Μάλλον πρόκειται για
την μεγαλύτερη και πιο αναπάντεχη τιμωρία που θα μπορούσε να φανταστεί ο
εκτελεστής της 17 Νοέμβρη. Ο οποίος ασφαλώς θα περίμενε κάτι πολύ πιο ηρωικό,
όπως π.χ. να βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση από την Ασφάλεια. Και αντί γι’
αυτό, έγινε η νέα Βίκυ Σταμάτη. Με τα κανάλια να τον καταδιώκουν. Να ρωτάνε τις
ταβερνιάρισες εκεί που έφαγε. Να είναι στημένα έξω από το σπίτι του.
Βέβαια έπαιξε τον ρόλο
της και η σημειολογία της σκηνής: Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βγήκε από τη φυλακή
σαν ένας σταρ. Με το σακάκι, ανέμελα ριγμένο στον ώμο. Να το κρατάει πιθανότατα
με το ίδιο χέρι που κάποτε κρατούσε το πιστόλι. Αν δεν υπήρχαν οι φυλακές στο
φόντο, θα έλεγε κανείς ότι αυτός ο χαμογελαστός και χαλαρός τύπος είναι ένας
αντικομφορμιστής σταρ που συναντά τους φωτογράφους κατά την άφιξή του στο
κόκκινο χαλί...
Η εξέλιξη πρέπει να ήταν
και για τον ίδιο μια οδυνηρή έκπληξη. Γιατί δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα
συνειδητοποίησε ότι μπορεί εκείνος να βλέπει τον εαυτό του σαν ένα ηρωϊκό
επαναστάτη, αλλά το πραγματικό «σύστημα», τα media, τον αντιμετωπίζουν σαν έναν
Ντάνο από το Survivor, σαν έναν ακόμα πατέρα Κλεομένη ή σαν έναν ακόμα Βασίλη
Τσιάρτα. Που δεν έχει σημασία τι γράφει ή τι λέει. Αρκεί να είναι αρκετά ακραίο
για να βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Με άλλα λόγια σαν υποψήφιο
καλεσμένο σε talk show.
Αυτό σίγουρα δεν θα το
είχε προβλέψει ο «φαρμακοχέρης». Ότι δηλαδή θα γίνοταν μέρος αυτού του πολτού
που τροφοδοτεί τις ψιλοκουβεντούλες σε καφενεία, κουρεία και social media. Ένας
ακόμα celebrity που θα χρησίμευε ως πασατέμπος. Μια τσιχλόφουσκα στο στόμα ΛΜΑΤ
(όπως θα την αποκαλούσε ο ίδιος). Που αποχαυνωμένη δεν βλέπει ούτε ποιος είσαι,
ούτε το ηθικό βάρος των πράξεών σου. Της αρκεί να κάνεις κάτι εκτός μέσου όρου.
Είτε αυτό είναι να μιλήσεις με αγένεια στους κριτές, είτε να σκοτώσεις 11
ανθρώπους. Ένα και το αυτό. Σαν Ραμόνα θα σε δει. Ραμόνα των αντεξουσιαστών
ίσως. Αλλά πάντως Ραμόνα.
Γι’ αυτό και δεν έχουν
σημασία οι φωνές αντίδρασης για την αποφυλάκισή του. Εντάξει κατάφεραν να
οδηγήσουν τον Νίκο Βούτση και τον Σταύρο Κοντονή σε βαθιά γελοίες δηλώσεις,
στην προσπάθειά τους να εξαργυρώσουν μεν την αποφυλάκιση αλλά να δείξουν και
κεντρώοι. Αλλά μέχρι εκεί. Γιατί στην πραγματικότητα, όσο πιο δυνατά
φωνάζουν κάποιοι ότι οι δολοφονίες που διέπραξε εκτελεστής της 17 Νοέμβρη δεν
είναι πολιτικές αλλά κοινά ποινικά εγκλήματα, τόσο πιο πολιτικές τις κάνουν.
Και ο ίδιος θα πρέπει να χαίρεται γι’ αυτές τις κραυγές. Γιατί του αποδίδουν
εύσημα «συμβόλου».
Όμως η πραγματικότητα
έχει διαφορετική γνώμη. Εκείνος έριξε χαμογελώντας το σακάκι του στον ώμο και
βάδισε αγέρωχος νομίζοντας ότι θα πάρει τη θέση του στην σύγχρονη πινακοθήκη
των συμβόλων. Πού να φανταστεί ότι θα τον καταντούσαν έναν ακόμα
«επώνυμο»; Αλλά πάλι, κάθε εποχή δεν έχει τα «σύμβολα» που της αξίζουν;
Νίκος Ζαχαριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου