Πραγματικά απορείς. Πώς γίνεται, όταν όλοι μας
είμαστε βυθισμένοι στη θλίψη, πώς γίνεται τούτες τις στιγμές να έχουν
ακουστεί τα πιο απίθανα πράγματα. Ή, αν θέλετε, οι πιο απίθανες π@π@ριές,
που θα έλεγε η Ελένη Αυλωνίτου.
Πώς γίνεται να μιλάς για την τραγωδία στο Μάτι
και να λες ότι νιώθεις "αδικημένος (!!!) με την έννοια αυτού που λέγεται
στην καθομιλουμένη, μου έτυχε μια στραβή στη βάρδιά μου". Πώς το λες;
Πώς μιλάς για 93 νεκρούς σαν μια στραβή; Στραβή είσαι και φαίνεσαι…
Πώς γίνεται να μιλάς για τους νεκρούς, για το μαύρο που έχει κυριεύσει την Ελλάδα και να προσθέτεις δήθεν αθώα, δίχως διάθεση συμψηφισμού τάχα μου υποκριτή, "αλλά στις 21 Αυγούστου έχουμε ένα τεράστιο γεγονός, η χώρα βγαίνει από 8 έτη μνημόνια"; Καταλαβαίνεις τι λες;
Μια ερμηνεία είναι ο πανικός. Ο πανικός που έχει
καταλάβει τον μικρόκοσμο του Σύριζα από την επερχόμενη ήττα. Γιατί ξέρουν ότι ο
θυμός, ο διχασμός, το μίσος και η εχθροπάθεια με τα οποία καβάλησαν την
εξουσία, είναι τώρα όπλα στα χέρια των πολιτικών τους αντιπάλων. Μάχαιρα
έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις. Και ο πανικός είναι κακός σύμβουλος.
Μια
δεύτερη ερμηνεία είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του είδους. Μια μετεφηβική έξις
στην π@π@ρολογία. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τη δήλωση Μπάρκα ότι "ναι,
είχαμε νεκρούς, αλλά σώσαμε και πολλούς". (Δεν σώζεται με τίποτα. Χαμένη
περίπτωση.)
Πιο πειστική εξήγηση όμως βρίσκω μια 3η εκδοχή
(που δεν αποκλείει τις άλλες δυο φυσικά). Ότι δηλαδή οι Πολάκης και Σία όντως
πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία ευθύνη για τους νεκρούς. Ότι δεν φταίνε σε
τίποτα.
Ότι όντως, όπως θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης
Τόσκας, "ψάχνουν να βρουν ένα λάθος και δεν βρίσκουν". (Άλλωστε μην
ξεχνάτε και την π@π@ριά του Τσιρώνη. Ούτε στους Δίδυμους Πύργους δεν έγιναν όλα
καλά...)
Γιατί, για την κομπανία που μας κυβερνά, η
άσκηση της εξουσίας δεν είναι η εκπόνηση ενός σχεδίου, η διατύπωση στόχων και η
εφαρμογή πολιτικών. Όλα είναι μια "λεκτική άσκηση" για την
κατάληψη της εξουσίας. Όπως προεκλογικά πολιτεύτηκαν με π@π@ριές του τύπου
"θα σκίσουμε τα μνημόνια και θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμα
Θεσσαλονίκης", έτσι και μετεκλογικά άσκησαν την εξουσία.
Μοναδικός τους στόχος ήταν και είναι η παραμονή
στους υπουργικούς θώκους και μοναδικό τους όπλο ήταν και είναι η επικοινωνία.
(Στην οποία θα συμπεριλάβετε και τις στημένες διώξεις εναντίον των πολιτικών
τους αντιπάλων από το παραδικαστικό.)
Η επικοινωνιακή διαχείριση όμως των
νεκρών είναι μια δύσκολη άσκηση. Επικίνδυνη. Το μαύρο των καμένων
ανθρώπων κινδυνεύει να σου "θολώσει την εικόνα".
Ακόμα χειρότερο. Οι λεκτικές ασκήσεις με τους
νεκρούς εκλαμβάνονται ως ύβρις.
Μπροστά στον θάνατο, η κοινωνία απαιτεί
τη συντριβή, την ομολογία, την ειλικρινή συγγνώμη. Απαιτεί να σκύψεις το
κεφάλι και να μείνεις σιωπηλός. Να σεβαστείς τον πόνο. Απαιτεί να μετάσχεις
στον θρήνο και το πένθος.
Και όταν, αντ' αυτού, εσύ κουνάς το δάχτυλο
στους άλλους, ψάχνεις εχθρούς και ελαφρυντικά, όταν αρνείσαι κάθε ευθύνη και
πας να τα ρίξεις στους άλλους, όταν κοροϊδεύεις και δηλώνεις ανεύθυνος, η
επικοινωνία κακοφορμίζει. Ό,τι λες ακούγεται σαν μια ακόμα μεγάλη π@π@ριά.
Κυρίως όμως φαίνεσαι μικρός, ανώριμος και
ασυνείδητος. Φαίνεσαι απαθής στο δράμα των ανθρώπων. Και αυτό δεν συγχωρείται
ποτέ. Ό,τι π@π@ριά κι αν σκαρφιστείς...
Μανόλης Καψής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου