Μεγάλη μπίζνα οι ιδιωτικές φυλακές των ΗΠΑ…

Με αφορμή την προχθεσινή ομιλία,  και τη χθεσινή συνέντευξη του Κυριάκου, μέσα από τις οποίες αναφέρθηκε (και πολύ καλά έκανε) στην κατάργηση του νόμου Παρασκευόπουλου, και στον περιορισμό των αδειών σε καταδικασμένους δολοφόνους, θυμήθηκα τι παίζει στην Αμερική, όπου όταν πας φυλακή πας φυλακή, αλλά που και εκεί υπάρχουν κάποιες σοβαρές δυσλειτουργίες που οφείλονται στον υπερβολικό και κακώς εννοούμενο «φιλελευθερισμό».

Τη δεκαετία του ’80 λοιπόν, επί προεδρίας Reagan, η Αμερική αποφάσισε να επιτρέψει τη σύσταση και λειτουργία ιδιωτικών φυλακών.

Οι λόγοι πολλοί, αλλά οι κυριότεροι ήταν η μείωση των κρατικών δαπανών, και η αυστηρή στάση απέναντι στην παραβατικότητα, μια στάση  στην οποία συμφωνούσαν τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι, όσο και οι Δημοκρατικοί. Πως λέμε Σύριζα δηλαδή; Καμία σχέση…

Έτσι προέκυψαν διάφορες ιδιωτικές εταιρίες, που υπόσχονταν μια πιο φθηνή για το κράτος, και πιο λειτουργική γενικώς, παροχή υπηρεσιών φύλαξης (φυλάκιση).

Εσύ είσαι που το λες;

Το όλο σύστημα δεν περπάτησε όπως θα έπρεπε, και έτσι επί Obama έγιναν κάποιες χλιαρές απόπειρες να μειωθεί η εξάρτηση από τις ιδιωτικές εταιρίες και να ενισχυθεί και πάλι ο κρατικός σωφρονισμός. Και αυτό επειδή από παντού υπήρχαν σαφείς ενδείξεις κατάχρησης και αμέλειας από  πλευράς των ιδιωτών, που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μετράνε κεφάλια και δολάρια.

Σήμερα όμως, η πολιτική του Donald Trump στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι ακόμη πιο «φιλελέ» από εκείνη του Reagan, με αποτέλεσμα να ανανεωθούν οι συμβάσεις με τους διάφορους «εργολάβους» των φυλακών, και μάλιστα να αυξηθούν κατακόρυφα οι αξίες των μετοχών των εν λόγω εταιριών στο χρηματιστήριο.

Η Αμερική, που ένιωσε στο πετσί της την σκληρή εγκληματικότητα από την αρχή της ύπαρξής της, γνωρίζει πολύ καλά πώς να το αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και εκεί η αστυνομία είναι αστυνομία, και ο κάθε παραβάτης ξέρει πολύ καλά πως αν καταδικαστεί σε ισόβια θα μείνει στη φυλακή ισόβια… εκτός κι αν τον εκτελέσουν, εκτός κι αν τον σκοτώσουν οι συγκρατούμενοί του. Χώρια του ότι στις αμερικανικές φυλακές δεν υπάρχουν ούτε άδειες, ούτε κινητά τηλέφωνα και συνεντεύξεις μέσα από το κελί.

Αυτό που υπάρχει είναι αυστηρή πειθαρχία, πορτοκαλί πιτζάμες, χειροπέδες (μερικές φορές και φίμωτρα), και πολλοί… βιασμοί.

Εν κατακλείδι, καλύτερα καταδικασμένος 11 φορές ισόβια στην Ελλάδα, παρά 5 χρόνια στην Αμερική.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες μάλιστα, η Αμερική έχει τους περισσότερους κατά κεφαλή κρατούμενους σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης, οι φυλακισμένοι στην Αμερική είναι ανά πάσα στιγμή περίπου 2.3 εκατομμύρια.

Ούτε στυγνές δικτατορίες δεν έχουν τόσο κόσμο πίσω από τα κάγκελα. Και αυτό διότι εκεί το αστυνομικό και δικανικό σύστημα είναι σταθερά εστιασμένο και προσανατολισμένο στη καταπολέμηση του εγκλήματος, και στην αυστηρή τιμωρία των ουκ ολίγων παραβατών, κακοποιών, κλπ.

Δείτε π.χ. ένα από τα πολλά βίντεο που κυκλοφορούν καθημερινά στο διαδίκτυο, ή τις ανάλογες τηλεοπτικές εκπομπές, όπου όταν διαπράττεται κάποιο έγκλημα, ή όταν κάποιος πολίτης καλεί την αστυνομία, πως αμέσως εμφανίζονται δεκάδες κυριολεκτικά περιπολικά, ακόμη και ελικόπτερα, και αν τυχόν ο ύποπτος βάλει κατά λάθος το χέρι στη τσέπη του, πως τον ξαπλώνουν με την μία… ή αν κάνει να τρέξει, αμέσως τον κυνηγούν ειδικά σκυλιά και τον ακινητοποιούν (κάτι που σε εμάς απαγορεύεται ρητά διότι τα σκυλιά είναι όργανα του φασισμού… μπλα μπλα).

Δεν νομίζω δηλαδή να βλέπαμε στις ΗΠΑ αυτό που είδαμε χθες στην Πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα, όπου καμιά δεκαριά κρανοφόροι του Ρουβίκωνα επιτέθηκαν στο φυλάκιο του ένοπλου(!) αστυνομικού φρουρού, το έσπασαν, κι αυτός τους κοιτούσε αδιάφορα με το αυτόματο περασμένο στον ώμο, περιμένοντας να τελειώσει η επίθεση και να τον αλλάξει ο συνάδελφός του.

Στην Αμερική η αστυνομία οπλοφορεί για να μπορεί να πυροβολεί. Στα καθ’ ημάς, αν δεν κάνω λάθος, ακόμη και επίθεση με γιαταγάνι να δεχτεί ο αστυνομικός, του απαγορεύεται να κάνει χρήση του όπλου του. Μπορεί να το κάνει μόνο αν δεχτεί πρώτος πυροβολισμό… ζήτω που κάηκε δηλαδή.

Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας…

Η ιδιωτικοποίηση μεγάλου αριθμού φυλακών στις ΗΠΑ οδήγησε στην ραγδαία κερδοφορία μερικών εταιριών, που θησαυρίζουν με την κουλτούρα φυλάκισης που έχουν οι Αμερικάνοι. Και επειδή αρχικά τα συμβόλαια με το κράτος και τις πολιτείες είχαν να κάνουν με τον αριθμό των φυλακισμένων, δημιουργήθηκαν στρεβλές καταστάσεις διαφθοράς, όπου οι «εργολάβοι» τα έδιναν κάτω από το τραπέζι στις τοπικές αρχές, σερίφηδες, δικαστές, κλπ με αποτέλεσμα να σε στέλνουν φυλακή για ψύλλου πήδημα.

Σήμερα, το φαινόμενο αυτό έχει εκλείψει εν πολλοίς, αφού πλέον οι «χρυσές» συμβάσεις με τις εταιρίες γίνονται ασχέτως με τον αριθμό των κρατουμένων στις φυλακές τους. Τα συμβόλαια δηλαδή δεν κλείνονται με βάση κάποιο αντίτιμο για κάθε «κεφάλι».

Οι δυο γίγαντες του χώρου σήμερα είναι η CoreCivic  και η GEO Group, που κυριαρχούν στον χώρο των ιδιωτικών φυλακών, σε μια βιομηχανία δηλαδή που κτίσθηκε με σκοπό τη μείωση των δημοσίων δαπανών, αλλά που δυστυχώς κατέληξε σε εφιάλτη, με κακοσυντηρημένες κτιριακές εγκαταστάσεις, καμιά υποδομή, καμιά επένδυση,  με ελάχιστο, ανεκπαίδευτο και κακοπληρωμένο προσωπικό, χωρίς προγράμματα εκπαίδευσης για τον σωφρονισμό και την επανένταξη των κρατουμένων, και με μόνο σκοπό το κέρδος.

Όπως γίνεται σήμερα κι εδώ στην Ελλάδα με την παραχώρηση της επιχειρησιακής λειτουργίας και της εμπορικής εκμετάλλευσης 14 αεροδρομίων σε γερμανική ιδιωτική εταιρία, με αποτελέσματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αρχική ιδέα της παραχώρησης, αλλά και αυτό είναι μια άλλη εντελώς διαφορετική ιστορία, για την οποία επιφυλάσσομαι να γράψω στο μέλλον.

Στις ιδιωτικές λοιπόν φυλακές, και σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, υπάρχει αυξημένη βία, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πλημμελής ιατρική φροντίδα, κακό φαγητό, άθλιες συνθήκες υγιεινής, κλπ.

Μια μελέτη του υπουργείου Δικαιοσύνης το 2016 κατέληξε στο ότι «στις ιδιωτικές φυλακές υπάρχει πολλαπλάσια βία, τόσο για τους κρατούμενους όσο και για το προσωπικό, από ότι στις αντίστοιχες πολιτειακές και ομοσπονδιακές φυλακές».

Υπάρχουν ακόμη και πάμπολλα φαινόμενα συλληφθέντων, που μέσω των συνηγόρων τους εκλιπαρούν ή κάνουν συμφωνία με τις εισαγγελικές αρχές για εγκλεισμό τους (σε περίπτωση καταδίκης) σε δημόσια και όχι σε ιδιωτική φυλακή.

Εκτός όμως από τις σχετικά άθλιες συνθήκες κράτησης, απ’ ότι φαίνεται οι ιδιωτικές φυλακές δεν έχουν συνεισφέρει ούτε καν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, που ήταν ένας βασικός λόγος για την ίδρυσή τους.

Σύμφωνα μάλιστα με μια μελέτη του The Corrections Accountability Project, με τίτλο The Prison Industrial Complex: Mapping Private Sector Players, και που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The New York Times, «από το 1983 οπότε ο πληθυσμός στις φυλακές ήταν 660.000 ως σήμερα που ανήλθε στα 2.3 εκατομμύρια, οι ιδιωτικές εταιρίες λειτουργούν περίπου 130 φυλακές, με 150.000 κρεβάτια. Το 2017 οι CoreCivic  και  GEO Group, κέρδιζαν ετήσια έσοδα ύψους $4 δισεκατομμυρίων»!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί οι δυο τιτάνες που βγάζουν απίστευτα κέρδη εκμεταλλευόμενοι τις φυλακές και την δυστυχία των κρατουμένων τους.

Υπάρχουν περίπου 3.100 εταιρίες σε ολόκληρη την Αμερική που κερδίζουν από αυτό το σύστημα μέσω συμβολαίων παροχής διάφορων υπηρεσιών.

Όπως αναφέρει η μελέτη, πάνω από τα μισά από τα $80 δις που ξοδεύει το κράτος κάθε χρόνο για το σωφρονιστικό σύστημα, καταλήγουν στα ταμεία χιλιάδων ιδιωτών υπεργολάβων που είναι υπεύθυνοι για το κέτερινγκ, την ιατρική περίθαλψη, τον καθαρισμό, κλπ των ιδιωτικών φυλακών».

Ή όπως λένε οι γνωρίζοντες, υπάρχουν χιλιάδες ιδιωτικές εταιρίες, αμφιβόλου ηθικής και αποδοτικότητας,  που κερδοφορούν εις βάρος των ευάλωτων τάξεων, που μπαινοβγαίνουν στις φυλακές, με την επίσημη στήριξη του συστήματος…

Και σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα, επί Trump, και λόγω της (δικαιολογημένης) εμμονής του με τους λαθρομετανάστες, υπάρχει μια καινούργια περίεργη βιομηχανία που ανθίζει. Τα ιδιωτικά κέντρα κράτησης και φιλοξενίας μεταναστών. Στα οποία αντιστοιχεί το 65% του πληθυσμού παράνομων μεταναστών που «φιλοξενείται» εν αναμονή χορήγησης ασύλου, ή απέλασης, κλπ.

Σαν τα δικά μας δηλαδή, αυτά της κυρά Τασίας και του Μουζάλα, μόνο που εδώ την μάσα την εκμεταλλεύονται οι διάφορες ΜΚΟ, με τους επαγγελματίες αλληλέγγυους, και  με τους πολιτικούς τους πάτρωνες, ενώ τα αντίστοιχα της Αμερικής τα διαχειρίζονται εταιρίες.

Εν κατακλείδι, καλή η ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά με μέτρο. Δεν είναι πανάκεια, ειδικά αν θυμόμαστε πως βασικός στόχος του ιδιώτη είναι το κέρδος, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ένας δημόσιος φορέας που λειτουργεί ορθολογικά είναι σαφώς πιο αποτελεσματικός.

Strange Attractor