Το μάθημα που βγαίνει από τη δολοφονία του Κασόγκι…

Όπως όλα δείχνουν, ο φρικιαστικός θάνατος και ο διαμελισμός του πτώματος Σαουδάραβα δημοσιογράφου Jamal Khashoggi προκαλεί ισχυρούς τριγμούς στις σχέσεις της Ουάσιγκτον (και της Ε.Ε.) με την Σαουδική Αραβία, ειδικά αν αποδειχτεί τελεσίδικα ότι πίσω από το έγκλημα βρίσκεται η ηγεσία της μοναρχικής αυτής χώρας.

Ήδη ο Τραμπ άρχισε να εξαπολύει τις γνωστές του απειλές, μιλώντας για «αυστηρή τιμωρία» του Ριάντ, ενώ από την πλευρά τους οι Σαουδάραβες άρχισαν κι αυτοί να μιλάνε για αντίμετρα που ίσως χρειαστεί να εφαρμόσουν σε περίπτωση που οι απειλές Τραμπ αποδειχτούν πραγματικές και όχι τζούφιες…

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι οι σχέσεις της Αμερικής (και της Ε.Ε.) με το αραβικό αυτό βασίλειο είναι πολύχρονες, και πολυδιάστατες.

Σχέσεις που επεκτείνονται σε πάμπολλα ζητήματα, από την οικονομία ως τη στρατιωτική συνεργασία, και δεν περιορίζονται σε αυτό που νομίζουν οι πολλοί, δηλαδή στο πετρέλαιο.

Αυτό σημαίνει ότι μια ρήξη μεταξύ Δύσης και Σ. Αραβίας δεν είναι τόσο εύκολη όσο αρχικά φαίνεται. Ειδικά όταν ξέρουμε πως η Δύση βασίζεται στην Σ. Αραβία για την διατήρηση της όποιας σταθερότητας έχει απομείνει στην ταραγμένη εκείνη περιοχή του πλανήτη.

Άρα, οι ΗΠΑ δύσκολα θα αποσυρθούν ή θα αναστείλουν τις δεσμεύσεις τους απέναντι στην Σαουδική Αραβία, με την οποία έχουν πολλές εν εξελίξει συμφωνίες για πωλήσεις όπλων, και όχι μόνο.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και από την πλευρά του Ριάντ, το οποίο έχοντας επενδύσει τόσα στις σχέσεις του με την Αμερική, δύσκολα θα μπορέσει να απευθυνθεί, έτσι στα ξαφνικά, αλλού, π.χ. στη Μόσχα ή στο Πεκίνο, για αγορές οπλικών συστημάτων, για στρατιωτική υποστήριξη, κλπ.

Να θυμίσουμε εδώ, ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα διατηρούν «στενές» σχέσεις με το Ιράν, τον Νο 1 φόβο των Σαουδαράβων, και έναν από τους παραδοσιακούς πλέον εχθρούς των ΗΠΑ

Συνεπώς οι εν λόγω σχέσεις είναι αμοιβαίες και άκρως απαραίτητες, και άρα δύσκολα θα διαρραγούν, παρά τα όσα εκστομίζει ο ασυγκράτητος και ιδιαίτερα αυθόρμητος Αμερικανός πρόεδρος…

Από κει και πέρα, η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει για μια ακόμη φορά την αυταρχικότητα αλλά και κυρίως τη βλακεία που δέρνει διαχρονικά τους δικτάτορες.

Τους ηγέτες δηλαδή χωρών που δεν διαθέτουν δημοκρατία με την δυτική έννοια του όρου, και άρα δεν δίνουν λόγο σε κανένα θεσμό, σε κανένα λαό, και πάνω απ’ όλα οι πράξεις τους  δεν χαρακτηρίζονται  από διαφάνεια.

Μάλιστα, η υπερβολική ισχύς τους τους κάνει απρόσεκτους, αφού συνήθως τα δυο κύρια χαρακτηριστικά της εξουσίας τους είναι η υπερβολική αυτοπεποίθηση σε συνδυασμό με το συνεχές αίσθημα  ανασφάλειας, μιας και δεν ξέρουν από πού και πότε θα τη βρουν.

Δεν τους ενδιαφέρει η όποια λαϊκή στήριξη ή νομιμότητα, αφού κυβερνούν δια των όπλων και όχι δια των ψήφων, αλλά φοβούνται την «αντιπολίτευση» ίσως περισσότερο απ’ όσο την φοβούνται οι νόμιμα εκλεγμένοι ηγέτες, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον ένα χρονοδιάγραμμα παραμονής τους στην εξουσία, κάτι που στερούνται οι δικτάτορες.

Έτσι, ακόμη και κάποιες ανεπαίσθητες απειλές, που σε μια δημοκρατία θα κρίνονταν ασήμαντες, για τους δικτάτορες μπορεί να μεγεθυνθούν, να καταστούν τερατώδεις, και να τους κάνουν να αντιδράσουν δυσανάλογα με τον όποιο κίνδυνο αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα.

Κάπως έτσι λοιπόν αντέδρασε και ο πρίγκιπας της Σ. Αραβίας, ο οποίος με τη δολοφονία του Khashoggi απέδειξε περί τίνος πρόκειται… ενός ακόμη δικτάτορα της Μέσης Ανατολής.

Ενός ηγέτη, κλεισμένου στο παλάτι του, χωρίς καμιά επαφή με τον λαό, ο οποίος υποτίθεται τον λατρεύει, και που περισσότερο θυμίζει μαφιόζο νονό παρά ηγέτη μιας από τις πιο σημαντικές χώρες του κόσμου (από πλευράς ενέργειας πάντα).

Κάτι τέτοιο είναι και ο Πούτιν (εδώ θα διαφωνήσουν πολλοί Ελληνέζοι) , όσον αφορά στο πως αντιδράει και πως αντέδρασε κατά καιρούς σε υποτιθέμενες απειλές στην κυριαρχία του.

Με θύματα του διάφορους «αντιφρονούντες», που όμως δεν αποτελούσαν κάποια σοβαρή απειλή στην παντοδυναμία του. Παρ’ όλα αυτά σκότωσε ουκ ολίγους αντιπάλους του, εντός και εκτός Ρωσίας, με πρωτότυπους τρόπους, και με αποτέλεσμα όσο ισχυρή κι αν είναι η διακυβέρνησή του, να δίνει την εντύπωση ότι κατά βάθος ο ίδιος είναι ένας ακόμη ανασφαλής δικτάτωρ…

Στην περίπτωση του Khashoggi, η φρικτή δολοφονία του δεν ήταν ουσιαστικά τόσο απαραίτητη. Τα άρθρα που έγραφε κάθε τόσο στην Washington Post  και σε άλλα δυτικά ΜΜΕ σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούσαν σοβαρή απειλή στις ισχυρές και χρόνιες σχέσεις της Ουάσιγκτον με το Ριάντ.

Η δολοφονία του, αν όντως διατάχθηκε από αυτόν,  απλά έδειξε στον κόσμο ότι ο  πρίγκιπας βρίσκεται σε κατάσταση πανικού, και η βασιλεία του κλυδωνίζεται από ανασφάλεια.

Όπως και να έχει, παρά την σκληρή ρητορική, οι εν λόγω σχέσεις των δυο χωρών δύσκολα θα διαρραγούν, με το πιο πιθανό σενάριο κατ’ εμέ να είναι πως θα παραμείνουν ως έχουν, και αυτό που επίσης θα παραμείνει θα είναι η νέα εικόνα του Σαουδάραβα ηγέτη, ο οποίος μέχρι πρότινος παρίστανε τον σώφρονα μεταρρυθμιστή, ως ενός ακόμη ανάλγητου και φοβισμένου δικτάτορα.

Το τελικό συμπέρασμα για μια ακόμη φορά είναι ότι παρά τις όποιες ελλείψεις και τα όποια ελαττώματά της, η δυτικού τύπου δημοκρατία, που βασίζεται σε νόμους, θεσμούς, και κανόνες, με ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ελεύθερα ΜΜΕ, και που πάνω απ’ όλα χαρακτηρίζεται από λογοδοσία,  είναι το μοναδικό είδος πολιτεύματος που μπορεί να προλάβει τις θηριωδίες, την καταστολή, και κυρίως τη βλακεία, άσχετα αν εμείς εδώ στην κοιτίδα της συνήθως ψηφίζουμε βλάκες με περικεφαλαία, ας μην αναφέρω ονόματα, δείτε το σημερινό υπουργικό συμβούλιο…

Με μοναδικό ατού των δικτατοριών απέναντι στις δημοκρατίες να είναι το αίσθημα ασφάλειας που τις χαρακτηρίζει, κυρίως όταν αυτό έχει να κάνει με την εγκληματικότητα, η οποία στη Δύση, και ειδικά στη χώρα μας έχει πιάσει κόκκινο, με αποτέλεσμα οι πολίτες να αισθάνονται τρομαγμένοι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, και πολλοί να είναι εκείνοι που μέσα στην απόγνωσή τους να αναπολούν εμβατήρια και λοχίες, με κάποιους πιο φοβισμένους (και πιο πειραγμένους) να το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, παρακαλώντας να επανέλθουν τα τανκς, για να «φιλάμε», λένε, τις λαμαρίνες τους!

Να μη ξεχνάμε ότι και ο Αδόλφος με εκλογές πρωτοβγήκε… και στη συνέχεια εκτός από την εγκληματικότητα κατάργησε, μεταξύ πολλών άλλων, και τα κόμματα, αλλά και τις εκλογές…

Strange Attractor