Ο Μαρξ και η σκληρή πραγματικότητα…

Αυτές τις μέρες ο κόσμος (ειδικά στην μπανανία μας) γιόρτασε τα 200 χρόνια από την γέννηση του Καρλ Μαρξ. Ενός φιλοσόφου που πραγματικά άλλαξε τον κόσμο. Εξάλλου, ο ίδιος είχε ζητήσει από την κόρη του να γράψει στο μνήμα του ότι «οι φιλόσοφοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο… εγώ προσπάθησα να τον αλλάξω», ή κάπως έτσι αν θυμάμαι καλά.

Εκατομμύρια ανθρώπων λοιπόν συνεχίζουν και σήμερα να πίνουν νερό στο όνομά του, ενώ άλλα τόσα (και περισσότερα) εκατομμύρια τον θεωρούν ως μια βλαβερή περσόνα που ζημίωσε την ανθρωπότητα.

Το ζήτημα όμως είναι ότι όσοι τον κρίνουν σήμερα, εκ του ασφαλούς, ξέροντας την πλήρη αποτυχία όλων των προσπαθειών που έγιναν για να υλοποιηθούν στην πράξη οι ιδέες του, ξεχνούν ένα πράγμα, ότι όταν ο Μαρξ έγραψε αυτά που έγραψε ο κόσμος ήταν διαφορετικός…

Δεν υπήρχαν οκτάωρα, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, σύστημα υγείας, κ.ο.κ. ενώ στις σκοτεινές στοές της Αγγλίας εργάζονταν έγκυες και παιδάκια από 6-15 χρόνων για 12ωρα και βάλε. Η φτώχεια και η δυστυχία ήταν απόλυτες, και άρα οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής του τότε «συστήματος» ήταν καλοδεχούμενη. Πόσο δε μάλλον μια καλογραμμένη, λογική, επιστημονικοφανής ερμηνεία και ανάλυση του κόσμου με στέρεες βάσεις στον Ρουσό και σε άλλους σπουδαίους θεωρητικούς, αλλά και με «προτάσεις».

Στην πράξη όμως, αν δούμε το πείραμα της ΕΣΣΔ και άλλων, οι θεωρίες του Μαρξ αποδείχτηκαν ανεφάρμοστες, αν όχι διαβολικές. Για όλους τους σκεπτόμενους πλην του ΚΚΕ και των «παραφυάδων» του, που στη χώρα μας ακόμη απολαμβάνουν τιμές και … ψηφαλάκια. Μεγάλη μπίζνα ο καθ ημάς κομμουνισμός (όπως και πολλά άλλα άλλωστε).

Βέβαια, να τα λέμε αυτά, ένας πραγματικά σκεπτόμενος μπορεί όντως να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ μιας θεωρίας και της στρεβλής υλοποίησής της. Η ταύτιση των δυο, χωρίς αυτόν τον εγγενή διαχωρισμό, χαρακτηρίζει μόνο όσους είναι «απλά μυαλά» και δεν εμβαθύνουν τη σκέψη τους.

Το γεγονός όμως ότι σήμερα ο μαρξισμός έχει τόσους πολλούς εχθρούς έγκειται απλά και μόνο στο γεγονός ότι είναι μια σπάνια περίπτωση καθαρής θεωρίας που κάποιοι προσπάθησαν να την εφαρμόσουν στην πράξη… και βεβαίως έσπασαν τα μούτρα τους. Αγνοώντας κάτι που και ο ίδιος ο Μαρξ είχε αγνοήσει. Την φύση του ανθρώπου. Κάτι δηλαδή που δεν αλλάζει, όσα διατάγματα, όσα νομικά πλαίσια, και όση καταπίεση μπορεί ένα κράτος να επιβάλλει προσπαθώντας να δημιουργήσει τον «σοσιαλιστικό άνθρωπο».

Στις περιπτώσεις άλλων παρόμοιων οικονομικών και πολιτικών θεωριών, που διατυπώθηκαν από σπουδαία μυαλά και στοχαστές, π.χ. του φιλελευθερισμού κλπ, όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να τις εφαρμόσουν το έκαναν έχοντας τις απλά  ως μπούσουλα. Με αποτέλεσμα η θεωρία να απέχει εξίσου από την πράξη, όπως και με τον κομμουνισμό. Μόνο που εκείνοι δεν είχαν τα γραπτά των «σοφών» ως Βίβλο, ούτε τα θεωρούσαν επιστημονικά και νομοτελειακά δόγματα.

Αν ζούσε σήμερα ο Μαρξ αμφιβάλλω πολύ αν θα συμφωνούσε με τα πρακτικά αποτελέσματα των θεωριών του, ή αν θα γράφονταν στο κόμμα του Κουτσούμπα. Μάλλον όχι, και μάλλον θα ήταν σφόδρα αντικομμουνιστής διότι πάνω απ’ όλα, εκτός από ανοιχτό μυαλό  ήταν και ανθρωπιστής.

Όπως π.χ. αμφιβάλλω εξίσου για το αν ένας ταξιδιώτης του χρόνου Ιησούς θα συμφωνούσε με την εξέλιξη της εκκλησίας που ιδρύθηκε στο όνομά του… τέλος πάντων.

Η εν λόγω σύγκριση δεν είναι τόσο βέβηλη όσο φαίνεται. Ο Μαρξισμός είναι κι αυτός κάτι σαν θρησκεία, και έτσι αντιμετωπίζεται από τους ορκισμένους οπαδούς του, ακόμη και σήμερα που όλα τα «σοσιαλιστικά» πειράματα αποδείχθηκαν αποτυχίες, με πιο τρανταχτό παράδειγμα εκείνο της ΕΣΣΔ που αυτοδιαλύθηκε όντας παγκόσμια υπερδύναμη. Τι να λέμε;

Πρόκειται για κολλημένα μυαλά ή κάτι άλλο; Δείτε φερ’ ειπείν την περίπτωση του Σύριζα, ενός «ριζοσπαστικού» αριστερού κόμματος, που κάνει ότι κάνει, ρημάζει δηλαδή την Ελλάδα, ομνύοντας στο όνομα του Μαρξ. Απευθυνόμενος σε κατηγορίες ανθρώπων που ο ίδιος ο Μαρξ στηλίτευε μέσα από τα γραπτά του, δηλαδή τους δημοσίους υπαλλήλους που θεωρούσε παράσιτα της οικονομίας, και τους «λαθρο»μετανάστες της εποχής του (ναι υπήρχαν και τότε) που τους θεωρούσε εχθρούς των προλετάριων και άσσο στα μανίκια των κερδοσκόπων αφεντικών επιχειρηματιών. Πως λέμε Σύριζα δηλαδή; Καμία σχέση…

Σε ποιον Μαρξ πιστεύετε δηλαδή ρε σεις συριζαίοι; Υπάρχει κάποια οικονομική ή φιλοσοφική τάση «νεοφιλελεύθερης» αριστεράς που δεν την έχω πάρει χαμπάρι; Κάποια κρυφά γραπτά του Πουλαντζά που μόνο ο Αλέξης διάβασε ή του σφύριξε ο Καρανίκας;

Όχι. Απλά οι αριστεροί σήμερα, επειδή δεν μπορούν να παραδεχτούν το λάθος τους, αυτό άλλωστε που σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή τους, είναι οι μόνοι που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Όντας επαγγελματίες «επαναστάτες» του καναπέ. Αρνούμενοι να συμβιβαστούν με την σκληρή πραγματικότητα. Ζώντας μια διαρκή αυταπάτη οι περισσότεροι, και απολαμβάνοντας τα πολλαπλά προνόμια της ανέξοδης αριστερής και καλά επαναστατικότητας οι υπόλοιποι.

Αποδομούν την λογική (και την χώρα) με … επίκεντρο τον άνθρωπο. Πουλώντας νεοφιλελευθερισμό με … αριστερό πρόσημο.

Οι αριστεροί δηλαδή είναι οι μόνοι σήμερα που έχουν την πολυτέλεια να παρακάμπτουν ή να απορρίπτουν την πραγματικότητα, πιστεύοντας ακόμη (όσοι δεν είναι απλά ψυχασθενείς, ας μην αναφέρω ονόματα) ότι ο αληθινός κομμουνισμός  έχει το χρόνο με το μέρος του και αργά ή γρήγορα θα λάμψει και θα κυριαρχήσει… και στο μεταξύ συνεχίζουν να ζουν το όνειρο, όχι μόνο φιλοσοφώντας παπάτζες εκ τους ασφαλούς, αλλά σε κάποια κράτη όπως η Βόρειος Κορέα, η Βενεζουέλα, και η Ελλαδίτσα μας, κυβερνούν κιόλας… άλλοι με τανκς και καταστολή, και άλλοι με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και … κωλοτούμπες.

Strange Attractor