Ο πολιτικός μεγαλοϊδεατισμός του Αλέξη…

Χειρότερα δεν θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Τα δημοσκοπικά ποσοστά είναι συντριπτικά υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Η διαφορά στην παράσταση νίκης είναι θηριώδης.

Σχεδόν όλοι, ακόμη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν πως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κλειδώσει την πρωτιά στις επόμενες εκλογές. Τα ποσοστά δημοτικότητάς του κατρακυλάνε. Από ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να γίνει αδύναμος κρίκος. Από την πρώτη θέση, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην τέταρτη.

Ωστόσο, αυτά είναι μάλλον τα εύκολα. Υπάρχει η δεύτερη αξιολόγηση που όταν κλείσει -όχι αύριο όπως ήταν προγραμματισμένο- θα έχει ως αποτέλεσμα και νέα επαχθή μέτρα χωρίς ταυτόχρονα να δίνεται, όπως ανέμενε ο πρωθυπουργός, οριστική λύση στο πρόβλημα του χρέους. Υπάρχουν τόσα δυσμενή για φόρους, συντάξεις και εισφορές, που θα αρχίσουν να ισχύουν από το νέο έτος...

Υπάρχουν η επιχειρηματική καταβαράθρωση και η απέραντη μελαγχολία των πολιτών για τα συμβαίνοντα και τα επερχόμενα. Υπάρχουν -και μάλιστα σε έξαρση- ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν και η προσφυγική-μεταναστευτική βόμβα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χάνονται και πολύτιμοι σύμμαχοι, όπως ο Ομπάμα και ο Ολάντ, που είχαν απλώσει δίχτυ προστασίας πάνω από τον Τσίπρα και τη χώρα. Και μέσα στο 2017 το ευρωπαϊκό πεδίο, ως βασίμως πιθανολογείται, θα γίνει ακόμη πιο βαλτώδες για τον πρωθυπουργό.
Ετοιμάζει αντεπίθεση
Κάποιος άλλος στη θέση του Τσίπρα το πιθανότερο είναι πως θα είχε σηκώσει ψηλά τα χέρια, αφήνοντας να βγάλει τα φίδια από την τρύπα ο επόμενος. Ο συνέταιρος όμως του Πάνου Καμμένου στην κυβέρνηση όχι απλώς δεν εγκαταλείπει, αλλά σχεδιάζει, λένε οι πληροφορίες από στενούς του συνεργάτες, και να αντεπιτεθεί. Ο Αλέξης είναι υπέρ το δέον αισιόδοξος. Θεωρεί πως και τώρα θα γίνει ό,τι έγινε και τον Μάιο. Με πολιτική διαπραγμάτευση θα κλείσει προτού εκπνεύσει το 2016, ενδεχομένως και πριν από τα Χριστούγεννα, η δεύτερη αξιολόγηση χωρίς να ισοπεδωθούν τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα ή θα συμφωνηθούν μέτρα 4,5-6 δισ. που θέλει το ΔΝΤ και φυσικά χωρίς τέταρτο μνημόνιο, όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση.
Οι εταίροι-δανειστές δεν θα περιοριστούν στις βραχυπρόθεσμες ρυθμίσεις για το χρέος, αλλά στις αποφάσεις τους θα περιέχεται και τμήμα των μεσοπρόθεσμων ρυθμίσεων, ενώ θεωρεί σίγουρο πως ο Ντράγκι θα εντάξει την Ελλάδα στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων (QE).
Με όπλο αυτά, περιμένει, κυρίως από Αμερικανούς και Ισραηλινούς, όπως λένε συνεργάτες του, σημαντικές επενδύσεις, οι οποίες θα αλλάξουν το κλίμα, θα ξανακάνουν τη χώρα ελκυστική και θα τη βοηθήσουν στο δεύτερο εξάμηνο του 2017 να βγει για δανεισμό στις αγορές. 

Εκ παραλλήλου, πιστεύει πως μετά το Brexit, την εκλογή Τραμπ και την ελαύνουσα απειλή της Λεπέν, το διευθυντήριο των Βρυξελλών, για λόγους προστασίας της Ενωσης και του ευρώ, θα αναγκαστεί να χαλαρώσει την αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση και τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας. Εάν όλα αυτά συμβούν, ο πρωθυπουργός πιστεύει πως όχι μόνο θα ανακοπεί η κατολίσθηση της κυβέρνησης, αλλά το πρόβλημα θα μεταφερθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρεί δε πως έχει τουλάχιστον δύο χρόνια για να ανακάμψουν ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ηδη, όπως λένε οι γνωρίζοντες τα παρασκήνια, έχει λειάνει τις αντιθέσεις με τους περισσοτέρους της λεγόμενης «διαπλοκής συμφερόντων», ενώ διαμορφώνεται και πεδίο συναντίληψης με τους μεγάλους επιχειρηματίες για τις συμφωνίες που πρέπει να υπάρξουν και τις δουλειές που πρέπει να γίνουν. «Χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια για να κατανοήσει ο Τσίπρας ότι στην εποχή μας και ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα το κυριότερο -και πολιτικά- είναι η παραγωγή νέου πλούτου και ότι η προλεταριακή επανάσταση μπορεί να περιμένει και δεν χρειάζεται να την κάνει ο ίδιος, αλλά οι επόμενοι κομμουνιστές», μας λέει επιχειρηματίας που διατηρεί καλές σχέσεις με το περιβάλλον του πρωθυπουργού.
Αν κλείσει η αξιολόγηση, αν πάρει κάτι -κι ας μην είναι τόσο σημαντικό- για το χρέος και μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, αν γίνουν κάποιες επενδύσεις και προχωρήσουν κάποιες δουλειές, και έχοντας κλείσει τα μέτωπα με τη διαπλοκή, ο κ. Τσίπρας θα ρίξει όλο του το βάρος στη δημιουργία, υπό την ηγεσία του, της νέας μεγάλης Κεντροαριστεράς. Βλέποντας ότι οι υπάρχουσες ηγεσίες του κεντρώου και προοδευτικού χώρου δεν μπορούν να ανασυγκροτήσουν την ιστορική Δημοκρατική Παράταξη και προκειμένου να ανακόψει την επέλαση της Δεξιάς προς την εξουσία, το σχέδιο του κ. Τσίπρα, όπως μας το εξηγεί συνομιλητής του, είναι «να δημιουργηθεί ένα μέτωπο δυνάμεων ενάντια στη συντήρηση, τον νεοφιλευθερισμό και τη δεξιά παλινόρθωση». Ενα μέτωπο, το οποίο εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε τους ΑΝ.ΕΛ., το ΠΑΣΟΚ ή έστω μέρος του εάν αρνηθεί η Φώφη Γεννηματά, παράγοντες από τον χώρο της λαϊκής Δεξιάς που έχουν καραμανλικές αναφορές και πολιτικές ομάδες και προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου.
Ο πρωθυπουργός θα προτιμούσε αυτό να μην είναι ένα εκλογικό μέτωπο, αλλά να προκύψει μέσα από ένα προσκλητήριο που ο ίδιος θα απευθύνει προκειμένου να συγκροτηθεί ένα Κίνημα για Δημοκρατική Πατριωτική Ανόρθωση. Φυσικά κατανοεί πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με όρους επίθεσης και όχι άμυνας. Σήμερα, που ίδιος και η κυβέρνησή του είναι στα κάτω τους, οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια θα κατέληγε σε φιάσκο. Αν όμως τα πράγματα αρχίσουν -όπως ελπίζει και περιγράψαμε στην αρχή- να διορθώνονται, τότε οι πιθανότητες ευδοκίμησης είναι μεγάλες. Και γίνονται πολύ μεγαλύτερες εάν όντως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Φλωρίδης και άλλοι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, έχοντας και την ευλογία Σημίτη, ιδρύσουν, όπως λέγεται και γράφεται μετ’ επιτάσεως, κόμμα προκειμένου να συνεργαστεί κυβερνητικά με τον Μητσοτάκη.

 

Φως και σκότος
Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας δεν διανοείται ότι η πορεία του στο πολιτικό στερέωμα μπορεί να τελειώσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αρνείται ακόμη και να σκεφθεί ότι μπορεί να επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, ηγούμενος ενός κόμματος του 4%. Θα κάνει τα πάντα προκειμένου η επόμενη εκλογική αναμέτρηση να θεωρηθεί ένα είδος δημοψηφίσματος ανάμεσα σε αυτόν και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επειδή οι εκλογές που, σύμφωνα με τον προγραμματισμό του Μαξίμου, θα γίνουν τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2018, θα είναι πολωτικές στο έπακρο. Και επειδή οι πολίτες θα κληθούν, σύμφωνα και με την παλαιά θεωρία Κουτσόγιωργα, να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, ο Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες πιστεύουν πως ο νέος προοδευτικός πόλος που θα επιχειρήσουν να συγκροτήσουν έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, καθώς οτιδήποτε ενδιάμεσο στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. εκτιμούν ότι θα σαρωθεί.
Ο πολιτικός μεγαλοϊδεατισμός του Τσίπρα εν πολλοίς είναι αντιγραφή του σχεδίου του Ανδρέα Παπανδρέου, πασπαλισμένος με μπόλικη αστερόσκονη από τον κεντροαριστερό γαλαξία που ονειρεύτηκαν στη δεκαετία του ’90 ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Κώστας Λαλιώτης. Επειδή, όμως, στηρίζεται σε πολλούς παράγοντες που στην πλειοψηφία τους είναι αστάθμητοι δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί και να ευοδωθεί. Βεβαίως, η πολιτική είναι μια συνεχής προσπάθεια επίλυσης εξισώσεων, είναι όμως τόσο πολλές οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληρωθούν, που δύσκολα μπορεί να επιτύχει. Είναι υπερβολικά πολλές οι άγνωστες μεταβλητές που έχει η «μεγάλη ιδέα» του Τσίπρα ώστε το πιθανότερο είναι να έχει την κατάληξη την οποία είχε και η αντίστοιχη του Βενιζέλου, το 1920, με το κράτος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Η Συνθήκη των Σεβρών ουδέποτε εφαρμόστηκε και οι Ελληνες προτίμησαν τη «μικρή, αλλά έντιμη» Ελλάδα..

Νίκος Φελέκης

Πρώτο Θέμα