Τελευταίοι λεονταρισμοί πριν να πέσουν οι υπογραφές…

Στις αρχές του χρόνου ο Τσίπρας έλεγε, με το γνωστό του ύφος: «ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία». Τελικά, υπέγραψαν νέα μέτρα περίπου μισού δισ. για το 2018 και πάνω από 2 δισ. αθροιστικά για το 2019 και το 2020 (μετά τη λήξη του τρίτου Μνημόνιου).

Στις αρχές του χρόνου έλεγαν ότι αποκλείεται να προ-νομοθετήσουν μέτρα ή μέτρα υπό αίρεση, γιατί αυτό είναι αντιδημοκρατικό. Αντίκειται και στην ελληνική συνταγματική έννομη τάξη και στην ευρωπαϊκή συνταγματική παράδοση. Ούτε να το σκεφτούν δε θα τολμούσαν, έλεγε κομπορρημονώντας ο Τσίπρας. Τελικά, και προ-νομοθέτησαν μέτρα και έβαλαν ρήτρες που κάποια απ’ αυτά καθίστανται υπό αίρεση. Και μάλιστα υπό την αίρεση του ΔΝΤ και της τρόικας, όχι υπό την αίρεση της… κυρίαρχης ελληνικής κυβέρνησης...

Χαρακτηριστική είναι και η ίδια η αιρεσιμότητα: αν το ΔΝΤ κρίνει ότι «δε βγαίνουν τα νούμερα», το πετσόκομμα του αφορολόγητου θα εφαρμοστεί από το 2019 και όχι από το 2020 όπως νομοθετήθηκε. Αν το ΔΝΤ κρίνει ότι «δε βγαίνουν τα νούμερα», τα περιβόητα «αντίμετρα», μέτρα φιλανθρωπικού χαρακτήρα κυρίως, δε θα εφαρμοστούν ή θα εφαρμοστούν για χαμηλότερα ποσά.
Αυτά που «αποκλειόταν» να κάνουν τα έκαναν «για να πάρουμε το χρέος», όπως έλεγε ο Τσίπρας.

Αποδείχτηκε, όμως, ότι ακόμα και το άνευ πρακτικής σημασίας ευχολόγιο για τη μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους ήταν υπό αίρεση. Προκειμένου να τονώσει το αίσθημα… εθνικής ευθύνης των βουλευτών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ώστε να ψηφίσουν με χαρά και όχι μουτρωμένοι το τέταρτο Μνημόνιο, ο ίδιος ο Τσίπρας έπιασε τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες και τους είπε τάχαμου στο χαλαρό («ξεχνώντας», όμως, να ζητήσει off the record ή να στείλει τον Τζανακόπουλο να το ζητήσει εκ των υστέρων), ότι τα νέα που παίρνει για το Eurogroup της 22ας του Μάη είναι «too good to be true» (τόσο καλά που δεν μπορούσε να τα πιστέψει!), που θα τον αναγκάσουν να φορέσει γραβάτα (το είχε βάλει στοίχημα με τον Ρέντσι, ότι θα φορέσει γραβάτα άμα καταφέρει να ρυθμιστεί το χρέος).

Μετά, πήγε ο Τσακαλώτος στο Eurogroup κι αντί να βρει έτοιμα τα «too good to be true» μέτρα για το χρέος, βρέθηκε στη μέση να παίζουν σε βάρος του «μπιζ» ο Σόιμπλε, ο Τόμσεν, ο Ντράγκι και ο Ντεϊσελμπλούμ. Κι είχε και τον Λεμέρ να παριστάνει τον ευγενή, ζητώντας να σταματήσουν να του ρίχνουν τόσο δυνατές σφαλιάρες, χωρίς να παραλείπει να τονίζει ότι αντιλαμβάνεται μεν τις δυσκολίες του Ευκλείδη, αλλά επί της ουσίας συμφωνεί με τον Βόλφγκανγκ.
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα αυτής της αποφράδας μέρας, ζαλισμένος από τις σφαλιάρες, ο Τσακαλώτος δήλωσε στο Eurogroup ότι μίλησε με τον πρωθυπουργό του και κατέληξαν πως η πρόταση που του παρουσίασαν (να κάνει το ΔΝΤ μια προκαταρκτική εκτίμηση και να πει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, αλλά την τελική του έκθεση να την κάνει όταν ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο και γίνει η τελική αξιολόγησή του) έχει μεν θετικά στοιχεία, αλλά έτσι όπως είναι θα προκαλέσει πολιτική κρίση στην Ελλάδα και για να την αντιμετωπίσει θέλει λίγο χρόνο να το σκεφτεί.
Από τις 23 Μάη μπήκαμε στη… «χρονιά του τσαμπουκά» (η οποία χρονιά θα είναι συντμημένη, καθώς θα διαρκέσει τρεις εβδομάδες, μέχρι τις 15 Ιούνη). «Δεν έχετε δίκαιο να λέτε ότι από την ελληνική κυβέρνηση υπήρξε υπεραισιόδοξη ρητορική τις προηγούμενες ημέρες», είπε την ίδια μέρα στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών ο Τζανακόπουλος! Και το «too good to be true» και η γραβάτα τι ήταν, απαισιόδοξες δηλώσεις; Ο θυμόσοφος Θανασάκης Κανελλόπουλος, κυβερνητικός εκπρόσωπος του Καραμανλή του πρεσβύτερου, είχε χαρακτηρίσει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο «αποσμητικό στην τουαλέτα της κυβέρνησης». Ο Τζανακόπουλος ούτε αυτόν τον ρόλο δεν μπορεί να παίξει.
Η «χρονιά του τσαμπουκά» αυτή τη φορά δεν έχει και τόσο τσαμπουκά. Εχει και πιτσικουλιές και τσιριτσάντσουλες. Πήγε ο Τσίπρας στις 24 Μάη στο ΥΠΕΝ για βίζιτα-φιέστα εξαγγελιών και πέταξε –τάχαμου στα τυχαία- ότι  «ο στόχος να μπορέσει η χώρα με το πέρας του τρίτου προγράμματος τον Αύγουστο του 2018 να έχει δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές με σταθερά επιτόκια, είναι στρατηγικός στόχος και κάτι τέτοιο είναι κοντά. Αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια λύση για το χρέος σαν αυτή που μας παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, και αρνηθήκαμε…». Το ‘πιασαν το… υπονοούμενο τα αστικά ΜΜΕ, το σχολίασαν όπως έπρεπε, αλλά την επομένη τους ήρθε η απανταχούσα από το Μαξίμου ότι κατασκεύασαν την είδηση πως τάχαμου «ο πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη και μία μέρα μετά τη μη αποδοχή της πρότασης (…) έκανε πίσω στο ζήτημα του χρέους και αποδέχτηκε την παραπάνω πρόταση». Την ίδια μέρα ο Τζανακόπουλος δεν παρέλειψε να επαναλάβει ότι η πρόταση Σόιμπλε αποτελεί «βάση συζήτησης». 

Η τακτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» συνεχίστηκε σε καθημερινή βάση. Ο Τσακαλώτος μίλησε για «μια λύση που δε θα είναι η τέλεια λύση» (ο νοών νοείτω). Ο Τσίπρας διέρρευσε πως αν δε δοθεί λύση στο Eurogroup της 15ης Ιούνη, θα βάλει το θέμα στη σύνοδο κορυφής που είναι προγραμματισμένη για τις 22 Ιούνη. Για να γίνει πιο πιστευτός, το Μαξίμου ανακοίνωσε ότι είχε τηλεφωνικές επικοινωνίες με τη Μέρκελ, τον Μακρόν και τον Τουσκ (που ως πρόεδρος της ΕΕ κανονίζει την ημερήσια διάταξη των συνόδων κορυφής). Ο Παπαδημούλης πέταξε πως καλό θα ήταν να γίνει μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο, για να συνασπιστούν όλοι σε μια «εθνική γραμμή». Η αντιπολίτευση κατάλαβε ότι προσπαθούν να της φορτώσουν συνευθύνη και έσπευσε να απορρίψει την «ιδέα» (ακόμα και ο Λεβέντης που «ψοφάει» για καφέ στο προεδρικό μέγαρο). Το Μαξίμου ανακοίνωσε ότι «σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει πρόθεση για συμβούλιο πολιτικών αρχηγών», αδειάζοντας αναγκαστικά τον «λαγό» Παπαδημούλη. Κάποιοι συριζαίοι άρχισαν να καταφέρονται κατά του Σόιμπλε. «Κανείς δεν θέλει τη χρεοκοπία της Ελλάδας, λιγότερο από όλους ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε», είπε ο Τσακαλώτος γλυκαίνοντας τη «φάση» (για το «λιγότερο» που έπρεπε να είναι «περισσότερο» ας όψονται τα ελληνικά του).
Κάπως έτσι θα πορευτούμε μέχρι τις 15 Ιούνη, όταν στο τραπέζι του Eurogroup θα τεθεί μια πρόταση που «δε θα απέχει επί της ουσίας από αυτόν τον συμβιβασμό» (της 22ας του Μάη), όπως δήλωσε στον ανταποκριτή των «Νέων» πηγή του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Στην πραγματικότητα, ένα πράγμα επιδιώκουν οι Τσιπραίοι. Να πει η ΕΚΤ το «ναι» για την είσοδο των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης», για να έχει ο Τσίπρας να λέει ότι… δρομολόγησε την «απομείωση» του χρέους. Μόλις πάρουν αυτή τη διαβεβαίωση, θα υπογράψουν και με τα δυο χέρια. Τα υπόλοιπα, οι λεονταρισμοί και οι ψευτοτσαμπουκάδες (που πάντως γίνονται σε πολύ κατεβασμένους τόνους σε σχέση με αντίστοιχες περιόδους στο παρελθόν) είναι αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάνε το θέμα σε σύνοδο κορυφής, γιατί η Μέρκελ, ο Μακρόν και όλοι οι υπόλοιποι θα τους πουν ότι πρόκειται για θέμα αποκλειστικής αρμοδιότητας του Eurogroup. Ούτε έχουν αυταπάτες ότι η Μέρκελ θ' αδειάσει τον Σόιμπλε και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Τα λένε μπας και τα χάψουν τίποτα Χαχόλοι στην Ελλάδα.
Οσο για το χρέος, δε θα κουραστούμε να γράφουμε ότι θα υπάρξει νέα αναδιάρθρωση (και άλλες στο μέλλον), αλλά αυτή θα αποφασιστεί με τους όρους των ιμπεριαλιστών, όταν θα λήγει το τρίτο Μνημόνιο, και φυσικά θα συνοδεύεται από συμφωνία συνέχισης της σκληρής ιμπεριαλιστικής επιτροπείας επί του ελληνικού καπιταλισμού.

Κόντρα/Εξέγερση