Billy the kid was a punk…

Ένα κινηματογραφικό είδος που ευδοκίμησε διαχρονικά,  και που  συνεχίζει να αρέσει, είναι το γουέστερν. Με αρρενωπούς αγελαδάρηδες, τρελαμένους πιστολέρο, και ημιάγριους ινδιάνους. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, είναι οι ταινίες που γυρίστηκαν πάνω σε αυτό το μοτίβο.

Ελάχιστες όμως από αυτές μπόρεσαν να προσφέρουν κάποια βαθύτερη καλλιτεχνική αξία, πέρα από τα γενικευμένα πιστολίδια. Οι περισσότερες μάλιστα δεν έχουν καμία ιστορική αξία, καθώς ο οποιοσδήποτε ρεαλισμός τους είναι κρυμμένος κάτω από σκηνικές ανακρίβειες,  στυλιζαρισμένος στα άκρα,  και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα της αληθινής κατάστασης της εποχής της άγριας αμερικανικής Δύσης… 

Στις αρχές της δεκαετίας του `70, και λίγο πριν η μόδα των γουέστερν περάσει στην εμπορική ανυποληψία λόγω υπερκορεσμού, υπήρχε μια τάση να γυριστούν «καουμπόικα» με σκοπό την απομυθοποίηση της «Δύσης», και την μεταφορά στην οθόνη μιας εποχής  και ενός τοπίου γεμάτα από λάσπη, βρώμα, αθλιότητα και στυγνή βία. Όπως δηλαδή ήταν στη πραγματικότητα. Μερικές από αυτές τις κινηματογραφικές απόπειρες,  είναι οι McCabe and Mrs. Miller, Doe και η  Bad Company. Μία όμως ταινία που ξεχωρίζει αμέσως, τόσο για την ερμηνεία των ηθοποιών της, όσο και για την εκπληκτικά ωμή απεικόνιση της πραγματικής κατάστασης του άγριου Γουέστ, είναι αυτή του σκηνοθέτη Stan Dragoti, η ταινία Dirty Little Billy,  που γυρίστηκε το 1971. Πρόκειται για μια σχεδόν «σουρεαλιστικά»  ρεαλιστική απόδοση της πρώιμης ζωής του «εθνικού παράνομου ήρωα» των Αμερικανών, του πιστολά William Bonney ή αλλιώς Billy the Kid.
Στη ταινία πρωταγωνιστεί ο πραγματικά περίεργος (ακόμη και στην όψη) Michael J. Pollard,   παρουσιάζοντας τον ήρωα σαν ένα πνευματικά καθυστερημένο, διανοητικά βλαμμένο ψυχρό δολοφόνο, όπως και μάλλον ήταν στη πραγματικότητα.  Πρόκειται για έναν εξυπνάκια, τεμπέλη έφηβο. Δεν είναι σκληρός, απλά θρασύς. Και όπως λέει σε κάποια ατάκα ο απογοητευμένος πατριός του, «Ήσουν αλήτης στη Νέα Υόρκη, και παραμένεις αλήτης και εδώ». Δεν είναι τυχαίο, πως η διαφημιστική εκστρατεία της ταινίας βασίστηκε στο σλόγκαν «Billy the kid was a punk». Και μιλάμε για εποχή όπου η έννοια της λέξης punk, δεν είχε χρωματιστεί ακόμη από την μεθύστερη έλευση του περιθωριακού αρχικά μουσικού κινήματος της Αγγλίας, που τη σφετερίστηκε.  

Σαν ταινία, απέχει παρασάγγες από τα κλασικά γουέστερν. Βουτάει μέσα στην αφόρητη  βρώμα, και κάνει τεράστιες προσπάθειες για να μεταφέρει στο πανί, τη βαρεμάρα, τα  λερωμένα ρούχα, τους λασπώδεις δρόμους, τα χωμάτινα πατώματα, τα ετοιμόρροπα κτίρια, και τα ανθρώπινα κουρέλια της δύσκολης εκείνης εποχής και περιοχής. Την πραγματική Δύση δηλαδή.

Το μεγαλύτερο μέρος του έργου διαδραματίζεται μέσα σε ένα πανάθλιο σκοτεινό σαλούν, που καμιά σχέση δεν έχει με τα φωτισμένα(!) φαντεζί σαλούν, τους ατσαλάκωτους καουμπόηδες, και με τις χαρούμενες χορεύτριες  των περισσοτέρων γουέστερν που ξέρουμε. Εδώ, η  δράση περιορίζεται σε δυο τρία άτομα απομονωμένα μέσα στο δύσοσμο λαγούμι τους, να πίνουν, να μεθούν, να πηδιούνται μεταξύ τους, να πυροβολούν αδιάκριτα, και γενικά να … δένουν. Αυτοί εναντίον του έξω κόσμου. Ενός έξω κόσμου, που προσπαθεί απεγνωσμένα να αναβαθμίσει το «τριτοκοσμικό» χωριό του, ελπίζοντας στην έλευση κάποιου σερίφη ο οποίος και θα μπορέσει να αντιμετωπίσει επιτέλους τα «σκουπίδια», που μέσα από τη τρύπα τους τρομοκρατούν τους νομοταγείς οικογενειάρχες.
Μια πάρα πολύ καλή ταινία με έναν καταπληκτικό (αλλόκοτο) πρωταγωνιστή, που αν και 33 χρονών το 1971, μπόρεσε και απέδωσε έξοχα το ρόλο του 17χρονου ψυχοπαθούς Billy, ως θύματος τόσο των διάφορων περιβαλλοντικών και μη συγκυριών, όσο και αυτού του ίδιου του εαυτού του. Ένα αφτιασίδωτο ψυχογράφημα, που τσαλαβουτά  επιτυχώς στο πειραγμένο κόσμο τόσο της διαταραγμένης προσωπικότητας του νεαρού Billy,  όσο και της συλλογικά διαταραγμένης ψυχής των ανθρώπων της ιστορικής εκείνης εποχής.
Αξίζει να τη ψάξετε αυτή τη ταινία, αν και θεωρείται από τις πιο σπάνιες στο είδος της. Αν όμως είσαστε από αυτούς που επιμένουν στην ωμή,  ρεαλιστική, ιστορική απόδοση των πραγμάτων, και όχι στις φιοριτούρες και τα τραλαλά, που συνήθως συνοδεύουν τα κλασικά γουέστερν, τότε με λίγη τύχη θα  μπορέσετε να τη βρείτε και να τη… κατεβάσετε. Είναι διαμάντι. Trust me.

Strange Attractor

Antinews