Όλη η
Ελλάδα βλέπει Survivor. Στον εργασιακό χώρο όλη μέρα ακούμε για τις
προσπάθειες του τάδε παίχτη, τις ίντριγκες του άλλου… Στο δρόμο ακούς τους
περαστικούς να μιλάνε για το Survivor…
στο Internet, παντού, δεν γλιτώνεις απο πουθενά, ο κόσμος βρίζει… η γειτόνισσα
βρίζει… ο μπακάλης ρίχνει ανάθεμα… η μάνα μου δεν σηκώνει το τηλέφωνο μετά τις
9 η ώρα, ο απόλυτος παραλογισμός, το virtual που γίνεται η ίδια η ζωή.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση γίνεται πραγματικότητα…
πρέπει να είναι ο πάτος αυτό που ζούμε δεν νομίζω να υπάρχει πιο κάτω η κοινωνία δεν αντιδράει,
φτωχοποιημένη ζώντας στα όρια της εξαθλίωσης κουρασμένη και εν τέλει νικημένη με τα απανωτά μνημόνια χωρίς
περιθώρια αντίδρασης παραδομένη σ’ εναν
καναπέ να παρακολουθεί 20 τύπους να κυλιούνται στις λάσπες και να τρώνε
καρύδες, ομαδική παράκρουση κανονικά. Δεν μοιάζουμε πια στο τέρας, είμαστε το τέρας….
Στον κόσμο οι αλλαγές συντελούνται με ταχύτητα φωτός, τα σύνορα αλλάζουν,
πληθυσμοί μετακινούνται, ο φασισμός
στην Ευρώπη βρυχάται, εδώ στην Ελλάδα τα κυρίαρχα θέματα ειναι το
Survivor κι ο Αρτέμης Σώρρας λες
και ένας λαός έχει παραδοθεί ανευ όρων, χωρίς ελπίδα, χωρις προοπτική, χωρίς
δυνάμεις, χωρίς τη δυνατότητα να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια του και να
διαφυλάξει το μέλλον του, μια χώρα τρομαγμένη, φοβισμένη, παραδομένη στο ευτελές
και στο απόλυτο τίποτα…
Κάποτε αυτός ο τόπος έβγαζε πραγματικούς αγωνιστές, σήμερα κι αυτοί
λοιδορούνται στο χωνευτήρι των ιντερνοτρόλ.
Η Χρυσή
Αυγή θέλει λέει να γκρεμίσει το σπίτι του (σφαγέα) Μπελογιάννη στην
Αμαλιάδα, που τελευταία έγινε μουσείο…. Από την Χρυσή Αυγή δεν περιμένεις και
τίποτα διαφορετικό, αλλά το να συγχρωτίζονται μαζί της καποια νεοφιλελεύθερα
μπουμπούκια αυτό πραγματικά με ξεπερνάει…
Ο Μπελογιάννης
δεν ήταν κατάσκοπος παλικάρια ήταν παγκόσμια προσωπικότητα, στάθηκε όρθιος σε
ένα ανελεύθερο και εξαιρετικά διχαστικό μετεμφυλιακό κράτος …ενέπνευσε
σπουδαίους καλλιτέχνες και κυρίως πέθανε για τις ιδέες του σαρκαζοντας τους
εκτελεστές του μπροστά στο απόσπασμα.
Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο
Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν και πολλοί αλλοι ζητούσαν από
την Ελλάδα να μην καταδικάσει τον Νίκο Μπελογιάννη.
Ο Νίκος Μπελογιάννης έμεινε στην ιστορία ως ο «άνθρωπος
με το γαρύφαλλο» καθώς σε όλη τη διάρκεια της δίκης κρατούσε ένα γαρύφαλλο.
Την επόμενη της εκτέλεσης, ο Πάμπλο Πικάσσο δημοσιοποιεί το σκίτσο του «ο άνθρωπος με το
γαρύφαλλο» στη μνήμη του Μπελογιάννη και δημιουργεί ένα παγκόσμιο κύμα
διαμαρτυρίας για την απόφαση του στρατοδικείου.
Κράτησα τὴ ζωή μου ψιθυριστὰ μέσα στὴν ἀπέραντη σιωπὴ δὲν ξέρω πιὰ νὰ μιλήσω μήτε νὰ συλλογισθῶ• ψίθυροι σὰν τὴν ἀνάσα τοῦ κυπαρισσιοῦ τὴ νύχτα ἐκείνη σὰν τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ τῆς νυχτερινῆς θάλασσας στὰ χαλίκια σὰν τὴν ἀνάμνηση τῆς φωνῆς σου λέγοντας «εὐτυχία». Κλείνω τὰ μάτια γυρεύοντας τὸ μυστικὸ συναπάντημα τῶν νερῶν κάτω ἀπ᾿ τὸν πάγο τὸ χαμογέλιο τῆς θάλασσας…
Γιώργος Σεφέρης
Χρήστος Κολοβός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου