Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
ανήκει στη σοσιαλδημοκρατία, δεν πιστεύει στις ευρωπαϊκές αξίες, θέλει την
Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το κοστούμι των ευρωπαϊκών θεσμών και της
κοινοτικής νομοθεσίας τού πέφτει στενό.
Όσο δίνεις λόγο στην Κομισιόν και υπόκεισαι στην
αρμοδιότητα του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων όταν σε ζορίζουν οι
Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, δεν μπορείς να γίνεις ούτε Τσάβες ούτε Κάστρο.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί είναι οι ήρωες του πρωθυπουργού. Έχετε
ακούσει ποτέ στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, από το Μαξίμου ή τα Εξάρχεια, με γραβάτα ή με
πουκάμισο έξω, να λέει ότι ονειρεύεται την Ελλάδα ως μια κανονική ευρωπαϊκή
χώρα; Δανία, Αυστρία, Βέλγιο, Ολλανδία; Όχι, ποτέ! Στην “μπολιβαριανή
επανάσταση” και στο καθεστώς της Κούβας δίνει ο Τσίπρας τα ιδεολογικά
διαπιστευτήριά του…
Αυτόν, λοιπόν, τον ελέφαντα εμείς κάνουμε πως
δεν τον βλέπουμε. Και προσπαθώντας να καταλάβουμε τι θα γίνει με την
αξιολόγηση, υποπίπτουμε μονίμως στο ίδιο μεθοδολογικό σφάλμα: αναρωτιόμαστε τι
θα κάναμε εμείς στη θέση του πρωθυπουργού. Επειδή θεωρούμε αυτονόητο ότι η χώρα
ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο γιατί αυτό υπαγορεύει το οικονομικό
όφελός της αλλά επειδή μοιραζόμαστε τις ίδιες πολιτιστικές, δικαιικές και
πολιτικές αξίες, θεωρούμε και βέβαιο ότι το ίδιο σκέφτονται ο Τσίπρας, ο
Πολάκης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος και ο Καμμένος. Όταν πέσουμε στον γκρεμό,
θα είναι αργά για δάκρυα.
Η διαφορά ανάμεσα στον Λαφαζάνη και τον Τσίπρα
έγκειται σε μία λεπτομέρεια. Ο πρώτος ήθελε ρήξη μπαμ και κάτω. Εισβολή στο
Νομισματοκοπείο, κατάσχεση του περιεχομένου των τραπεζικών θυρίδων, δραχμή. Ο
δεύτερος θέλει το ίδιο, αλλά σε αργή κίνηση. Τον Ιούλιο του 2015 μέτρησε τις
δυνάμεις, συνειδητοποίησε ότι ο στρατός δεν θα μετείχε σε συνταγματική εκτροπή
και, κυρίως, διαισθάνθηκε ότι δεν θα ήταν ο Τζήμερος και οι οπαδοί του εκείνοι
που θα εισέβαλλαν στο Μαξίμου. Θα ήταν οι ίδιοι οι χορευτές του Συντάγματος,
που θα έπρεπε να συνηθίσουν σε συναλλαγές με μαρούλια. Επειδή, λοιπόν, δεν
υπήρχαν οι “επαναστατικές συνθήκες”, όπως μάθαιναν ο Τσίπρας και ο Παππάς όταν
ήταν Κομσομόλοι, έπρεπε να γίνει μία στρατηγική υποχώρηση, μια συνθήκη Μπρεστ –
Λιτόφσκ, από την οποία ξέρει καλά η αριστερά, ώστε να αποκτηθεί ο αναγκαίος
χρόνος.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο εμποτισμός της
κοινωνίας με αντιευρωπαϊκό δηλητήριο προχώρησε μεθοδικά και σταθερά. Ένας
υπάλληλος του δασαρχείου ανακαλύπτει δάσος στο Ελληνικό, κάποιες υπογραφές λείπουν
από την επένδυση για τα 14 αεροδρόμια, καμία επένδυση δεν προχωρεί, τα κόκκινα
δάνεια δεν ρυθμίζονται και οι τράπεζες στραγγίζουν, η οικονομία καρκινοβατεί
αλλά τα non paper του Μαξίμου, που ευχαρίστως αναπαράγονται, επιμένουν ότι τις
μονές μέρες φταίει το ΔΝΤ, τις ζυγές η ΕΚΤ και ο Σόιμπλε μονίμως. Οι δανειστές
ζητούν νέα μέτρα, έτσι ξεκινά πάντα η είδηση, όποιο κανάλι κι αν ακούς. Όχι
επειδή δεν εφαρμόζονται τα παλιά, όχι επειδή η κυβέρνηση έκανε μόνο το 30% όσων
δεσμεύθηκε, όπως ομολογεί γραπτώς ο Τσακαλώτος, αλλά έτσι, για να μας κάνουν
πλάκα.
Δεν έχει νόημα να συζητάμε αν θα γίνει ο
“προωθητικός συμβιβασμός” ή η “ηρωική σύγκρουση”. Το ξέρει μόνο ο πρωθυπουργός
και θα εξαρτηθεί από το πόσο έχει προετοιμασθεί το έδαφος για ένα δημοψήφισμα
που θα του πει “grexit”. Το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι αποφασίσει ο Τσίπρας,
θα έχει 153 ψήφους. Για πολλούς λόγους και καθόλου τιμητικούς.
Μάκης Βοϊτσίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου