Η ασυναρτησία στην εξουσία…

Ο ​​κ. Κώστας Ζουράρις φημίζεται για πολλά. Κυρίως για τις ασυναρτησίες που εκστομίζει και τις μεγάλες κούφιες λέξεις με τις οποίες τις διανθίζει, έτσι για να εντυπωσιάζονται οι αγράμματοι.

Ο επί έτη θαμώνας όλων σχεδόν των τηλεπαραθύρων δεν φημίζεται για τους αγώνες του. Βεβαίως, την περίοδο της αστακομακαρονάδας έκανε «απεργία πείνας», κατά της συνένωσης του χωριού του σε ευρύτερο Δήμο, όπως προέβλεπε το σχέδιο Καποδίστριας. Σίγουρα ο, ελέω Αλέξη Τσίπρα, υφυπουργός Παιδείας δεν φημίζεται για τους αγώνες υπέρ της ελευθερίας του λόγου...

Δεν γνωρίζουμε αν στα βιβλία με τους ανερμάτιστους τίτλους (όπως «Ελληνική Δημοκρατία: Σπουδή στα σπουδαρχίδια της εδώ κοπροκρατίας» ή «Φιλοκαλούμεν μετ’ ανταρσίας: Προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας») αναφέρει κάτι για τη λογοκρισία που είναι πανταχού παρούσα στην Ελλάδα. Ακόμη κι αν αναφέρει κάτι, αυτό το κάτι απέχει πολύ από το αυτάρεσκο «Αγωνίστηκα σε όλη τη ζωή μου για να μπορεί ο κ. Τσακυράκης να με βρίζει». Πού και πώς αγωνίστηκε; Επειδή πέρασε ένα φεγγάρι (και) από τον Ρήγα, στην ασφαλή τοποθεσία Παρίσι, όταν οι Ρηγάδες εδώ, όπως ο κ. Σταύρος Τσακυράκης, βασανίζονταν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ; Ο κ. Τσακυράκης βασανίστηκε για να μπορεί να αερολογεί ο κ. Ζουράρις και ουχί το αντίθετο.

Το ίδιο μυστήριο αφήνει η πρώτη του δήλωση ως υφυπουργός Παιδείας, θέση που πήρε με το υπερδεξιό ΑΝΕΛ χάρη στην Πρώτη Φορά Αριστερά: «Επειδή υπηρέτησα στον τότε Αμερικανοβασιλόφρονα στρατό, ως χαρακτηρισμένος “εν ενεργεία δρων κομμουνιστής, κατηγορία Γ, λοιπός οπλίτης”, εκεί στο Σουφλί, αλλά και στο φυλάκιο του Ερυθροποτάμου, πάλι εκεί, κατά τα χριστεπώνυμα έτη 1963 –άνοιξη και 1964– χειμώνα και επειδή η συχωρεμένη μητέρα μου είναι Θρακιώτισσα από την πρωτεύουσά της, δηλαδή τη Βασιλεύουσα, γι’ αυτό έμαθα ν’ αγαπώ στο πετσί μου τη Θράκη, πολύ πριν από τους νεοεθνοκηφήνες της σήμερον. Οσοι ανελλήνιστοι δεν νιώθουν από την Αριστοφάνειον ειρωνεία, ας ξαναδιαβάσουν Αριστοφάνη, Ροΐδη και Ζουράρι. Και να κρατούν σημειώσεις, τις οποίες, εξεχόντως, οφείλω να εγκρίνω».

Τι θέλει να πει ο ποιητής της πολιτικής; Ουδείς κατάλαβε. Υπήρξε χαρακτηρισμένος «εν ενεργεία δρων κομμουνιστής» ο συνοδοιπόρος του κ. Πάνου Καμμένου; Τρέχα γύρευε τώρα, αλλά οι αγράμματοι εντυπωσιάστηκαν από τις περιττές μεγάλες λέξεις, όπως τα «χριστεπώνυμα» έτη 1963-άνοιξη και 1964-χειμώνα. Δηλαδή το 1965, όταν απολύθηκε, δεν ήταν χριστεπώνυμο;

Η γραφικότητα πάντα περίσσευε στην πολιτική σκηνή της χώρας. Πρώτη φορά όμως έγινε κυβέρνηση. Από τον πρωθυπουργό που πήγε στον τόπο μαρτυρίου χιλιάδων Κουβανών αντιφρονούντων για να τους πει ότι τον καταδυναστεύουν οι αγορές (βασικώς επειδή δεν μας δανείζουν), μέχρι τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας που καπνίζει δημοσίως και βρίζει πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους, μέχρι τον τέως υπουργό Παιδείας που είχε και θεωρητικολογούσε υπέρ του μαυροπίνακα και κατά της πληροφορικής στα σχολεία, και μέχρι τον νάρκισσο που κυκλοφορούσε στην Ευρώπη με τα πουκάμισα έξω κι έκανε μαθήματα πολιτικής οικονομίας στους δανειστές μας, το «αριστερό τσούρμο» (με ολίγον από ΑΝΕΛ και... Πυρίκαυστο Ελλάδα) θα πήγαινε από το καλό στο καλύτερο αν ήταν περιοδεύων θίασος. Είναι όμως κυβέρνηση, κάτι που σημαίνει ότι η χώρα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή