Η κεντροαριστερά πνέει τα λοίσθια…

Εδώ και ένα μήνα ο κόσμος χάνεται και η κεντροαριστερά χτενίζεται. Καταναλώνοντας χρόνο και άφθονη «φαιά ουσία» στο καυτό για τον τόπο ζήτημα του πιο πρόσωπο θα ηγηθεί σε μια παράταξη που μάλλον εξάντλησε την χρησιμότητά της. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Πολύς ντόρος δηλαδή για το τίποτα.

Λες και μέσα στο γενικευμένο μπάχαλο που ζούμε θα παίξει κάποιο ρόλο για την επιβίωσή μας το αν ο αρχηγός του νέου κεντροαριστερού φορέα θα  είναι ο αλεξιπτωτιστής Ραγκούσης, ο μπαρουτοκαπνισμένος Καμίνης,  ή η «άφθαρτη» Φώφη. Λες και όλα τα ’χαμε, η επιστροφή του λύκου με άλλη προβιά μας έλλειπε…

Παντού στον κόσμο η κεντροαριστερά, ή αλλιώς η σοσιαλδημοκρατία, πνέει τα λοίσθια. Παντού παλεύει για να κερδίσει διψήφια ποσοστά. Μπορεί να ήταν χρήσιμη, αν όχι απαραίτητη, πριν από λίγα σχετικά χρόνια, σήμερα όμως είναι irrelevant, όπως θα έλεγε κι ο γλωσσομαθής Αλέξης.

Μόνο στην Πορτογαλία χαίρει ακόμη κάποιας εκτίμησης, όντας κυβέρνηση, ενώ στην Ιταλία όλα δείχνουν μια επιστροφή της δεξιάς στις επόμενες εκλογές. Παντού αλλού, ακόμη και στις πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης, η σοσιαλδημοκρατία τείνει να εξαφανιστεί, τουλάχιστον από το προσκήνιο… από την εξουσία. Μπήκε δηλαδή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας, και άγνωστο είναι το πότε θα ξαναβγεί.

Όπως έχει σήμερα η κατάσταση, δυστυχώς για όλους μας, το μέλλον είναι δυστοπικό και ανήκει στην … ακροδεξιά. Το είδαμε στην Σκανδιναβία, το είδαμε στην Αυστρία, το είδαμε και στην Γερμανία τελευταία. Το βλέπουμε σχεδόν παντού. Στην δε Ελλάδα το βλέπουμε καθημερινά εδώ και μερικά χρόνια, με την Χ.Α. να είναι τρίτο κόμμα στη βουλή, και αυτό να θεωρείται φυσιολογικό…

Τα παλιά καλά χρόνια, τότε που λεφτά υπήρχαν, η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε να κυριαρχήσει, αποτελώντας την απαραίτητη ανθρώπινη  ένεση στον «σκληρό» καπιταλισμό, ενισχύοντας τον εποπτικό, ρυθμιστικό, και πάνω απ όλα παρεμβατικό ρόλο του κράτους, που έβαζε φρένο στις αντιλαϊκές αναλγησίες των κυρίαρχων επιχειρηματιών κεφαλαιοκρατών. Ελέγχοντας την κοινωνική δικαιοσύνη, την υγεία, την παιδεία, και ορίζοντας ως συνέταιρο στην εξουσία τα διάφορα συνδικαλιστικά κινήματα, που έφτασαν όμως σε σημείο αυτά να ρυθμίζουν την κυβερνητική πολιτική σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα.

Έτσι, τουλάχιστον στον αναπτυγμένο κόσμο, διότι στα καθ ημάς πιο μεγάλο ρόλο παίζει η πολιτική από την οικονομία, ή το συναίσθημα από τον ρεαλισμό, η σοσιαλδημοκρατία αποτέλεσε το δεκανίκι του καπιταλισμού, στηρίζοντας αυτή αυτόν κι αυτός εκείνην. Κυβέρνηση και κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία, εξ ου και οι δικοί μας «κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες», που σήμερα επί αριστεράς αντικαταστάθηκαν από τους «κρατικοδίαιτους επενδυτές»… με τους συνδικαλιστές που λέγαμε, την ραχοκοκαλιά του σοσιαλδημοκρατικού συστήματος, να έχουν μείνει στην απ’ έξω. Και οσονούπω, μόλις ο Σύριζας περάσει και τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, που αποτελεί χρόνια τώρα προαπαιτούμενο των δανειστών, τότε να δείτε. Όσο είδατε δεινόσαυρο, θα δείτε ξανά  και συνδικαλιστή…

Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης που κυριάρχησε σαν οδοστρωτήρας από την δεκαετία του ’90 και εντεύθεν, ο νέος αυτός καπιταλισμός, ακόμη και σε συνθήκες σοσιαλδημοκρατίας, άνθησε προς όφελος όλων. Όλων όμως; Όχι ακριβώς. Ο νέος σκληρός διεθνής ανταγωνισμός που προέκυψε, ειδικά λόγω των «ανοιχτών εμπορικών συνόρων» εξασθένησε τον συνδικαλισμό (του ιδιωτικού κυρίως τομέα) που λέγαμε, συμπίεσε τα διάφορα κεκτημένα,  και κατέστησε ξανά την στεγνή οικονομία κύριο ρυθμιστικό παράγοντα της όποιας κυβερνητικής και γενικά παραγόμενης πολιτικής. Κι όλα καλά κι ωραία, έστω με προβλήματα εδώ κι εκεί, μέχρι που ήρθε η παγκόσμια οικονομική κρίση, και γύρισε ο πλανήτης ανάποδα.

Τώρα, η μέση κυβέρνηση αποδείχθηκε ανίκανη από μόνη της να αντιμετωπίσει την κρίση, και στηριζόμενη στην εξίσου ανεπαρκή ΕΕ και στους διεθνείς θεσμούς (ΔΝΤ κλπ) έκανε ότι μπορούσε για να περισώσει ότι μπορεί να περισωθεί, βάζοντας στην άκρη κοινωνικές και άλλες αναχρονιστικές ευαισθησίες που επί δεκαετίες αποτελούσαν  το καύσιμο της κεντροαριστεράς.

Αν στην οικονομική δυσανεξία που προέκυψε προσθέσουμε και την αθρόα λαθρομετανάστευση, μαζί με την φονταμενταλιστική τρομοκρατία που αυτή προκάλεσε, με τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη να παραπαίει οικονομικά και παράλληλα να ζει μέσα στον τρόμο και στην ανασφάλεια, τότε καταλαβαίνει κανείς πως και γιατί η κεντροαριστερά, η σοσιαλδημοκρατία, μοιάζει πλέον ανίκανη να διορθώσει την κατάσταση που προέκυψε,  και εν πολλοίς αδιάφορη στα μάτια των πολιτών.

Καλή είναι όταν τα οικονομικά πράγματα βαίνουν καλώς. Στα δύσκολα όμως δεν μας κάνει. Στα δύσκολα ο κόσμος θέλει ακραίες λύσεις.

Για εμάς εδώ τους αγαναΧτιστές, φταίνε οι κακοί ξένοι τοκογλύφοι που μας έχουν βάλει στο μάτι διότι μας ζηλεύουν αφού… Σε διεθνές επίπεδο φταίει ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός που επέφερε την λιτότητα, τα χαμηλά μεροκάματα, την ανεργία, την ύφεση, και όλα τα κακά του κόσμου.

Άρα ποια η λύση; Για κάποιους η αριστερά (βλέπε τι πάθαμε εδώ), και για πολλούς άλλους η ακροδεξιά. Αμφότερες λαϊκίστικες επιλογές που υπόσχονται θαύματα, πλην όμως όπου επικράτησαν έφεραν την δυστυχία. Ψιλά όμως γράμματα για μια γενιά που δεν διαβάζει, και που δεν γνωρίζει ιστορία, αφού μέχρι πρότινος όλα δούλευαν ρολόι, και άρα γιατί να ταλαιπωρείται με ανούσιες μελέτες κλπ; Ποιος θα κάθονταν να διαβάσει για την ΕΣΣΔ ή για τον Μάο, όταν τελειώνοντας ένα ΙΕΚ μπορούσε να γίνει χρηματοοικονομικός σύμβουλος, ή να ανοίξει κι αυτός μια ΕΛΔΕ;

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Στο κρίσιμο σταυροδρόμι μεταξύ ενός παλιού «καλού» κόσμου που εξαφανίζεται, και ενός καινούργιου, πλην όμως σκοτεινού, που ανατέλλει…

Συνεπώς, όσο καλή θέληση και να έχει η Φώφη, ή ο Σταύρος, ή έστω ο … Κατσανέβας, ποιο είναι το νόημα; Να μας ξανασερβίρουν το ίδιο ξαναζεσταμένο φαγητό; Μπα… δεν θα πάρουμε. Είμαστε πια υποψιασμένοι. Χώρια που η «φρέσκια» Φώφη, που τώρα έχει και την αδιαμφισβήτητη σφραγίδα του αρχηγού, ίσως μπορέσει επιτέλους να κάνει πράξη το όραμά της… να γίνει δηλαδή το κόμμα της μια ακόμη (άτυπη) συνιστώσα του Σύριζα, υπό την ηγεσία του Αλέξη που έχει ήδη φάει κόσμο και κοσμάκη, παραμένοντας αλώβητος, κυρίαρχος,  και πιστός στην αποστολή του να αποδομήσει την Ελλάδα όπως την ξέραμε.

Strange Attractor