Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ζει (και τρέφεται)
από τους εχθρούς της. Πραγματικούς και φανταστικούς. Οι εκπρόσωποι της
Πρώτη Φορά Αριστεράς φαντασιώνονται ότι αποτελούν μια ομάδα εκλεκτών,
πρωτοπόρων του σοσιαλισμού και της επανάστασης και όλοι οι άλλοι (οι άθλιοι)
συνωμοτούν για να τη ρίξουν. Κάτι σαν τον Αλιέντε..
Τα τελευταία 24ωρα, ο νούμερο ένα εχθρός
της κυβέρνησης είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Γιατί; Επειδή ο διοικητής της
Τράπεζας της Ελλάδος προειδοποιεί τους (αμέριμνους) κυβερνώντες ότι η
καθυστέρηση της αξιολόγησης ρίχνει στα τάρταρα της ύφεσης την ελληνική
οικονομία; Δεν λέει το αυτονόητο; Αυτή είναι η μια εκδοχή. Ο Γιάννης
Στουρνάρας ενοχλεί γιατί κάνει (προσεκτική)
κριτική στη διαπραγματευτική στρατηγική (τρομάρα μας...) του
οικονομικού επιτελείου…
Η άλλη εκδοχή είναι ότι ενοχλεί απλά
γιατί υπάρχει. Γιατί δεν είναι δικός μας, του κόμματος. Ποιος δεν
θυμάται τον άγριο πόλεμο της κυβέρνησης Τσίπρα στον Γιάννη Στουρνάρα μόλις
ανέλαβαν την εξουσία, την προσπάθειά τους να τον εκπαραθυρώσουν, έως ότου
φάνε πόρτα από τον Ντράγκι και ηρεμήσουν; Ηρεμήσουν, τρόπος του
λέγειν... Γιατί ακολούθησαν δεκάδες non paper με σχεδόν προσβλητικούς
για τον Γ. Στουρνάρα χαρακτηρισμούς, μαϊμού ρεπορτάζ σε αριστερές φυλλάδες για
τον ύποπτο ρόλο που παίζει ο διοικητής-πρώην υπουργός του Σαμαρά, η έφοδος της
οικονομικής αστυνομίας στο γραφείο της επιχείρησης της συζύγου του κ. Στουρνάρα,
και άλλα πολλά.
Εκτός από τον Γιάννη Στουρνάρα, εχθρός
ύπουλος και μοχθηρός είναι και η αντιπολίτευση. Γιατί; Επειδή η αντιπολίτευση
ασκεί κριτική στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική που ξαναγύρισε την
οικονομία στην ύφεση, ξανάφερε τη συζήτηση στο Grexit, ενώ οι πολίτες
αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα κάτω από την καταιγίδα φόρων και ασφαλιστικών
εισφορών που ψηφίζουν με "βαριά καρδιά και σφιγμένο στομάχι" οι
Συριζαίοι βουλευτές; Αυτονόητο δεν είναι; Αυτή δεν είναι η δουλειά της αντιπολίτευσης
στη Δημοκρατία; Είπαμε, η κριτική ενοχλεί. Αλλά αυτή είναι η μια εκδοχή. Η άλλη
είναι οτι η αντιπολίτευση ενοχλεί απλά γιατί υπάρχει... Γι' αυτό και
η ομάδα στο υπόγειο του Μαξίμου δεν περιορίζεται σε ανακοινώσεις, πολεμικής
έστω, και κορώνες κομματικού πατριωτισμού. Αλλά συνοδεύει την κριτική της
με αδιανόητες πριν από μερικά χρόνια αναφορές, για συνωμοσίες, μυστικά
σχέδια ανατροπής της κυβέρνησης, διασύνδεσης της αντιπολίτευσης με ξένα
συμφέροντα, και άλλα πολλά. 5η φάλαγγα, ρε παιδί μου, πώς το λένε;
Το λένε
όπως το είπε προ καιρού "φόρα παρτίδα" ο υπουργός Διαφθοράς
Παπαγγελόπουλος στη Βουλή: "Να ξέρουν οι ντόπιοι ότι οι συνεργάτες
του εχθρού και του κατακτητή είναι προδότες, και όταν έρθει η ώρα, είτε
διαπομπεύονται, είτε δικάζονται, ή και τα δυο". Να λοιπόν που γυρίσαμε
στους γερμανοτσολιάδες...
Εχθροί φυσικά και τα media. Γιατί; Επειδή
ασκούν κριτική στα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης του ηθικού
πλεονεκτήματος; Αυτό δεν κάνουν τα media στις δημοκρατίες; Ότι ενοχλεί η
κριτική είναι όμως και πάλι η μια εκδοχή. Η καλή... Υπάρχει η υποψία ότι
κανάλια και εφημερίδες ενοχλούν απλώς γιατί υπάρχουν.
Γι' αυτό και προσπάθησε ο σύντροφος Παπάς να ρίξει μαύρο στα
"βοθροκάναλα" με τον διαγωνισμό του, έως ότου τα άρματα μάχης της
αντιδιαπλοκής κολλήσουν στη λάσπη των βοσκοτόπων της Ιθάκης.
Εχθροί, ύπουλοι και μοχθηροί είναι φυσικά και οι
δανειστές. Που θέλουν να μας δώσουν χρήματα, αλλά θέλουν σε αντάλλαγμα την
αριστερή ψυχή του Σκουρλέτη. Ή τη ΔΕΗ, που είναι κομμάτι
από τη σάρκα του. Αυτοί δεν είναι δανειστές, είναι δυνάμεις
κατοχής...
Γι' αυτό και απέναντί τους εφαρμόζουμε
τακτικές ανορθόδοξου πολέμου. Παρακολουθούμε τα τηλέφωνα, τους έχουν
περιορίσει στο "Χίλτον" (να είναι μακριά από το στρατόπεδο του
Μακρυγιάννη) και γενικά αποφεύγουμε τα πολλά πολλά και τις χειραψίες
με τέτοιους τύπους. Μη μας μολύνουν ή μας "πιουν το αίμα κάτι
Δρακουλέσκου", που γράφει και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος...
Θα λέγαμε
ότι γυρίσαμε στον Εμφύλιο... Εχθροί παντού. Ταξικός πόλεμος και συνωμοσίες. Και
μια δράκα πρωτοπόροι επαναστάτες προσπαθούν να οικοδομήσουν -κόντρα σε όλα τα
συμφέροντα- τον σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα... Η αλήθεια είναι, όμως, πως
αυτού του είδους η Αριστερά που κυβερνάει σήμερα την Ελλάδα ζει όντως
ακόμα στον Εμφύλιο. Είναι κολλημένη στη Βάρκιζα και νομίζει σήμερα ότι
παίρνει το αίμα της πίσω. Και μέρος του οπλισμού που κακώς παραδόθηκε...
Κι αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε τι έγραφε ο
Θανάσης Καρτερός της "Αυγής" τις προάλλες, με αφορμή το μουσείο
Μπελογιάννη: "Όχι αυταπάτες. Δεν ζει
μόνο ο Μπελογιάννης. Όσο ζει, με την έννοια που ζει, τόσο ζουν και οι δολοφόνοι
του. Όσο εκείνος παραμένει απειλή για ένα καθεστώς αδικίας, ανομίας,
εκμετάλλευσης, εξάρτησης, τόσο θα παραμένουν απειλή για τη δημοκρατία οι
δολοφόνοι του".
δολοφόνοι του".
Και τι κάνουμε με τους δολοφόνους; Ένα έκτακτο
λαοδικείο στα γρήγορα...
Μανόλης Καψής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου