Το πρόβλημα με την κοινοβουλευτική δημοκρατία
είναι η ανοχή που επιδεικνύει στις υπερβάσεις της κάθε μειοψηφίας. Και για να
μην παρεξηγηθώ, υπογραμμίζω την λέξη ανοχή σε αντίθεση με την ανεκτικότητα που
είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Βεβαίως, το συγκεκριμένο πολίτευμα είναι τόσο
εύθραυστο όσο και οι διαθέσεις των πολιτών που το στηρίζουν. Υπάρχει ποιότητα
στην κοινωνία, υπάρχει και στην δημοκρατία. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι τα δύο
μεγέθη που αλληλοπροσδιορίζονται στο αποτέλεσμα.
Το ζήτημα της ανεξέλεγκτης δράσης των μειοψηφιών
στην Ελλάδα είναι παλιό. Αποτελεί προνόμιο της Αριστεράς με εξαίρεση την
εμφάνιση της Χρυσής Αυγής την τελευταία δεκαετία. Ασφαλώς, η δράση της κάθε
ομάδας θα είχε τον ποσοτικό της αντίκτυπο αν δεν υπήρχαν μηχανισμοί διόγκωσης
της επιρροής της στην κοινή γνώμη. Ας δούμε μερικά δείγματα…
Τα συνδικάτα του ΚΚΕ. Ποτέ δεν είχαν την
πλειοψηφία στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή όμως, η ισχνή τους μειοψηφία
κατάφερνε να βάζει λουκέτο σε επιχειρήσεις και να αφήνει στο δρόμο αφελείς εργαζόμενους.
Οι αριστερές ομάδες των φοιτητών. Ποτέ δεν
συγκέντρωναν την μεγαλύτερη αποδοχή της φοιτητικής κοινότητας. Έκαναν όμως,
εκκωφαντικό θόρυβο και αυτοανακηρύσσονταν εκπρόσωποι των φοιτητών. Η ΔΑΠ
έπαιρνε πάνω από 40% στις εκλογές αλλά τις καταλήψεις τις έκανε το 5% της ΠΣΚ ή
αναρχικών ομάδων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα χωρίς απολύτως καμία
ιδεολογία – ιδεοληψία ναι ιδεολογία όχι - και με συνειδητό ποσοστό της
τάξης του 3%, ανέβηκε στην εξουσία. Πώς τα κατάφερε; Με κραυγές και
εξασφαλίζοντας απλά την ψήφο του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος. Και του
ενός πέμπτου των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους!
Η νέα μορφή εξτρεμισμού που παίρνει
επικοινωνιακές διαστάσεις είναι ο Ρουβίκωνας. Τι είναι ο Ρουβίκωνας; Μία
αναρχική ομάδα που αυτοπροσδιορίζεται «ακτιβιστική». Πόσοι και ποιοι την
στηρίζουν δεν είναι γνωστό αλλά το πιθανότερο είναι να πρόκειται για έναν
πυρήνα ατόμων που δεν ξεπερνούν, τα 100 άτομα.
Η δημοσιότητα όμως, που μπορεί να πάρει η
οποιαδήποτε πορεία αυτών των δράσεων είναι μεγάλη. Και ο αντίκτυπος στο
πολιτικό σύστημα ακόμα μεγαλύτερος. Ο Ρουβίκωνας εισβάλλει στη Βουλή, τα ΜΜΕ το
αναδεικνύουν σε πρώτο θέμα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στέλνει
επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής και εκείνος απαντάει υπερασπιζόμενος την
οργάνωση…
Ποιο ακριβώς είναι το όφελος για τη δημοκρατία;
Tι ακριβώς αλλάζει και ποιος απολαμβάνει ένα «ανταποδοτικό τέλος» από την
φασαρία που προκαλεί ο Ρουβίκωνας; Απολύτως κανένας. Καμία ουσία. Ένα
εντυπωσιοθηρικό κόλπο που τονώνει το υπαρξιακό έλλειμμα λίγων ιδεοληπτικών
ανθρώπων και εξυπηρετεί την κυβέρνηση στην διαιώνιση της προπαγάνδας της.
Στη δημοκρατία βεβαίως, ακόμα και η κ. Λουκά
έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται σε πλατείες και να συμβολίζει μόνη της την
οργίλη αγανάκτηση του διαταραγμένου νεοελληνικού ψυχισμού. Το πρόβλημα είναι
αλλού. Αν υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που ταυτίζονται συνειδητά με την κ.
Λουκά. Όπως ακριβώς, ταυτίζονται με τις ισχνές μειοψηφίες, υποσυνείδητα και
χωρίς να το παραδέχονται για τον εαυτό τους.
Εν πάση περιπτώσει, ο φασισμός των μειοψηφιών –
περί αυτού πρόκειται- αποτελεί χαρακτηριστικό της κουλτούρας μιας κοινωνίας που
όχι μόνο τον ανέχεται αλλά και τον επικροτεί. Δεν θα υπήρχε αν δεν μας άρεσε.
Αν δεν είχαμε συνηθίσει να μην σεβόμαστε ότι έξι στους δέκα ανθρώπους είναι
περισσότεροι από τους δύο! Αν δεν είχαμε διδαχτεί ότι υπάρχει τρόπος ο ένας να
επιβληθεί και να αλλάξει την επιθυμία των υπόλοιπων εννέα. Με φωνή, κραυγή και
βία, αν χρειαστεί.
Η Αριστερά είναι ο βασικότερος εκφραστής αυτής
της κουλτούρας, φύσει και θέσει, μέσα στο χρόνο. Όπως όλα τα αυταρχικά σχήματα
επιδεικνύουν μονίμως, τον ολοκληρωτισμό τους, μη έχοντας άλλον τρόπο ύπαρξης
και ρόλου στην κοινωνία.
Από δω και πέρα, είναι ζήτημα θεσμών και
λειτουργίας του πολιτεύματος. Αν όμως, δεν αλλάξει η κοινωνία, δεν πρόκειται να
αλλάξει και η δημοκρατία μας…
Ανδρέας Ζαμπούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου