Συνεχίζοντας την ολισθηρή μας
κατάβαση στο σκοτεινό υπόγειο με τα λερά κέρινα ομοιώματα που εκλέξαμε για να
μας σώσουν, ξεκινάμε την σημερινή μας περιήγηση με τον άφθαρτο κ. Κουρουμπλή, ο
οποίος αποτελεί κλασικό παράδειγμα της νέας φουρνιάς των προοδευτικών
πολιτικών, που καμία σχέση δεν έχουν με το βρώμικο πολιτικό κατεστημένο που μας
έφερε σε αυτό το χάλι. Που στο πρόσωπό τους ο ελληνικός λαός γνώρισε την ελπίδα
όταν αποφάσισε να πει ένα ηχηρό ΟΧΙ στα γερασμένα «λαμόγια» που δεκαετίες
ολόκληρες μας κορόιδευαν.
Μιλάμε για έναν
πολιτικό άνδρα με μεστό λόγο, με δημοκρατικό εκτόπισμα, πάντα κοντά στους
αδικημένους, που με την στιβαρή του παρουσία στα πολιτικά πράγματα απέδειξε ότι
όταν ο λαός θέλει τότε μπορεί. Όσον αφορά κάτι αμετανόητους που έχουν να λένε
ότι ο εν λόγω υπουργός κάθε άλλο παρά άφθαρτος είναι αφού συμμετείχε ενεργά και
με τα μπούνια στο φαγοπότι της «παλιάς καλής εποχής», εμείς προτιμούμε να
σωπάσουμε, να τους αγνοήσουμε, και να μην πέσουμε στην ύπουλη παγίδα που
στήνουν τεχνηέντως, συκοφαντώντας και κατεβάζοντας στο μπόι τους όσους δεν
μπορούν να φτάσουν.
Εξάλλου, όπως μου είπε
προχθές ο φίλος μου ο Μήτσος (πρώην πασόκος και νυν συριζαίος) την κηλίδα στον
Σαρωνικό την προκάλεσε ο Σαμαράς… Απλά πράγματα…
Να μιλήσουμε τώρα και
για την ιέρεια του πολιτισμού μας, την θεραπαινίδα της υποκριτικής τέχνης, την
κα. Κονιόρδου. Που από την ώρα που ανέλαβε το πιο κρίσιμο υπουργείο, καθώς ως
Έλληνες μόνο πολιτισμό παράγουμε, ο ήλιος ξαναέλαμψε στο στερέωμα. Και όχι τόσο
επειδή είναι καλή στα «γραφειοκρατικά», στα διαδικαστικά και στα τετριμμένα της
δημόσιας διοίκησης… επιδοτήσεις, μισθοδοσίες, κλπ. Όχι, μια Κονιόρδου δεν
μπορεί να ασχολείται με αυτά τα δευτερεύοντα. Αυτά είναι για τους αργόμισθους
Μανδαρίνους του υπουργείου της.
Η ίδια, ως αριστερή
και πάνω απ’ όλα σοβαρή καλλιτέχνις, όχι σαν καμιά μπίμπο των σίριαλ και των
διαφημίσεων (όπως οι μαϊντανοί του Σαμαρά), αφήνει στον τόπο ανεξίτηλο
αποτύπωμα με αριστερό πρόσημο. Διότι με την πολυσχιδή προσωπικότητά της έφερε
μια νέα δημιουργική πνοή στα γκρίζα ντουβάρια του κτιρίου μέσα από το οποίο
συντονίζει το φως… τον πολιτισμό. Κι αυτό χάρη στην δεξιοτεχνία της με τους
μαγνήτες (και τα μαντζούνια) μέσω των οποίων διαμορφώνει προς το καλύτερο την
αύρα των ανθρώπων, δημιουργεί πρωτάκουστα ενεργειακά πεδία, λούζεται με το φως
και εκμεταλλεύεται την άφθονη ενέργεια που μας παρέχει το σύμπαν προκειμένου η
Ελλάδα να λάμπει πολιτισμικά και σαν μπόνους να πάψουν οι υπάλληλοι του
υπουργείου της να υποφέρουν από αυχενικά σύνδρομα και κιρσοκήλες.Έχετε
προσέξει πόσο πολύ ξανάνιωσε ο Αλέξης από τότε που η συγκεκριμένη γκουρού
ανέλαβε υπουργείο; Ούτε έρπητες, ούτε ζαβλακωμένο βλέμμα, ούτε τίποτα. Μέχρι
και το στόμα του ίσιωσε ξαφνικά.
Πάμε τώρα στο βαρύ
πυροβολικό της κυβέρνησης. Στον Ευκοιλίδη Τσαλακώτο… τον αριστερό αυτό γκουρού
της οικονομίας που διαδέχθηκε τον μποέμ Μπαρουφάκη στο πιο σημαντικό υπουργείο
όλων, αυτό των Οικονομικών, φέρνοντας πλέον μια νηφάλια σοβαρότητα στις
διαπραγματεύσεις. Ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, στο πιο
κατάλληλο για τα προσόντα του πόστο. Ο Κολόμπο της πολιτικής, όπως τον λένε οι
θαυμαστές του, που εκτός από οικονομική αντίληψη διαθέτει και υψηλή αισθητική.
Ένας διανοούμενος φασιονίστας δηλαδή…
Που τόλμησε να
κοιτάξει στα μάτια και να αναμετρηθεί στα ίσα με τους ξένους τοκογλύφους,
ξεκαθαρίζοντας ποιος κάνει κουμάντο στα δημοσιονομικά ζητήματα της χώρας. Ένας
αριστερός στοχαστής που διακονεί την επιστήμη του με χάρη και με μπρίο,
χειριζόμενος με φαντασία την ελληνική γλώσσα, βάζοντας πάνω απ’ όλα το συμφέρον
της χώρας και ασκώντας την πολιτική του (και αυτός) με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Κάνοντας τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να κατουριούνται επάνω τους όταν
έχουν να αντιμετωπίσουν τον εύγλωττο Ευκοιλίδη. Με τον ίδιο να τρίβει στη μούρη
τους τις αλλεπάλληλές του νίκες με το θρυλικό πλέον σύνθημα «κερδεύουμε»!
Τα λόγια είναι περιττά
για τον συγκεκριμένο πάππου προς πάππου αριστερό υπουργό. Αρκεί να πούμε ότι ο
ελληνικός λαός θα του οφείλει αιώνια ευγνωμοσύνη για όλα όσα έκανε και κάνει
γι’ αυτόν…
Συνεχίζουμε με τον
καθηγητή του ποινικού δικαίου κ. Παρασκευόπουλο, έναν ζωντανό φάρο του ελέους
και της συγχώρεσης, που αν δεν ήταν πούρος αριστερός θα μπορούσαμε κάλλιστα να
τον χαρακτηρίσουμε ως έναν πρώιμο Χριστιανό. Μπορεί να έμεινε λίγο καιρό μόνο
στο υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά όπως όλοι αναγνωρίζουν άφησε έργο. Και τι έργο;
Κατάφερε, ως τεχνοκράτης του ποινικού δικαίου, να αναμορφώσει την σαθρή και
πρωτόγονη νομοθεσία μας στο φλέγον ζήτημα του σωφρονισμού. Να μας πάει από τις
σπηλιές στο… διάστημα.
Και εκεί που η χώρα
μας θεωρούνταν Ουγκάντα όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης των έγκλειστων
συμπολιτών μας, ήρθε ο Παρασκευόπουλος με τον θρυλικό νόμο του και έβαλε τα
πράγματα στη θέση τους. Όχι μόνο μας έκανε Νορβηγία, αλλά παράλληλα κατάφερε να
αποσυμφορήσει τις φυλακές, να γλιτώσει χρήματα από τον κρατικό κορβανά, και το
κυριότερο να δώσει μια δεύτερη, τρίτη, ακόμη και τέταρτη ευκαιρία σε κάποιους
χτυπημένους από την μοίρα συνανθρώπους μας που το σύστημα τους κυνήγησε και
τους έχωσε στην ψειρού «λόγω επειδής πεινούσαν οι ανθρώποι», όπως λέει ο φίλος
μου ο Οσμάν, συριζαίος από το Μάγκρεμπ.
Και αν τους υπόλοιπους
υπουργούς θα τους θυμάται όλος ο λαός μνημονεύοντάς αιώνια, τον Παρασκευόπουλο
θα τον θυμούνται ειδικά οι κατατρεγμένοι Γιάνηδες Αγιάνηδες της χώρας,
Γεωργιανοί, Τσετσένοι, Ρουμάνοι, και όλοι εκείνοι που ήρθαν στη χώρα μας
αναζητώντας μια ευκαιρία να ζήσουν ως άνθρωποι, αλλά οι κυβερνώντες μας με τους
ανάλγητους νόμους τους έστειλαν στην φυλακή.
Μα καλά, έτσι
βοηθιέται ο άνθρωπος; Έτσι συμπεριφερόμαστε σε κάποιον που θέλει να ταΐσει τα
παιδιά του; Επειδή δηλαδή έκανε μια απονενοημένη ενέργεια και έκλεψε από ένα
περίπτερο για να αγοράσει γάλα τον στέλνουμε στα ανήλιαγα μπουντρούμια της
φυλακής; Να τον βιάζουν Αλβανοί κολόμποι; Ντροπή…
Τιμή και δόξα λοιπόν
στον ανθρωπιστή Παρασκευόπουλο, που μας θύμισε ότι παρά την κρίση συνεχίζουμε
να είμαστε Έλληνες και ξέρουμε να συγχωρούμε! Τίποτα άλλο…
Και κλείνουμε το
σημερινό σημείωμα με μια ειδική μνεία στον άνθρωπο, στον επιστήμονα, στον
ακτιβιστή, στον πολιτικό… στον σταυραετό της Κρήτης, τον λεβέντη Πολάκη. Που
από τότε που ανέλαβε την Υγεία, ο κοσμάκης επιτέλους ανάσανε και «βρήκε την
υγειά του». Μιλάμε για έναν μετριοπαθή πολιτικό άνδρα, που μετράει τα λόγια
του, ο οποίος με όπλα του την επιστημοσύνη και πάνω απ’ όλα την εγγενή του
ευγένεια, κατάφερε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να κάνει τη διαφορά. Όχι μόνο
στα θεωρητικά και στα διαδικαστικά του επικίνδυνου αυτού υπουργείου, αλλά και
στην πράξη. Στα χειρουργεία! Εκεί που δένεται το ατσάλι και εκεί που ξεχωρίζουν
οι άνδρες από τα τσουτσέκια. Αναλαμβάνοντας ο ίδιος περίπλοκες χειρουργικές
επεμβάσεις, όπως π.χ. διορθώσεις αιμορροΐδων, λευκάνσεις πρωκτού, κλπ. και
μάλιστα χωρίς να είναι ο ίδιος πρωκτολόγος… Ένας πανεπιστήμονας δηλαδή, ένας
σύγχρονος Νταβίντσι και συνάμα Ιπποκράτης, που δεν διστάζει να στηρίξει την
θεωρία του με πράξεις. Ένας ήρωας της καθημερινότητάς μας… που ζει και αναπνέει
αριστερά, με μόνη του σκέψη την φροντίδα του συνανθρώπου…
Strange
Attractor
(Συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου