Ο νεκροθάφτης των απεργιών…

Πολλά  τα   ερωτήματα. Καυτά, καταλυτικά, μαύρα και άραχνα ερωτήματα.

Σχετικά με την  χτεσινή, απεργιακή,  κινητοποίηση. Γιατί πέρασε απαρατήρητη; Γιατί τόσοι  “ελάχιστοι”; Γιατί καθόλου ο ιδιωτικός τομέας; Γιατί  τόση ηρεμία; Γιατί  σχεδόν μηδαμινή η αντίδραση στη μαζική  φτωχοποίηση; Γιατί  τώρα με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς; Τώρα  που από το “κανένα σπίτι στα χέρια  τραπεζίτη”, καταλήξαμε στο αντίστροφο “κανένα σπίτι  στα χέρια κάθε  ιδιοκτήτη”;

Δύο οι “συμπεριφορές”  του αδιεξόδου. Η πρώτη είναι  εξωστρεφής. Το αδιέξοδο του  συλλογικού υποκειμένου. Δηλαδή της κοινωνίας. Ο απελπισμένος, αλλά αποφασισμένος, αρνείται να εσωτερικεύσει  το αδιέξοδό του. Χωρίς να το  σκεφθεί το  εξωτερικεύει. Ετσι  ξεσπάει. Ετσι εκτονώνεται. Ετσι ορμάει. Ετσι μεγιστοποιούνται οι δυνάμεις του…

Ο νάνος αισθάνεται σαν γίγαντας. Πιστεύει στον εαυτό του. Οργανώνεται,   αγωνίζεται, μάχεται, τα δίνει όλα. Ετσι αρχίζει να  βλέπει κάποια προοπτική και κάποια διέξοδο στο πρόβλημά του. Η μαζική εξωτερίκευση του αδιεξόδου, καταλήγει και σε μαζική  ψυχοθεραπεία. Κάπου εκεί το αδιέξοδο  μετασχηματίζεται  σε ελπίδα.
Αντιθέτως. Η εσωτερίκευση  του αδιεξόδου πολλαπλασιάζει  το αδιέξοδο. Το διογκώνει. Το γιγαντώνει. Ο απελπισμένος ανακυκλώνει, μέσα  του, το πρόβλημα του. Αναπαράγει  την μελαγχολία και την θλίψη του. Η κατάθλιψη του καταλήγει σε παθογένεια. Και η παθογένεια σε μονιμότητα
Οπως ακριβώς συμβαίνει στην μικροκλίμακα  των προσωπικών  σχέσεων. Η γυναίκα που αρνείται να παραδεχτεί το τέλος μιας σχέσης. Ο άνδρας, ο  μοναχικός και προδομένος, που  διαρκώς  θρηνεί και   πενθεί. Το  αδιέξοδο στο συλλογικό υποκείμενο μοιάζει με κάποιον που διακρώς είναι μη  διαθέσιμος να  συνάψει σχέση με κάποιον άλλο η κάποια άλλη. Μονίμως κολλημένος στο παρελθόν. Στο πένθος του. Στα περασμένα μεγαλεία του. Στο τέλμα του!
Το εσωτερικευμένο  αδιέξοδο προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο. Ετσι  είναι. Τίποτα  δεν πρόκειται να αλλάξει. Κάθε προσπάθεια είναι μάταιη. Καμία ελπίδα. Καμία προοπτική.  Φοβάμαι,  λέει, ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μου.
Κάπως έτσι  αισθάνεται σήμερα κάθε  φτωχός μεροκαματιάρης. Κάθε φτωχοποιημένος. Φυσικά και ο μικρομεσαίος. Φυσικά και ο επιχειρηματίας ο πτωχευμένος. Ανθρώπινα  ερείπια. Εγκαταλελειμμένα  στην μοίρα  τους. Αυτή η μέγιστη προσφορά του ¨αριστερού” Αλέξη Τσίπρα στο παγκόσμιο σύστημα. Πρώτο, επειδή, ως αριστερός των πρώτων έξι μηνών, των ατέρμονων διαπραγματεύσεων “έσπασε”  τα μούτρα του  στο  χαλύβδινο  τείχος των θεσμών. Αφού,  σου λέει, ούτε το  καλό, αριστερό, ανιδιοτελές  και τίμιο παιδί ο  Αλέξης  δεν μπόρεσε, τότε καμία ελπίδα για μένα.
Ετσι μονόδρομος η  καταπιεστική  σχέση μου με την Ευρώπη. Και αφού δεν   θέλω να φύγω από την ευρωζώνη. Αφού έχω πεισθεί ότι η επιστροφή  στην Δραχμή είναι ό,τι  χειρότερο  μπορεί να μου  συμβεί, τότε  το μη χείρον   βέλτιστον. Κάλλιο πέντε  ευρώπουλα στο χέρι παρά δέκα  δραχμές και καρτέρι!
Αυτή είναι η μεγιστοτεράστια προσφορά του “αριστερού”  Τσίπρα  στο  ευρωπαικό διευθυντήριο. Σκάσε και κολύμπα. Και  φυσικά καθένας  εξ ημών και υμών,  αισθάνεται και μέρος  του προβλήματος. Δεν το λέει.  Δεν το παραδέχεται  δημοσίως. Ομως το συναισθάνεται…

Κι εγώ,  σου λέει,  φταίω. Κι εγώ έσπρωξα  την πατρίδα μου στο  χείλος του  γκρεμού. Κι εγώ, τώρα πληρώνω. Μπορεί να πληρώνω περισσότερα, απείρως περισσότερα απ αυτά που “έκλεψα”, όμως τιμωρούμαι  γι αυτό.
Ετσι  η εσωτερίκευση του αδιεξόδου  καταλήγει στην αυτοενοχοποίηση. Και η αυτοενοχοποίηση στον έρποντα  μαζοχισμό.
Γι αυτό  “ελάχιστοι”  στην απεργία. Γι αυτό ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων είναι στρωμένος με  υποταγή στους θεσμούς, τον Τσακαλώτο, τον Χουλιάρακη και  τον Αλέξη. Γι αυτό, ακόμα και η “απάγορευση” των απεργιακών κινητοποιήσεων, με το πενήντα συν ένας,  θα καταλήξει σε μια  διαδήλωση  για την  τιμή των όπλων. Και   φυσικά  γι αυτό δεν απεργεί ο  ιδιωτικός τομέας. Ποιος τολμάει να  απεργήσει; Ουδείς.  Χαζός, είμαι, σου λέει. Και  μετά τι θα κάνω; Μετά από που θα   βρω έστω κι αυτά  τα  “φραγκοδίφραγκα” να επιβιώσω; Από  το πορτοφόλι του  Μήτσου του Κουτσούμπα;
Ο μονόδρομος  του Αλέξη  Τσίπρα  είναι  η  ταφόπλακα των  απεργιακών κινητοποιήσεων.  Ο  Αλέξης Τσίπρας είναι ο νεκροθάφτης των απεργιών. Τους έπεισε. Τους μάντρωσε. Τους “έγδυσε”. Κι εκείνοι, εμείς, εσείς,  αυτοφιμωθήκαμε!
Γι αυτό  επιμένω. Ο Αλέξης Τσίπρας-όχι ο  Σύριζα-είναι ο μέγας ευεργέτης του συστήματος. Γι αυτό  οι  θεσμοί πίνουν νερό στο όνομά του. Και γι αυτό εκτιμώ ότι μπορεί να ξαναβγεί  για   δεύτερη  τετραετία.

Μηδέ προ του τέλους σου μακάριζε!

Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο Θέμα