Κάποια εντύπωση που πήγε να σχηματισθεί ότι οι
Ευρωπαίοι αρχίζουν, κατά το λεγόμενο, να τραβάνε το χαλί από την κυβέρνηση
νομίζω ότι δεν ισχύει. Η ανοχή τους παρατείνεται, συγχρόνως όμως και οι
απαιτήσεις τους αυξάνονται, όπως άλλωστε αυξάνεται και το κόστος της παραμονής
τους στην εξουσία.
Επομένως, για να απαλλαγούμε από τη σημερινή
κυβέρνηση, μόνον δύο τρόποι υπάρχουν: είτε να χάσει την κοινοβουλευτική
πλειοψηφία είτε να αποφασίσει τις πρόωρες εκλογές...
Το πρώτο ας το ξεχάσουμε. Η Κοινοβουλευτική
Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει συμπαγής, βεβαιώνουν όσοι τους ζουν καθημερινά στη
Βουλή. Οι άνθρωποι αυτοί είναι στην πλειονότητά τους αριστεροί του γνωστού 4%
που αποτελεί τον πυρήνα του κόμματος και, ενώ οι ίδιοι υφίστανται την πίεση του
κόσμου, καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η πτώση της κυβέρνησης εξαιτίας εσωτερικών
διαφωνιών θα ήταν καταστροφική για τους ίδιους και το κόμμα τους. Συνεχίζουν,
λοιπόν, όπως μπορούν, γνωρίζοντας ότι ο μόνος δρόμος είναι μπροστά.
Ανάλογη είναι και η στάση των ΑΝΕΛ, των οποίων
τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις τούς θέτουν σταθερά εκτός της επομένης Βουλής·
και για αυτούς, ο μόνος δρόμος είναι μπροστά. Η ένταση στα ελληνοτουρκικά τούς
ευνοεί, καθώς βολεύει ως δικαιολογία προς τους ψηφοφόρους τους – καθιστά,
υποτίθεται, τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση απαραίτητη. Ισως αυτός να είναι
μάλιστα ο λόγος για τον οποίο ο Π. Καμμένος συστηματικά τροφοδοτεί την ένταση
με δηλώσεις του και όχι η δήθεν παρορμητικότητα του χαρακτήρα του. Χθες πάλι,
χαρακτήρισε τον Ερντογάν «στυγνό δικτάτορα»· θα περιμένουμε την απάντηση από
τους απέναντι κ.ο.κ.
Το δεύτερο εξαρτάται αποκλειστικά από τον Αλέξη
Τσίπρα και τι θέλει. Θέλει να φύγει με πρόωρες εκλογές ή να εξαντλήσει την
τετραετία; Για να χρησιμοποιήσω, δηλαδή, την ωραία φράση ενός φίλου, «θέλει να φύγει με ασθενοφόρο ή νεκροφόρα»;
Βλέποντας ή, μάλλον, τρέχοντας και κάνοντας – και πάντα αυτοσχεδιάζοντας,
εννοείται. Προς το παρόν, βρίσκονται στη φάση όπου συνειδητοποιούν την
παγίδευσή τους και παριστάνουν ότι όλα πάνε καλά και σύμφωνα με το σχέδιο.
Εμμένουν αμήχανα στον μύθο τους. Το βλέπουμε, κατ’ αρχάς, στον πρωθυπουργό. Το
μεσημέρι, στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ, θυμήθηκε ότι είναι «μηχανικός» και
μάλιστα του Πολυτεχνείου – ίσως επειδή
χρειάζεται να ακούει τον εαυτό του να το λέει ώστε να το πιστέψει και ο ίδιος.
Το βράδυ από την Αθήνα, μοίρασε το πλεόνασμα του 2016, ενώ η αξιολόγηση είναι
ακόμη μετέωρη.
Το βλέπουμε και στους υπουργούς αλλά και στους
απλούς υφυπουργούς και βουλευτές, όπως ο Ν. Συρμαλένιος, τον οποίο άκουγα χθες,
σε μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο, να εξηγεί πώς όλα αλλάζουν προς το καλύτερο
από τότε που ο Τσίπρας μάζεψε στην Αθήνα τους Σοσιαλιστές του Νότου και άλλα
τέτοια θλιβερά – ήταν σαν αμήχανος παππούς που αυτοσχεδιάζει ένα παραμύθι για
τα καθυστερημένα εγγόνια του. Εν πάση περιπτώσει, το συμπέρασμα είναι ότι,
μέχρι στιγμής, όλα δείχνουν νεκροφόρα...
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου