Είναι σχεδόν σίγουρο πως η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα θα αποτελέσει
αντικείμενο μελέτης για τους πολιτικούς επιστήμονες του μέλλοντος. Είναι ο
πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που αυτοαποκαλείται «αριστερή» αλλά έχει περάσει μερικά
από τα πιο σκληρά οικονομικά μέτρα των τελευταίων ετών.
Ο ίδιος έχει γυρίσει τούμπα τις προεκλογικές του
εξαγγελίες όσο κανένας άλλος, όχι μόνο κάνοντας διαφορετικά πράγματα απ' αυτά
που έλεγε προεκλογικά, αλλά και όλα αυτά τα οποία κατηγορούσε τους πολιτικούς
του αντιπάλους ότι θα κάνουν…
«Κανονικά» η κυβέρνηση Τσίπρα θα έπρεπε να
φυλλορροεί και τουλάχιστον κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν
διαφοροποιηθεί. Και όμως, αντί να χάνει έδρες, ο Αλέξης Τσίπρας γίνεται ο
πρώτος πρωθυπουργός των Μνημονίων που ενισχύει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα.
Και αυτή μπορεί να είναι μόνο η αρχή, καθώς οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το
παράδειγμα της κυρίας Μεγαλοοικονόμου που προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ θα
ακολουθήσουν σύντομα και άλλοι βουλευτές.
Κοιτώντας την πολιτική πορεία του σημερινού
πρωθυπουργού μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι αυτό το πολιτικό παράδοξο δεν
είναι καθόλου τυχαίο. Ξεκινώντας από την τοπική αυτοδιοίκηση όπου προκάλεσε
αίσθηση κατεβαίνοντας υποψήφιος δήμαρχος με την Ανοιχτή Πόλη το 2006.
Τότε δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως
ο νεαρός που κατάφερε να πάρει ένα εντυπωσιακό 10,5% για τον ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν
εννέα χρόνια αργότερα πρωθυπουργός της χώρας.
Η πορεία
από κει και πέρα είναι γνωστή και γεμάτη πολιτικές μάχες που ο Αλέξης Τσίπρας
συνεχώς κερδίζει.
Εκλέγεται πρόεδρος του ΣΥΝ με τις ευλογίες του Αλέκου Αλαβάνου κερδίζοντας με
τεράστια διαφορά τον Φώτη Κουβέλη. Στη συνέχεια έρχεται η κόντρα με τον
πολιτικό του «πατέρα» που βρίσκει τον Αλέξη Τσίπρα νικητή και αφήνει τον κ.
Αλαβάνο εκτός κόμματος. Ακολουθεί η σύγκρουση με τον Φώτη Κουβέλη και την
Ανανεωτική Πτέρυγα που φεύγει από τον Συνασπισμό χωρίς να προκαλέσει τελικά
μεγάλο πλήγμα στο κόμμα.
Στο μεταξύ ο Αλέξης Τσίπρας μεταλλάσσει τον
ΣΥΡΙΖΑ από συνασπισμό κομμάτων σε ένα ενιαίο κόμμα ενισχύοντας την δύναμη του
και εκμεταλλεύεται πολιτικά με τον καλύτερο τρόπο δύο σημαντικά γεγονότα: Την
δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο.
Αντιμετωπίζει με επιτυχία τις αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του μετά από τις αρχικές
εκλογικές αποτυχίες με εκείνον στο τιμόνι του κόμματος και χτίζει σιγά σιγά το
ευρωπαϊκό του προφίλ με τα διεθνή ΜΜΕ να ασχολούνται ολοένα και περισσότερα με
εκείνον.
Η σύγκρουση με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και
Αριστερή Πτέρυγα μετά από το δημοψήφισμα του 2015 είναι άλλη μια μάχη που ο
Αλέξης Τσίπρας κερδίζει. Στις εκλογές που ακολούθησαν ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο
κόμμα και η Λαϊκή Ενότητα μένει εκτός Βουλής. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει σταματήσει να
είναι ένα πολυτασικό κόμμα και η μοναδική εσωτερική αντιπολίτευση είναι η
λεγόμενη «ομάδα των 53» που δεν μπορεί να κάνει και πολλά καθώς ο άτυπος ηγέτης
της, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι «πρώτο βιολί» της κυβέρνησης Τσίπρα ως
υπουργός Οικονομικών.
Όλα αυτά δείχνουν πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι
ένας εξαιρετικός πολιτικός τακτικιστής και αρκετά αδίστακτος για να
χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο οποιαδήποτε ευκαιρία εμφανιστεί μπροστά
του. Και αυτό είναι κάτι που όσοι βρίσκονται απέναντι του πρέπει πάντα να το
έχουν υπόψη τους. Κανείς δεν το λέει ανοιχτά αλλά είναι πολλά τα «γαλάζια»
στελέχη που κοιτούν τις δημοσκοπήσεις και θεωρούν σίγουρη την νίκη στις
επόμενες εκλογές. Δεν θα πρέπει όμως να βιάζονται. Ο χρόνος που απομένει μέχρι
τις επόμενες κάλπες είναι πολύς πολιτικά για να αλλάξει ο κ. Τσίπρας το κλίμα,
ακόμη και επιβεβαιωθεί το σενάριο περί εκλογών τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Σε κάθε περίπτωση, συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με
τις πολιτικές επιλογές του Αλέξη Τσίπρα δεν θα πρέπει να σε καμία περίπτωση να
τον υποτιμά. Όσοι έκαναν αυτό το λάθος έχασαν και βρίσκονται πλέον στην
πολιτική ανυπαρξία.
Κώστας Κετσιετζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου