Μήπως να κοιταχτούμε στον καθρέφτη;

Η Εύα Καΐλή, λοιπόν. Και ο «παππούς» της, που «τον σκότωσαν κομμουνιστές εγκληματίες».  Που, τελικά, δεν ήταν... ακριβώς παππούς της, αλλά, όπως αναγκάστηκε να «ομολογήσει», υπό το βάρος της δημόσιας διαπόμπευσης, η ξανθιά ευρωβουλευτής, «ο πρώτος σύζυγος της γιαγιάς της», ο οποίος μάλιστα δολοφονήθηκε το 1943 -ήτοι, όχι κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, αλλά κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής.

Αυτό ήταν, μέχρι και προ ολίγων ημερών, το... φλέγον θέμα της επικαιρότητας. Α, και οι διαδικασίες για την πολυαναμενόμενη ανάδειξη του νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς -τώρα, γιατί χρειάζεται ηγέτης σε έναν χώρο, από τον οποίο οι μισοί την έχουν «κάνει» για ΣΥΡΙΖΑ μεριά και οι άλλοι μισοί κοιτάνε πώς θα «χωρέσουν» στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπας και εξασφαλίσουν καμία βουλευτική ή υπουργική καρέκλα μετά τις επόμενες εκλογές, είναι προφανώς ένα μυστήριο, που δύσκολα μπορεί να λυθεί...

Ας επανέλθουμε, όμως, στο αρχικό μας θέμα. Τώρα που τείνει να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός και ο χαβαλές τελειώνει (γιατί περί χαβαλέ επρόκειτο από την αρχή, και όχι για ένα ζήτημα άξιο αναφοράς), θα πρέπει ίσως να κάτσουμε όλοι μας και να κάνουμε μια αυτοκριτική. Να δούμε τι σκ@τ@ έχει μέσα το κεφάλι μας...
Γιατί εμείς (ή κάποιοι από εμάς) στείλαμε την Εύα Καϊλή στην Ευρωβουλή, με μοναδικό κριτήριο ότι είναι... καλλίπυγος και ευειδής -εκτός και αν υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας, που να μπορεί ανερυθρίαστα να υποστηρίξει ότι... γοητεύθηκε από τον «πύρινο» πολιτικό της λόγο.

Εμείς (ή κάποιοι από εμάς) κάναμε τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό, επειδή είναι «καλό παιδί» και... μένει στην Κυψέλη. Και εμείς (ή, έστω, κάποιοι από εμάς) θα κάνουμε αύριο-μεθαύριο πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μόνο και μόνο επειδή... το επιβάλλει το κληρονομικό δίκαιο -ξέρετε, αυτό που λέει ότι, αν γεννηθείς Μητσοτάκης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Γεννηματά, είσαι... προορισμένος να ξεχωρίσεις, να ηγηθείς, να κυβερνήσεις.
Έπειτα δήθεν «μας πιάνει ο πόνος» για τους αριστούχους, επειδή δεν θα κρατάνε δικαιωματικά τη γαλανόλευκη σημαία στις σχολικές παρελάσεις, αλλά θα τους την παίρνουν οι μαθητές που θα αναδεικνύονται έπειτα από κλήρωση. Μα, πόσο «κροκοδείλια» είναι αυτά τα δάκρυα, Θεέ μου... Πόση υποκρισία να αντέξει κανείς πια...

Ωραία, άντε και την κράτησε τη σημαία ο άριστος μαθητής στην παρέλαση. Πώς τον αντάμειψε το ελληνικό κράτος μετά; Του έδωσε ευκαιρίες να αξιοποιήσει τα προσόντα και τις γνώσεις του από κάποιο παραγωγικό πόστο ή του έδωσε στο ένα χέρι το πιστοποιητικό αριστείας και στο άλλο μία βαλίτσα, τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του είπε «άντε, παιδάκι μου, να βρεις καμιά δουλειά της προκοπής στο εξωτερικό»; Ρητορικό το ερώτημα... Μήπως του έδωσε τη δυνατότητα να αναδειχθεί στον πολιτικό στίβο και να ηγηθεί κάποιας παράταξης -ή ακόμα και της χώρας; Μα, φυσικά και όχι. Αντίθετα, με τη βοήθειά μας, με τη δική μας ελεύθερη βούληση -ή με τη δική μας ανοχή, αν προτιμάτε- με το δικό μας χέρι, με τη δική μας ψήφο, αυτοί που αναδείχθηκαν, ήταν οι... καλλίγραμμες ξανθιές, τα... καλά παιδιά και οι... γόνοι γνωστών οικογενειών. Όσο για τους άριστους; Τους κάναμε «γκασταρμπάιτερ» και ντελιβεράδες σε πιτσαρίες για 360 ευρώ. Και μετά απορούμε ή γελάμε με τα χάλια των άλλων, αντί να κοιταχτούμε στον καθρέφτη...

Βασ. Αναστασόπουλος

Πρώτο Θέμα