Οταν πήγα στο περίπτερο,
ο φίλος μου ο Γιάννης –σας είναι γνωστός από προηγούμενες συνεντεύξεις– μόλις
είχε τελειώσει την ανάγνωση του χθεσινού σημειώματός μου. Με
κοίταξε χαμογελώντας και άρχισε να μου αραδιάζει αριθμούς: «Εγώ κάνω τζίρο στις
καλές ημέρες γύρω στα 1.500 ευρώ. Δουλεύω με 6% περιθώριο και μόλις που τα
βγάζω πέρα. Ρώτησα τον Πακιστανό που άνοιξε τον περασμένο μήνα το ψιλικατζίδικο
–το ένα από τα τρία– απέναντι και μου είπε ότι ο τζίρος του βία φτάνει τα 130
ευρώ τη μέρα. Από την ημέρα μάλιστα που ξανάνοιξε και το σούπερ μάρκετ, δεν
ξεπερνάει τα 30. Είναι τέσσερις άνθρωποι εκεί μέσα. Πώς τα βγάζουν πέρα;
Εγώ έχω άδεια
παραμονής. Αυτοί δεν έχουν. Βγάζουν την άδεια στο όνομα κάποιου που έχει άδεια
παραμονής και δουλεύουν. Είναι δηλωμένοι;».
«Εντάξει Γιάννη,
σκέψου πώς ήσουν όταν πρωτοήρθες από την Αλβανία», είπα για να υπερασπιστώ κι
εγώ το πολυπολιτισμικό μου υπερεγώ. Ομως ο Γιάννης τα είχε βάλει με τους
αριθμούς: «Προχθές με ρώτησε κάποιος πόσο πουλάω αυτό το σακουλάκι τον καπνό.
Του είπα 7,50 ευρώ. Θύμωσε. Γιατί 7,50; Τόσα γράφει εδώ του είπα και του έδειξα
την ταινία του φόρου. Εφυγε λέγοντάς μου ότι ένας Ουκρανός πιο κάτω το πουλάει
3 ευρώ». Προφανώς, έχει φοροαπαλλαγή…
«Μα Γιάννη, σημασία
δεν έχουν μόνον οι αριθμοί. Σημασία έχουν οι άνθρωποι. Πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί
χωρίς ψιλικατζίδικα και μαγαζιά με κινητά;» Πόσα μαγαζιά έχουν ανοίξει κάτω από
την Πατησίων και κάνουν τζίρο 30 ευρώ την ημέρα; Ποιος τους δίνει τις άδειες
και με ποια κριτήρια δίνονται οι άδειες; Την απάντηση την προεξοφλώ. Με νόμιμα
κριτήρια θα μου πουν. Και ποιος τους ελέγχει; Μα η Δημοτική Αστυνομία θα μου
απαντήσουν είναι για τα τραπεζοκαθίσματα και, αν δεν κάνω λάθος, ελέγχει και τα
πεζοδρόμια και τις διαβάσεις των ΑμεΑ. Γι’ αυτό στην Αθήνα βλέπεις ότι οι
διαβάσεις των ΑμεΑ είναι πάντα ελεύθερες όταν δεν παρκάρουν αυτοκίνητα.
Καταφέραμε κάτι σπάνιο παγκοσμίως, αν όχι μοναδικό. Από τότε που φτιάξαμε
πεζοδρόμια για τυφλούς δεν κυκλοφορούν πλέον τυφλοί στους δρόμους. Μαζί με την
ανθρωπιστική κρίση νικήθηκε και η τυφλότης. Ουρά! Κι αν δεν επιβάλαμε την
απαγόρευση του καπνίσματος, απαγορεύσαμε τα σταχτοδοχεία. Είναι το πρώτο βήμα.
Η Αθήνα δεν είναι
πολυπολιτισμική πόλη. Η πολυπολιτισμικότητα, στον βαθμό που λειτουργεί, δεν
συνίσταται στη δημοκρατική συμπαράταξη διαφόρων εθνοτήτων, θρησκευμάτων, ηθών
και εθίμων. Αυτό είναι σύνταξη κατά παράταξη. Δεν είναι κοινωνία. Η κοινωνία
προϋποθέτει την αποδοχή κοινών κανόνων, τρόπων, υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, κι
ας προσεύχεται ο καθένας στον Θεό του.
Το άλλο, αυτό που
ζούμε, είναι μια λαθραία συνύπαρξη σε μια λαθραία πόλη.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου