Η χαρά του κωλοτούμπα…

Ακόμη θυμάμαι τον πρώιμο Σύριζα. Όπως π.χ. στις ευρωεκλογές του 2014, τότε που είχε σημαία του ψηφοδελτίου του τον θρύλο Μανώλη Γλέζο.

Ο οποίος, μεταξύ άλλων πολλών επαναστατικών, είχε προτείνει να εργαζόμαστε όλοι στα … φράγματα, προκειμένου να μειωθεί η ανεργία!

Και ο λαός κατενθουσιασμένος τον έστειλε πρώτο πρώτο σε ψήφους στο ευρωκοινοβούλιο, μπας και ξυπνήσει και τους Ευρωπαίους, και στραφούν κι εκείνοι προς τις καλλιέργειες, και τα μεγάλα έργα, όμορφα κι αριστερά…

Τζίφος τελικά. Ο Μανώλης, λίγο μετά τους πρώτους πανηγυρισμούς, λίγο μετά τους χορούς των μπουτούδων,  μας  αποκάλυψε ότι δεν ανεβαίνει σε αεροπλάνα διότι φοβάται (ή κάτι τέτοιο), και άρα για να πάει σε συνεδριάσεις στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο με το ΚΤΕΛ θα χρειάζεται εξτρά οδοιπορικά…

Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Όπως αγνοείται και η τύχη εκείνου του πουλέν του ΓΑΠ, μιας Ματσούκα, η οποία ως πρώιμη νοτοπούλαινα είχε πλασαριστεί από το όλον Πασόκ ως η νέα ελπίδα της χώρας, η οποία αφού θα ψηνόταν για ένα δυο τέρμινα στις Βρυξέλλες θα επέστρεφε για να σώσει και την χώρα μας.

Τη θυμάται άραγε κανείς; Μπα….

Το 2015 λοιπόν, ο Σύριζας μπήκε με μπρίο στο Μαξίμου, αποφασισμένος να αλλάξει πρώτα την Ελλάδα και μετά την Ευρώπη.

Και όντως το προσπάθησε.

Θυμόσαστε τον Μπαρουφάκη με τις υποσχετικές και τα μπιτκόινς του;

Τον Στρατούλη με τις κοστολογήσεις του;

Τον Δραχμαζάνη με τα ντου στο νομισματοκοπείο;

Τον Σκουρλέτη με τα νταούλια;

Την Κατάντια Βαλαβάναινα με τις δηλώσεις της πως οι φόροι είναι ευλογία τελικά;

Τον Βαρεμένο με τους αποροφητήρες;

Τον Μάρδα με τα λεφτά που έστελνε έξω;

Τον Λαπαβίτσα με τα δελτία και τα συσσίτια που οραματίζονταν;

Τον Χρυσόγονο με τις προτάσεις του για κατάσχεση του περιεχομένου των τραπεζικών θυρίδων, πάντα μέσα σε κοινοβουλευτικά πλαίσια;

Θυμόσαστε την ζουρλή; Που δεν άφηνε τους «χωροφύλακες» να κατουράνε εντός της βουλής, και ως συνέπεια κάηκαν όλα τα φυτά πέριξ της πλατείας Συντάγματος;

Τα θυμάστε όλα αυτά;

Τότε που η ελπίδα είχε σκεπάσει την Ελλάδα;

Με τον λαό να περιμένει από μέρα σε μέρα να καταργηθούν οι φόροι, τα διόδια, ο ΕΝΦΙΑς, ο στρατός, τα ΜΑΤ, και πάει λέγοντας;

Σαν να πέρασαν χίλια χρόνια…

Μακρινό παρελθόν. Αφού να φανταστείτε, όταν εγώ ο εμμονικός τα θυμίζω σε κανέναν συριζαίο (πρώην πασόκο) αυτός με κοιτάει σαν χάνος, επιμένοντας ότι αυτά που λέω δεν συνέβησαν ποτέ!

Κι όταν του το αποδεικνύω, καθότι σκρίπτα και φέσιμπουκ μάνεντ, τότε αρχίζει τα γνωστά «σάμπως οι άλλοι καλύτεροι ήσαντε»;

Έτσι έχει η κατάσταση, και έτσι φτάσαμε στον νέο Σύριζα, τον μεταμοντέρνο, ένα κακέκτυπο δηλαδή του παλιού Πασόκ, που κι εκείνο θα έδιωχνε π.χ. τις βάσεις του θανάτου, αλλά μόλις αποφάσισαν οι Αμερικάνοι να φύγουν από μόνοι του από το Ελληνικό, καθότι εξέλειπε ο κίνδυνος της ΕΣΣΔ, ο Ανδρέας τους παρακαλούσε γονυπετής να το ξανασκεφτούν, αφού θα χάνονταν θέσεις εργασίας, δολάρια για τη Γλυφάδα, αλλά και η ομπρέλα άμυνας της χώρας.

Έτσι είναι οι μεγάλοι επαναστάτες της φακής. Στα λόγια Τσε Γκεβάρα και στην πράξη Τσε Παπάρα…

Και έτσι είναι και ο νέος Σύριζα.

Που αντί να αλλάξει τον κόσμο… απλά έβαλε περισσότερους φόρους, άνοιξε τα σύνορα, και ξεδόντιασε την αστυνομία όσον αφορά στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, αφού την χρειάζεται αποκλειστικά για την προστασία των υπουργών, των βολευτών, και γενικά των στελεχών του.

Κατά τα άλλα μια από τα ίδια…

Διαπλοκή στο τετράγωνο.

Με μόνη ανάσα ελπίδας την … Ραλλία και τον Κόκκαλη!

Από τον Γλέζο στη Ραλλία λοιπόν… πέντε φανφάρες, κάπου 100 δις χασούρα, και δυο μνημόνια δρόμος. Τόσο απλά.

Η χαρά του κωλοτούμπα!

Strange Attractor