Δεν το κρύβω πως ανήκω
στην κατηγορία αυτών που περιστασιακά βλέπουν το Survivor. Κι όταν λέω
περιστασιακά, εννοώ πως δεν θα χαλάσω το πρόγραμμα μου για να μείνω σπίτι, να
το παρακολουθήσω ντε και καλά, όμως εφόσον δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, εννοείται
πως δε θα το χάσω!
 |
| Μα καλά! Έχουν και κινητά; |
Κι όσο για τους
επικριτές, ουδόλως μ’ ενδιαφέρει, αφού ο καθένας μας, για τους δικούς του
λόγους κάθε φορά, έχουμε το δικαίωμα να ξεφεύγουμε με όποιον τρόπο θεωρούμε ότι
μας βοηθάει να χαλαρώσουμε… να γελάσουμε… να παρατηρήσουμε… να απορήσουμε...
Όμως ο λόγος, ή οι λόγοι
που το παρακολουθώ, δεν είναι αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή.
Γιατί πολύ απλά δεν θέλω να το ξαναδώ!
Με λίγα λόγια μου χάλασαν το παραμύθι! Είχαν καταφέρει, να με κάνουν να
πιστέψω, ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι βρίσκονται πραγματικά απομονωμένοι, μακριά
από ότι μπορεί να θυμίζει πολιτισμό... Ότι
μένουν νηστικοί, άπλυτοι, ότι παλεύουν με τα φαινόμενα της φύσης, ότι τέλος
πάντων ζουν πρωτόγονα, με τη μόνη διαφορά ότι γι αυτή τη ταλαιπωρία τους
αμείβονται, αφού πρόκειται για «σκληρό» παιχνίδι με «σκληρές» δοκιμασίες.
Μέχρι εδώ όλα καλά!
Πρέπει να πω επίσης, πως δεν με χάλασε που άκουσα ότι πριν από κάθε δοκιμασία
τρέφονται με φρούτα και πίνουν φυσικούς χυμούς (πως θα ζήσουν αλλιώς), ούτε που
τόσο καιρό μάταια περιμένω να δω την ταλαιπωρία από την πείνα στα πρόσωπά τους,
ούτε που δεν χάνουν βάρος, όπως φυσιολογικά θα έπρεπε εμφανώς να έχει συμβεί
(π.χ. η Λάουρα, που μάλλον έβαλε κάποια κιλάκια)! Αυτό που με απογοήτευσε
πραγματικά, ήταν όταν άκουσα για τον τρόπο που έγινε το τροχαίο ατύχημα! Ναι
αυτό! Σαν να ήμουν παιδάκι, και μου αποκάλυψαν ξαφνικά ότι δεν υπάρχει
Αϊ-Βασίλης, ή ότι η Σταχτοπούτα δεν τα κατάφερε να ζήσει ευτυχισμένα με τον
πρίγκιπά της, αλλά τον απατούσε με έναν βάτραχο!
Ετσι ακριβώς ένιωσα,
όταν άκουσα τους Μαχητές να περιγράφουν τη στιγμή του ατυχήματος. Ηταν λέει,
στο βανάκι που τους μετέφερε, κι από το αντίθετο ρεύμα ερχόταν ένα αυτοκίνητο,
που έπεσε κατά πάνω τους τη στιγμή που ένα μηχανάκι πραγματοποιούσε προσπέραση από
τα αριστερά τους… και πάει λέγοντας. Δεν
θέλει πολύ για να φέρεις την εικόνα στο μυαλό σου! Μα καλά, περνούν από δρόμους
με τόση κυκλοφορία; Για ποια απομόνωση τότε μιλάμε; Δεν θα πω για τους άλλους
δύο παίκτες που βρίσκονταν μόνοι τους κάπου αλλού, αφού δεν γνωρίζουμε τις
συνθήκες που μεταφέρθηκαν και παρέμεναν εκεί… Μπορεί να τους φυλάγανε (λέμε
τώρα!)
Όμως και μόνο το
γεγονός, ότι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως αυτοί οι άνθρωποι, για κάποιες ώρες…
για κάποιους λόγους … βρίσκονται μέσα στον πολιτισμό, κοντά σε καντίνες,
κυλικεία, και φαστφουντάδικα, έφτασε για να μου χαλάσει την (στρεβλή) εικόνα!
Και αυτή η εικόνα του ερημικού νησιού, με τις ανάλογες συνθήκες, κι έτσι όπως
είναι στημένο όλο το παιχνίδι, ήταν ο μόνος λόγος, που προσωπικά πίστευα πως
άξιζε να θυσιάσω κάποιες ώρες και να το παρακολουθήσω! Μου άρεσε να βλέπω τους
παίκτες να μπαίνουνε με αναμμένες τις δάδες, στο άψογα στημένο για την
περίσταση σκηνικό της «αίθουσας
συμβουλίου», με πλήρη μυσταγωγία (τελικά δεν ήταν σπηλιά, αλλά κλιματιζόμενο
στούντιο)! Δεν ήθελα με τίποτα να φανταστώ ότι απέξω τους περίμενε ένα (κλιματιζόμενο)
βανάκι, για να τους μεταφέρει στη μαρίνα, κι από κει απέναντι στο ερημικό νησί
(με τις χημικές τουαλέτες)! Ε, λοιπόν, το ακούσαμε κι αυτό!
Καλό το παραμύθι, αλλά
δεν έχει δράκο. Εν γνώσει μας το τρώμε, γιατί έτσι μας αρέσει, αλλά τουλάχιστον
ας φροντίζουν να μη μας το χαλάνε…
Μaryka
Y.Γ. Όπως και να έχει, ας
είναι καλά τα παιδιά, γιατί φαντάζομαι πως πέρα απ’ όλα αυτά, οι συνθήκες δεν
είναι και οι ευκολότερες, και για κανένα λόγο δεν θα θελα να βρίσκομαι στη θέση
τους! Ειδικά του Πάνου, που πέρα απ όλα τα άλλα τώρα έχει και να προσέχει μη του
την πέσει κανένας ερεθισμένος Σπαλιάρας… και ‘χουμε άλλα μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου