Ούτε σε ταινία «αμερικανιά»… τόση αγωνία!

Έχω δει κατά καιρούς πάμπολλες καλογυρισμένες ταινίες του Χόλυγουντ, ακόμη και καθαρές αμερικανιές, με θέμα τους την εναγώνια προσπάθεια κάποιων καθημερινών ανθρώπων να επιζήσουν έχοντας βρεθεί, χωρίς να το περιμένουν,  σε δύσκολες και εξτρίμ καταστάσεις.

Π.χ. μια ταινία με τίτλο No Escape, όπου μια οικογένεια Αμερικανών βρίσκεται σε μια χώρα της Ασίας, στην οποία ξαφνικά ξεσπάνε ταραχές, γίνεται πραξικόπημα, και τρέχουν και δεν φτάνουν προσπαθώντας να σωθούν από στρατιώτες, αντάρτες, και γενικά από αδέσποτες σφαίρες…

Ή μια άλλη, που περιγράφει το πώς σώθηκαν κάποια από τα μέλη μιας οικογένειας Καναδών τουριστών στο Μπαλί, τότε που το περίφημο τσουνάμι πήρε χιλιάδες ζωές αμέριμνων ανθρώπων.

Κάποιες άλλες παρόμοιες ταινίες περιγράφουν την αγωνία κάποιου ή κάποιας που βρίσκεται αποκλεισμένος σε ασανσέρ εν μέσω σεισμού, μιας παρέας εφήβων που παγιδεύεται σε τελεφερίκ χιονοδρομικού κέντρου και αναγκάζονται να περάσουν την νύχτα εκεί ψηλά, μόνοι και παγωμένοι… ενός κοριτσιού που απάγεται και την έχουν κλεισμένη σε φέρετρο κάτω από τη γη επί εβδομάδες… ενός ορειβάτη που αποκλείεται σε μια απομακρυσμένη σπηλιά ψηλά σε κάποιο απροσπέλαστο βουνό, μια γυναίκας σέρφερ που αποκλείεται πάνω σε βράχο ερημικής παραλίας περικυκλωμένη από καρχαρίες την ώρα που η παλίρροια απειλεί να σκεπάσει το σημείο που βρίσκεται από στιγμή σε στιγμή, και πάει λέγοντας…

Το Χόλυγουντ είναι ανεξάντλητο σε τέτοιου είδους σενάρια, πολλά εκ των οποίων είναι βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, και μόνο που τα βλέπει κανείς τρομάζει….

Καμία όμως από τις ταινίες που έχω δει δεν συγκρίνεται με αυτό που έζησαν δυο Έλληνες πιλότοι προχθές στην Καμπούλ. Οι οποίοι, αν τα άκουσα και τα διάβασα σωστά, όντας υπάλληλοι αφγανικής αεροπορικής εταιρίας, βρίσκονταν σε πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης, εκεί όπου διαμένουν διπλωμάτες, δημοσιογράφοι, ξένοι επιχειρηματίες κλπ. Μια ασφαλής όαση δηλαδή εν μέσω μιας απολίτιστης και βίαιης ερήμου.

Και ξαφνικά εκεί που απολάμβαναν τον καφέ τους στο εστιατόριο, στο ξενοδοχείο επιτίθενται ισλαμιστές τρομοκράτες με χειροβομβίδες, καλάσνικοφ, σκοτώνοντας αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Οι δυο πιλότοι έσπευσαν στα δωμάτια τους και είχαν την ψυχραιμία και την γρηγοράδα πνεύματος να αναστατώσουν τα έπιπλα κλπ να ανοίξουν τις μπαλκονόπορτες, έτσι ώστε να φανεί ότι είχαν δραπετεύσει από τα μπαλκόνια. Ο ένας κρύφτηκε στη μπανιέρα του δωματίου του κι ο άλλος έσκισε το στρώμα του κρεβατιού και μπήκε μέσα!

Έτσι, την ώρα που οι τρομοκράτες έμπαιναν σε όλα τα δωμάτια και δολοφονούσαν τον κόσμο, στα δικά τους δεν βρήκαν κανέναν.

Ο πιλότος που ήταν κρυμμένος στο στρώμα, επί 13 ώρες παρακαλώ, άκουγε δίπλα του τους τζιχαντιστές να συνομιλούν μεταξύ τους και να πυροβολούν δεξιά κι αριστερά. Στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στο δωμάτιο και έφυγαν, με τον πιλότο να προσπαθεί να διαφύγει από το μπαλκόνι, την ώρα που από κάτω τον πυροβολούσαν οι αστυνομικοί περνώντας τον για τρομοκράτη!

Μιλάμε για τρελές καταστάσεις που προκαλούν τρέμουλο και μόνο με το διάβασμά τους…

Συγχαρητήρια και πολλά μπράβο λοιπόν στους δυο εύστροφους και με ακονισμένα αντανακλαστικά συμπατριώτες μας, κι άλλο κακό να μη τους βρει. Αν και μετά από μια τέτοια εμπειρία… τι να μασήσουν;

Strange Attractor