Είναι πολλοί εκείνοι που νομίζουν ότι «στην
κυβέρνηση κάτι ξέρουν, το οποίο εμείς οι απλοί πολίτες αγνοούμε». Είναι ο μόνος
τρόπος να εξηγήσουν την αυθάδεια διώξεων πολιτικών αντιπάλων, τα ψεύδη και τις
παροχές σε μια χώρα που έχει την οικονομία στάσιμη και τους πολίτες να
στενάζουν από τους φόρους.
Κάποιοι φαντάζονται «κρυφές δημοσκοπήσεις με τον
ΣΥΡΙΖΑ να κρατά δυνάμεις του» και συμμερίζονται την αισιοδοξία του Μαξίμου ότι
«κάτι θα κάνει ο Τσίπρας για να γυρίσει τελευταία στιγμή το παιχνίδι»…
Βεβαίως, η ιστορία (του κατά Βαρουφάκη
«αριστερού τσούρμου») άλλα δείχνει. Πολλοί νόμιζαν ότι και κατά το πρώτο
εξάμηνο του 2015 «στην κυβέρνηση κάτι ξέρουν, το οποίο εμείς οι απλοί πολίτες
αγνοούμε».
Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν αλλιώς το γεγονός
ότι, ενώ όλος ο κόσμος βοούσε για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας, αυτοί
δήλωναν: «Αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, το πρόβλημα θα είναι μεγαλύτερο για την
Ευρωζώνη απ’ ό,τι για την Ελλάδα» (Τσίπρας)· «Η χώρα είναι σε πόλεμο, η
κυβέρνηση είναι σε πόλεμο κοινωνικό και ταξικό με τους δανειστές. Βρισκόμαστε
σε αντιπαράθεση με τους εταίρους» (Βούτσης)· «Λεφτά για μισθούς και συντάξεις
υπάρχουν εις το διηνεκές» (Σκουρλέτης)· «Τα χρέη της Ε.Ε. είναι αέρας, γι’ αυτό
και εμείς θα τους πληρώσουμε με αέρα» (Φλαμπουράρης)· «Αν οι εταίροι-πιστωτές
προσπαθήσουν να χτυπήσουν την Ελλάδα, τότε η ελληνική κυβέρνηση θα αναστείλει
τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ και θα στείλει τους μετανάστες που βρίσκονται στο
ελληνικό έδαφος στο Βερολίνο» (Καμμένος) κ.λπ.
Αποδείχθηκε τελικώς ότι τίποτε δεν ήξεραν, ούτε
κρατούσαν κάποιο κρυφό χαρτί. Απλώς δεν μάθαμε αν η στάση τους εκείνη την
κρίσιμη για το μέλλον της χώρας περίοδο οφειλόταν στην τερατώδη άγνοιά τους για
τους νόμους της οικονομίας και τους ευρωπαϊκούς κανόνες, ή απλώς ήταν τόσο
θρασείς, που νόμιζαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ολόκληρη την Ευρώπη, αυτήν που
παρεμπιπτόντως θα άλλαζαν. Πιθανότατα ισχύουν και τα δύο.
Το αποκαλούμενο «νέο» ανήκει σε μια
προστατευμένη γενιά που δεν μόχθησε για να κερδίσει κάτι, αλλά έμαθε ότι με
αγώνες –και όχι πάντα καθαρούς– κατακτώνται τα πάντα.
Οποτε είχαν κάποιο πρόβλημα, δεν το έλυναν αλλά
έκαναν κατάληψη περιμένοντας από άλλους να τους το προσφέρουν στο πιάτο.
Σπούδασαν με το δημοκρατικό πέντε κι αυτό
χαριστικό.
Οποτε υπερέβαλαν στους αγώνες, υπήρχαν πάντα
κάποιοι να τους δικαιολογήσουν: «Παιδιά είναι. Δεν πειράζει που κάηκε η Αθήνα
από τη δίκαιη οργή των μαθητών. Στο κάτω - κάτω της γραφής καλύτερα στους
δρόμους (με παράπλευρες καταστροφές) παρά στον καναπέ...».
Ετσι φωνασκώντας και εκβιάζοντας κατέκτησαν την
εξουσία κι έτσι νόμιζαν ότι θα «αλλάξουν την Ευρώπη», έτσι νομίζουν ότι
χρησιμοποιώντας βρώμικα κόλπα θα κρατηθούν σε αυτή.
Κούνια που τους κούναγε...
Πάσχος Μανδραβέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου