημέρες έχει ξεσαλώσει ο Ερντογάν, οπότε πάνω σε μια συζήτηση με «πιτσιρικάδες» 20something, και τι δεν άκουσα… ότι αν γίνει πόλεμος ο ένας θα πάρει το αεροπλάνο και θα πάει στο Λονδίνο, ο άλλος δεν θα παρουσιαστεί και ας τον ψάχνει όποιος θέλει, και ο τρίτος απλά ανησυχούσε αν θα δουλεύει το κινητό του στο μέτωπο, και αν θα συνεχίσει να έχει viber!

Δυστυχώς κιοτέψαμε. Κι αυτό είναι φυσιολογικό, αφού τις τελευταίες δεκαετίες περάσαμε μια πρωτοφανή για την ιστορία μας περίοδο νηνεμίας, συνδυασμένης με οικονομική (επίπλαστη) ευμάρεια,  όπου για πρώτη φορά στα τελευταία 3.000 χρόνια (το έχω ξαναγράψει) κάποιος Έλληνας (π.χ. εγώ) γεννήθηκε, έζησε, και έκλεισε τα 50, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσει. Ακούγεται τετριμμένο, αλλά είναι συγκλονιστικό. Για πρώτη φορά, μια ολόκληρη ελληνική γενιά έζησε σε μια περιοχή μπαρουταποθήκη,  χωρίς ποτέ να γίνει μπαμ. Σε αντίθεση με αυτήν του μπαμπά μου φερ ειπείν, που στα πρώτα 50 χρόνια της ζωής του θα μπορούσε θεωρητικά να έχει πολεμήσει στον Β’ΠΠ, στον εμφύλιο, στην Κορέα, ακόμη και στην Κύπρο… Χώρια η γενιά του παππού μου…  Έχω φίλο, έξι μόλις χρόνια μεγαλύτερο, που πολέμησε το 1974 ως στρατιώτης της ΕΛΔΥΚ. Που έζησε καταστάσεις τέτοιες, που εγώ μόνο σε ταινίες έχω δει. Και θα με πείραζε μια θητεία της πλάκας;

Έτσι λοιπόν έχει η κατάσταση, και καλά θα κάνουν οι νέοι μας να πάψουν να γκρινιάζουν και να κοιτάνε πως θα γλιτώσουν τους 9 και 6 μήνες θητείας, με catering παρακαλώ, να πάψουν να σκέφτονται για το αν θα πιάνουν τα smartphones τους στο Πέπλο του Έβρου, και να συνειδητοποιήσουν ότι στο τέλος τέλος, άσχετα με τα σούργελα που σε αυτή τη συγκυρία μας κυβερνούν, είναι Έλληνες… και άμα μπουν τα ταγκαλάκια, δεν θα παίζει κανένα ρόλο το ποιος ήταν ειρηνιστής, διεθνιστής, μέλος ΜΚΟ, αντιρρησίας συνείδησης, ή απλά πούρος αριστερός με μπαμπά χρόνια εγγεγραμμένο στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου… το ξεκαθάρισμα (στο γόνατο) θα είναι αδιάκριτο.

Εκτός κι αν ήδη μιλάνε φαρσί τα τουρκικά, και μπορέσουν να ξεγελάσουν τους επίδοξους βιαστές τους…

Strange Attractor

Δείτε κι αυτό