Εφηβικές αναμνήσεις από ένα ονειρικό τραγούδι…

Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος του 1979. Ένα μουντό βροχερό απόγευμα, με μένα έφηβο να πηγαίνω την παραδοσιακή μου βόλτα με το σκυλί μου την Τζίνα, περπατώντας από την Νέα Εγνατία, που τότε ακόμη ήταν μια «πρωτόγονη» κλειστή αλάνα, προς την Νέα Παραλία.

Στην διαδρομή περνούσα από την περιοχή της οδού Δελφών, που τότε ακόμη είχε χωματόδρομους, χωράφια,  και μπόλικες μονοκατοικίες.

Περνώντας έξω από μια τέτοια σχετικά φτωχική μονοκατοικία, την προσοχή μου τράβηξε μια μαγευτική μουσική που έπαιζε μέσα στο σπίτι…

Δεν αντιστάθηκα και έκατσα απ’ έξω ακούγοντας το τραγούδι, και προσπαθώντας να καταλάβω ποιος ή ποιοι το τραγουδούσαν.

Ήταν η εποχή που άκουγα μετά μανίας ροκ, Ντορς, Ντίλαν, JJ Cale, κι από ελληνικά Σαββόπουλο… διάβαζα Ποπ και Ροκ, ενώ παρακολουθούσα με προσήλωση την ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη κάθε μεσημέρι στο κρατικό ραδιόφωνο…

Ήταν οι εποχές όπου δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ, ούτε ξένα περιοδικά, ούτε ιδιωτική τηλεόραση ή ραδιόφωνο, ούτε άμεση πληροφόρηση για τα διεθνή μουσικά τεκταινόμενα, και το πάθος μας για μουσική εξαρτιόταν από τα pub, τον Πετρίδη, τα 2-3 ελληνικά μουσικά περιοδικά, τα δισκάδικα, και τις δεκάδες των πειρατικών ραδιοφωνικών σταθμών που κυριαρχούσαν τότε.

Μιλάμε για εποχές όπου και τότε τα ελληνικά τραγούδια ήταν στην πρώτη ζήτηση, ενώ οι περισσότεροι νέοι ήταν (θύματα της μόδας) οπαδοί της ντίσκο… ή καρεκλάδες.

Για να φανταστείτε, στην περιοχή της ανατολικής Θεσσαλονίκης που έμενα τότε, και όπου όλα ήταν ακόμη ήσυχα και σχεδόν βουκολικά, υπήρχαν καμιά δεκαριά ντισκοτέκ σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου. Υπολογίστε δηλαδή πόσες υπήρχαν  στο κέντρο της πόλης…

Εν πάση περιπτώσει, η μουσική που έβγαινε από το παράθυρο της μονοκατοικίας με μάγεψε και με καθήλωσε. Ήταν κάτι ονειρικό για τα αυτιά μου, και στην αρχή νόμισα ότι είναι κάποιος νέος δίσκος του Ντίλαν ή του JJ Cale.

Μέχρι που βγήκε ένας νεαρός μαλλιάς από μέσα, με το τσιγάρο στο χέρι, και τον ρώτησα τι μουσική είναι αυτή.

Προφανώς έπεσα σε ρέκτη της καλής μουσικής, διότι όπως μου εξήγησε ήταν ένας δίσκος παραγγελία από την Αγγλία, ο οποίος είχε κυκλοφορήσει εκεί τον Οκτώβριο του 1978, από ένα άγνωστο συγκρότημα, τους Dire Straits.

Την επομένη το πρωί έσπευσα στο πρώτο δισκάδικο που βρήκα, ένα υπόγειο στην οδό Γούναρη, και το παράγγειλα, με προκαταβολή παρακαλώ 1.000 δραχμές, που τότε ήταν μια μικρή περιουσία για έναν πιτσιρικά.

Στο ενδιάμεσο, και μέχρι να έρθει ο δίσκος (μιλάμε για μήνες) το συγκεκριμένο τραγούδι άρχισε να ακούγεται όλο και πιο συχνά στα πειρατικά, και μάλιστα τις πρώτες μέρες αφού το άκουσα, το έπαιξε στην εκπομπή του και ο Γιάννης Πετρίδης, χαρακτηρίζοντας το συγκρότημα ως «το μέλλον της μουσικής»!

Στο δε περιοδικό Ποπ και Ροκ που βγήκε τον αμέσως επόμενο μήνα έγραφε την δική του εμπειρία για το πώς το ανακάλυψε.

Αν θυμάμαι καλά, ήταν, λέει, στο αεροπλάνο προς Λονδίνο, όπου πήγαινε για μια συνάντηση με δισκογραφικές εταιρίες, και αποφάσισε να ακούσει μια κασέτα που του είχε στείλει μια από αυτές, η Vertigo νομίζω, την οποία άκουγε αδιάφορα (μια από τα ίδια δηλαδή) ώσπου τον καθήλωσε μια «μαγευτική» μουσική, ένα τραγούδι που όπως έγραφε το πέρασε στην αρχή για Ντίλαν ή JJ Cale (τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται), αλλά στη συνέχεια διαπίστωσε ότι πρόκειται για ένα νέο συγκρότημα το οποίο αμέσως ερωτεύτηκε…

Για να μην πολυλογώ, εγώ το άκουσα Φεβρουάριο του ’79, και ως την άνοιξη (θυμάμαι χαρακτηριστικά το Πάσχα) το συγκεκριμένο τραγούδι ακούγονταν όλη μέρα παντού, μέχρις και στο Λούνα Παρκ, ενώ το ήξερε και η κουτσή Μαρία.

Χαλάλι, διότι για μένα ήταν και είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν βγει ποτέ, και ένα από αυτά που χαρακτήρισε μια ολόκληρη (κι ανέμελη τότε) περίοδο της ζωής μου, και που όταν το ακούω σήμερα είναι σαν ταξίδι στο χρόνο… γίνομαι ξανά 17 χρονώ παιδί…

Μιλάμε για το κλασικό πλέον Sultans of Swing, που είναι διαχρονική μουσική αξία.

Strange Attractor

ΥΓ- Όσοι γουστάρετε Γονίδη, Κιάμο, Τσαλίκη, Οικονομόπουλο κλπ χάσατε τρία λεπτά από τη ζωή σας διαβάζοντας τα παραπάνω.

Οι υπόλοιποι φαντάζομαι πως συμφωνείτε μαζί μου (και με τον Γιάννη Πετρίδη).

Ακούστε το...