Ένα από τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης ήταν η ολοκλήρωση
της παραχώρησης της εμπορικής εκμετάλλευσης των 14 (μεγάλων, ακολουθούν 23
μικρότερα) αεροδρομίων στην Γερμανική Fraport. Οι συμβάσεις παραχώρησης
κυρώθηκαν από το Κοινοβούλιο, πέρυσι τον Μάιο. Αλλά δεν διενεργήθηκε
παράδοση-παραλαβή των αεροδρομίων, διότι υπήρχαν διάφορα ζητήματα που ήταν
αναγκαίο να επιλυθούν.
Χρησιμοποιώντας αυτά τα μικροζητήματα (παρότι
πολλών η επίλυση προβλεπόταν στην κυρωθείσα σύμβαση), κατόρθωσε να καθυστερήσει
την παράδοση έως και σήμερα. Πριν λίγες μέρες όμως επιλύθηκε και το τελευταίο
από αυτά (δανεισμός με εγγύηση του
Ελληνικού Δημοσίου, ως φυσικού ιδιοκτήτη των αεροδρομίων), δόθηκε και η
έγκριση από την Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν (DGComp), έγιναν οι
επίσημες ανακοινώσεις και η παράδοση ορίστηκε για τα μέσα Απριλίου…
Μια (ακόμη) ιστορία ελληνικής γραφειοκρατικής
τρέλας και κρατισμού, φάνηκε να παίρνει τέλος. Αμ δε! Ανέλαβαν δράση πάραυτα,
οι συνδικαλιστές της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ). Οι οποίοι, ούτε
λίγο, ούτε πολύ, ζήτησαν από τα μέλη των οργανώσεών τους, να μην ενημερώνουν,
επιδεικνύουν και εκπαιδεύουν (ειδικά αυτό)
κανέναν ιδιώτη, στα
ηλεκτρολογικά δίκτυα και συσκευές των αεροδρομίων. Ενώ η (ψηφισμένη από την
Βουλή) σύμβαση προβλέπει ξεκάθαρα υποχρέωση
του Ελληνικού Δημοσίου για συνεργασία της ΥΠΑ με την παροχή τεχνογνωσίας από το
αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό. Δηλαδή οι συνδικαλιστές προτείνουν
και ζητούν (για να μην πω διατάσσουν) να
γίνει παραβίαση νόμου του Ελληνικού κράτους. Αλλά, στην Βαλκανική
Μπανανία του κρατισμού, δεν ανοίγει ρουθούνι, δεν κουνιέται φύλλο...
Ένα άλλο προαπαιτούμενο του 3ου
Μνημονίου (του καλού, του αριστερού) αφορούσε την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ και
την μείωση του μεριδίου της ΔΕΗ στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, στο 50% μέχρι
το 2020. Σε συνέχεια εκτέλεσης του 2ου, το οποίο είχε διακοπεί με
την Βαρουφακειάδα. Με την ευκαιρία, καλό είναι να σημειωθεί ότι, αυτή η μείωση
μεριδίου, έπρεπε να έχει επιτευχθεί από την προηγούμενη δεκαετία. Με τον
προγραμματισμό να ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Οπότε, όταν χτύπησε
η κρίση, η Ελλάδα είχε ήδη καθυστερήσει πολύ και τα περιθώρια χρόνου ήταν και
είναι ασφυκτικά...
Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είχε
(ορθολογικότατα) ψηφίσει να ιδιωτικοποιηθεί ένα μέρος της ΔΕΗ (17%- μικρή ΔΕΗ)
και ο ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας). Αυτός
ήταν ένας από τους κυριότερους λόγους της ήττας της, τον Ιανουάριο του 2015.
Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. πρότεινε
διαφορετική (εντελώς ανορθολογική) μέθοδο μείωσης του μεριδίου αγοράς. Με
παραχώρηση του management του ΑΔΜΗΕ και αύξηση των ποσοτήτων ηλεκτρικής
ενέργειας που διαθέτει η Επιχείρηση στις δημοπρασίες ΝΟΜΕ. Μέθοδο την οποία η
Τρόικα, δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί, καθώς στα χαρτιά, φαινόταν εφικτή.
 |
| Κερδάμε... |
Όμως, στις συγκεκριμένες δημοπρασίες, η ΔΕΗ
είναι υποχρεωμένη πουλά σε πολύ χαμηλή τιμή. Με αποτέλεσμα να υποστεί
ζημίες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, μέσα σε λίγους μήνες. Πράγμα το οποίο, εκτός
των άλλων προβλημάτων, επιδείνωσε σημαντικά την ήδη εξαιρετικά άσχημη χρηματοοικονομική της θέση. Χωρίς βέβαια να
επιτύχει την αναμενόμενη μείωση μεριδίου…
Φυσικά, η Τρόικα δεν θα μπορούσε να επιτρέψει
την ύπαρξη μιας τέτοιας σπατάλης χρημάτων ή/και καθυστέρησης. Οπότε η κυβέρνηση
υποχρεώθηκε να επανέλθει στην πώληση μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Σε αυτό το σημείο μπήκαν στο παιχνίδι η γνωστή
ιδεοληψία και οι (επίσης γνωστές) κουτοπονηριές. Σύμφωνα με όσα διαβεβαιώνει ο
αρμόδιος υπουργός, θα δοθούν προς πώληση μόνο λιγνιτικές μονάδες. Από εκείνες τις λιγνιτικές μονάδες οι
οποίες μπορούν να πωληθούν όμως, η μακροβιότερη θα πρέπει να κλείσει (ή να
δεχθεί δαπανηρότατο
εκσυγχρονισμό) το 2025. Με τις περισσότερες να πρέπει να εκσυγχρονιστούν (ή να
κλείσουν) το 2020. Με δεδομένο ότι οι διαδικασίες πώλησης είναι χρονοβόρες και
αποκλείεται να γίνουν διαγωνισμοί πριν το 2018, ποιος τρελός θα επενδύσει χρήματα για 2 μόλις χρόνια; Φυσικά, κανείς! Η κυβέρνηση το γνωρίζει, αλλά
προτιμά να παίζει πολιτικό παιχνίδι σε βάρος των εργαζομένων της ΔΕΗ και της
τσέπης του Έλληνα φορολογούμενου…
Η λύση, σαφώς, υπάρχει και είναι το
"πακετάρισμα" υδροηλεκτρικών μονάδων μαζί με τα "σαπάκια"
των λιγνιτικών. Πράγμα το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις κυβερνητικές
θέσεις και αποτελεί casus belli για τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ/ΚΗΕ. Όχι
ότι είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με την πώληση μόνο λιγνιτικών. Απλά, με τις
υδροηλεκτρικές έχουν "επιχειρήματα" (που κανένα δεν απαντά στο
πρόβλημα της μείωσης μεριδίων)…
Φυσικά οι Θεσμοί γνωρίζουν το θέμα πολύ καλά
(πλέον) και δύσκολα θα δεχτούν να υπάρξει πώληση λιγνιτικών μονάδων μόνο. Η
κυβερνητική θέση πάντως σήμερα είναι, η συγκεκριμένη! Μόνο λιγνιτικές μονάδες…
Τα δύο παραπάνω παραδείγματα και δεκάδες άλλες
αντίστοιχες περιπτώσεις, είναι πλήρως αντιπροσωπευτικές της απύθμενης
ιδεοληψίας και των κομματικών αγκυλώσεων της κυβέρνησης. Αλλά, για να τα λέμε
όλα, η παρούσα κατάσταση κυβερνά μόνο τα δύο τελευταία χρόνια.
Καταστάσεις σαν αυτές, υπάρχουν και λειτουργούν επί δεκαετίες. Πράγμα το οποίο
σημαίνει ότι, όλοι οι προηγούμενοι πολιτικοί, ακολουθούσαν παρόμοια στάση.
Και, όπως πρέπει να θυμούνται καλά οι άνω των 35
ετών, όσοι προσπάθησαν ν’ αλλάξουν κάτι, από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έως τον
Κώστα Σημίτη και τον Αντώνη Σαμαρά, "μαυρίστηκαν" ανηλεώς. Γεγονός το
οποίο μπορεί να έχει μία και μόνη
λογική εξήγηση: ένα σημαντικό
κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, συμφωνούσε
και συμφωνεί με αυτήν την στάση. Και την επικροτεί. Ακόμη και σήμερα. Κάποια στιγμή, αυτό θα
πρέπει αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής ανάλυσης και σκέψης, από όλους. Είναι δε
απαραίτητο να μπει στο κάδρο. Διαφορετικά…
Πέτρος Λάζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου