Ακούγοντας τον Αλέκση να μιλάει στη ΔΕΘ και να
ισχυρίζεται ότι χάρη στην κυβέρνηση του «η εικόνα της χώρας έχει ριζικά
αλλάξει» πολλοί συμπολίτες γέλασαν απαξιωτικά και κάποιοι άλλοι τον χλεύασαν
στα μέσα κοινωνικής ψυχοθεραπείας. Και έκαναν λάθος.
Όχι μόνο γιατί η πολιτική ορθότητα επιβάλλει να
μην κοροϊδεύουμε συγκεριμένες κατηγορίες συμπολιτών, αλλά κυρίως επειδή ο
Αλέκσης έχει δίκιο: όντως, η κυβέρνησή του άλλαξε τη χώρα ριζικά και μάλιστα
προς το καλύτερο.
Σκεφτείτε πώς ήταν η Ελλάδα και οι Έλληνες πριν
το 2015.
Μια χώρα στην οποία ο κάθε (αριστερός ή δεξιός
αρκεί να ήταν «φιλολαϊκός») τσαρλατάνος, μπορούσε να περιγράψει την ποικιλία
λεφτόδεντρου που θα ταίριαζε στην πελατεία του και να τους πουλήσει τα σπόρια
για να το φυτέψουν…
Μια χώρα παγιδευμένη στα μεταπολιτευτικά (και
αναπόφευκτα, αν σκεφτούμε τους εγκληματίες δικτάτορες που προηγήθηκαν) ταμπού
της αριστεράς.
Μια χώρα στην οποία εκατομμύρια άνθρωποι πίστευαν
πως όχι μόνο ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, αλλά και πως ο τρόπος να τον
ζήσουμε είναι να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο αποφεύγοντας οποιαδήποτε επαφή με
την πραγματικότητα όταν αυτή γινόταν δυσάρεστη.
Μια χώρα στην οποία φαινόταν λογικό οι (μόνιμοι
και με καλύτερες αμοιβές) δημόσιοι υπάλληλοι να διεκδικούν και οι ιδιωτικοί
υπάλληλοι να πληρώνουν και να υπομένουν.
Σκεφτείτε πως πριν πολύ λίγα χρόνια η φράση «στο
μοντέλο μας δεν είναι η ανάπτυξη προϋπόθεση για την αύξηση των μισθών, αλλά η
αύξηση των μισθών προϋπόθεση για την ανάπτυξη» θα αντιμετωπιζόταν με την χλέυη
που της αξίζει από πολύ λίγους καθώς ο αριθμός των συμπολιτών που πίστευαν ότι
μπορεί να βγάλεις αγελάδες αρμέγοντας συσκευασίες γάλακτος, ήταν πολύ
μεγαλύτερος από ό,τι είναι σήμερα.
Σκεφτείτε πόσο περίεργο φαινόταν να χλευάζεις
τις ιδεοληψίες και τα παραισθησιογόνα οικονομικά της κομμουνιστογενούς
αριστεράς.
Σκεφτείτε πόσο λογικό ακουγόταν το «γιατί όχι,
ας δώσουμε και σ’ αυτούς μια ευκαιρία» και δείτε πόσο πιο τρελό φαίνεται σήμερα
το να αντικαθιστάς έναν μονόφθαλμο οδήγό μέ έναν οδηγό που όχι μόνο είναι
θεότυφλος, αλλά πιστεύει και ότι το αλκοόλ βελτιώνει τις οδηγικές του
ικανότητες.
Σκεφτείτε πόσο λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν
πριν μερικά χρόνια πως ούτε κοινωνία ούτε πρόοδος μπορεί να υπάρξουν χωρίς
κανόνες που τηρούνται και θυμηθείτε το πώς η παραβατικότητα που εφτάνε μέχρι
την εγκληματική δράση ταυτιζόταν με την επανάσταση και την πρόοδο.
Και τώρα δείτε πόσα από τα παραπάνω έχουν
αλλάξει.
Χρειάστηκε μόνο 4,5 χρόνια αριστερής κυβέρνησης
(με ολίγη από λαϊκή δεξιά) για να καταλάβουν πολλοί συμπολίτες πως η αριστερά
έχει χωρίσει με την πρόοδο από την εποχή του μεσοπολέμου, πως –παρότι όλοι θα
το θέλαμε- δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, πως ο «άλλος κόσμος» είναι μια υπόσχεση
που δίνουν οι θρησκείες τους πιστούς τους και τίποτα περισσότερο, πως ένα
σύστημα στο οποίο δουλεύουν τρεις για να ζουν δέκα δεν μπορεί παρα να τιναχθεί
στον αέρα και πως η πρόοδος απαιτεί εφαρμογή και τήρηση των κανόνων.
Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν έγιναν ένας κοινός
τόπος για όλους τους συμπολίτες, αλλά χάρη στον Αλέκση και την κυβέρνησή του
έγιναν ισχυρό ρεύμα μέσα στην κοινωνία (ακόμα και μέσα στο 31% των ψηφοφόρων
του είμαι βέβαιος πως υπάρχουν αρκετοί που αντιλαμβάνονται πως η ρητορική του
ΣΥΡΙΖΑ είναι μια συρραφή από ξεπερασμένες μπούρδες και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ
προκειμένου να υπερασπιστούν κάποιο βραχυπρόθεσμο προσωπικό συμφέρον ή επειδή
ακόμα δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν κάποια σύνδρομα του περασμένου αιώνα).
Χάρη στον Αλέκση και την κυβέρνησή του
διαλύθηκαν μύθοι και ταμπού που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα για δεκαετίες και δεν
θα ήταν υπερβολή πως ο Αλέκσης ήταν το πάθημα χάρη στο οποίο πολλοί συμπολίτες
πήραν το μάθημά τους.
Φυσικά πάντα θα υπάρχουν και αυτοί που είναι
ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αλλά όσο δεν δίνουν αυτοί τον ρυθμό στην κοινωνία τόσο
περισσότερο μπορούμε να ελπίζουμε. Όχι για θαύματα, αλλά για βήματα
απομάκρυνσης από τον γκρεμό. Και μπράβο μας.
Μάνος Βουλαρίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου