L.A. Woman...

L.A. Woman, by the Doors!

Περί λογοκλοπής και μαϊμού παρατηρητηρίων…

Το διαδίκτυο είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις τρεις μεγαλύτερες εφευρέσεις του ανθρώπου.

Ειδικά για άτομα που ψάχνονται για γνώση και πληροφόρηση, και που με αυτό το σούπερ εργαλείο έχουν τη δυνατότητα να βρουν αμέσως σχεδόν ότι θέλουν.

Μόνο που το διαδίκτυο, για να μπορέσει κάποιος να το εκμεταλλευτεί πλήρως, και να μη χάσει (κυριολεκτικά) τη μπάλα, απαιτεί μια πρότερη παιδεία, μια πρότερη καλλιέργεια.

Χρειάζεται εν ολίγοις, να έχει προηγηθεί και διάβασμα (κανονικό).

Περί αρχαίων ελληνικών…

Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση αν έχουν κάποιο όφελος οι παρεμβάσεις της Ρεπούση. Είναι πάντως, φανερό ότι απολαμβάνει, με μία ιδιότυπη φιλαρέσκεια, τις αντιδράσεις του «πατριωτικού» όχλου.

Αυτού που ψάχνει ευκαιρία να κραυγάσει την αφοσίωσή του στις «πατροπαράδοτες» αξίες της «φασματικής» του πατρίδας.

Σε κάθε περίπτωση η Ρεπούση ανοίγει θέματα ουσίας, τα οποία όμως δεν αποφέρουν κανένα αποτέλεσμα.

Φλυαρούν όλοι για ένα διάστημα, εκτονώνονται και μετά απόλυτη σιωπή! Εκτονώνεται κι η ίδια, χαλαρώνει και ετοιμάζεται να «ξαναχτυπήσει».

Κι έτσι, όλοι μαζί, δίνουμε την ωραία μας παράσταση και πέφτουμε κουρασμένοι, για «ύπνο»…

Ταμπούρλα, δαυλοί, και … βαρετή δημοκρατία!

Το άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, είναι σχεδόν αρχετυπικό ενός ύφους που θα το χαρακτηρίζαμε εθνικιστικό μπαρόκ.

Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν το 1955 και το φιλοτέχνησε ο γλύπτης Βάσος Φαληρέας. Ο ίδιος φιλοτέχνησε και το άγαλμα της Προμάχου Αθηνάς που στέκει σαν αλεξικέραυνο στο Πεδίον του Άρεως.

Ως γνωστόν ο βασιλιάς της Σπάρτης αναπαρίσταται σε πλήρη ανάπτυξη της πολεμικής του αρετής, με το δόρυ υψωμένο στο δεξί, την ασπίδα με την κεφαλή της Γοργόνας χαραγμένη, και την περικεφαλαία σαν αυτή που φορούσε ο κορυθαίολος Έκτωρ της Ιλιάδας.

Μπορεί να έμεινε στην Ιστορία ως ένας από τους συγκινητικότερους ήρωες επειδή έπεσε ηρωικώς μαχόμενος «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», μπορεί να θριάμβευσε επειδή ηττήθηκε, όμως η ανάγκη τόνωσης του εθνικού φρονήματος στη μετεμφυλιακή Ελλάδα δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους λεπτές αποχρώσεις.

Οι σκηνοθετικές ανάγκες της Ιστορίας, σε πείσμα του δικού του ηρωισμού, τον ήθελαν νικητή.

Σημεία των καιρών…

1. Ο Σαμαράς είναι ακροδεξιός και μας οδηγεί στην καταστροφή, στο ΠΑΣΟΚ είναι όλοι σαν τον Άκη, ο μεσαίος χώρος είναι άνυδρος και χωρίς ιδέες, η Χρυσή Αυγή προελαύνει και μας απειλεί, οπότε η μόνη λύση του κατατρεγμένου μας  λαού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.  

Που δεν είναι αυτό που δείχνει, που προπονείται από τώρα στα υπόγεια της Κουμουνδούρου για τη μεγάλη κωλοτούμπα, που έχουμε φίλους εκεί μέσα και μας περιμένουν, που στο φινάλε τι έχουμε να χάσουμε έτσι όπως ξεμείναμε, ας τον δοκιμάσουμε.

Οk. Μήπως πριν κάνουμε την απονενοημένη κίνηση να δοκιμάζαμε κανένα μανιτάρι; Που ξέρεις καμιά φορά…

Ήταν όλοι τους εκεί!

Μετά και τη χθεσινοβραδινή μεγαλειώδη παλλαϊκή συγκέντρωση του Σύριζα στη Θεσσαλονίκη, όπου ο λαός βροντοφώναξε την ανάγκη για την ανατροπή της κυβέρνησης της λιτότητας, τα πολιτικά πράγματα της χώρας μοιάζουν να έχουν μπει οριστικά στη θέση τους.

Θα έχουμε εξελίξεις.

Οι οποίες είναι πλέον νομοτελειακά προδιαγεγραμμένες.

Είτε το θέλουν κάποια παπαγαλάκια της τρόικας είτε όχι.

Ξεριζώστε το πελατειακό κράτος!

Όσο η χώρα είναι χειροπόδαρα δεμένη με το χρέος, οι εκλογές δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό εκτός από την ψευδαίσθηση ότι μια νέα κυβέρνηση θα κάνει αυτά που δεν μπόρεσε η προηγούμενη.

Εκείνοι που υπόσχονται τομές στην πολιτική ζωή ας ξεριζώσουν το πελατειακό κράτος και το κρατικοδίαιτο σύστημα.

Ας το κάνουν αν τολμούν.

Και για πρώτο βήμα ας επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο του βουλευτή ώστε η παρουσία του στο κοινοβούλιο να εξυπηρετεί όντως τα πιστεύω και τις ελπίδες των ψηφοφόρων και όχι τις προσωπικές του φιλοδοξίες. 

Επιστολέ ΟΛΜΕ…

Δανείζομαι την ορθογραφία του ευφυέστατου Μποστ επειδή οι δύο σπαραξικάρδιες επιστολές που έστειλαν οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ σε μαθητές και γονείς ζητώντας τους κατανόηση για τις αποφάσεις τους και συμπαράσταση στον χαρούμενο «αγώνα» τους, μόνο ως κείμενα χιουμοριστικά μπορούν να εκληφθούν, χωρίς ωστόσο να προκαλούν την παραμικρή ευφροσύνη.

Δεν είναι σωστό να προβαίνει κάποιος σε χαρακτηρισμούς (έστω και κειμένων), χωρίς να έχει τον χώρο και τον χρόνο να τους δικαιολογήσει, αλλά τολμώ να πω ότι σπάνια έχω διαβάσει γραπτά τόσο άστοχα από πλευράς πολιτικής και ιδεολογικής (είναι κείμενα «πολιτικά ανορθόδοξα», όπως λέγεται) και τόσο κακογραμμένα, από όπου δεν λείπουν ούτε ανορθογραφίες.

Ο Μπουτάρης κάνει δουλειά!!!!

Ή αλλιώς: Η δημαρχία Μπουτάρη υπό το φως της πεζής πραγματικότητας

Με αμφιλεγόμενες προσωπικότητες σαν αυτή του νυν δημάρχου Θεσσαλονίκης, όταν κάποιος  προσπαθεί να τις συγκρίνει σε σχέση με το έργο που παράγουν,  εμφανίζεται μια δυσκολία, προφανής αλλά ταυτόχρονα μόνιμα και από τους πάντες σχεδόν αγνοούμενη: Ότι η πρώτη τείνει να επισκιάζει πλήρως το δεύτερο.

Κι όμως. Στην πραγματικότητα, κι όταν μιλάμε για πολιτική, τα άτομα ψηφίζονται για το έργο που καλούνται να επιτελέσουν και όχι για την προσωπικότητά τους.

Ναι, η προσωπικότητα μπορεί να σου δείξει το αν θα επιτελεστεί πράγματι το υποσχεθέν έργο.

Πότε θα γίνει αυτό.

Τι ποιότητας θα είναι, κλπ.

Όλα αυτά είναι λογικά.

Στο τέλος μάλιστα πολλές φορές ψηφίζουμε κάποιον μόνο και μόνο επειδή τον γουστάρουμε ως άτομο χωρίς να μας νοιάζει να ακούσουμε καν το τι υπόσχεται να κάνει.

Παρόλ’ αυτά, ακόμα και τότε, δεν παύουμε να προσβλέπουμε σε αυτό, ακόμα και υποσυνείδητα.

Διότι κατά βάθος πιστεύουμε ότι ένα άτομο που εκτιμούμε, αποκλείεται να είναι κακός στα δημόσια πράγματα.

Γιούλα Μπουρδόλη: Όλοι στον Λευκό Πύργο!

Ως κόρη αξιωματικού της αγροφυλακής, είχα ανέκαθεν μια φοβία για τον Τσίπρα.

Από τότε που τον είχα πρωτοδεί  στην Παναγιωταρέα.

Κάτι στο μάτι του με τρόμαζε.

Κάτι γυαλιστερό.

Χώρια το στραβό στόμα…

Εγώ άλλωστε μεγάλωσα ανάμεσα σε πορτρέτα της Φρειδερίκης, σε βιβλία του Αβέρωφ, και με ιστορίες για τον Ζέρβα και τον Γράμμο.

Άρα, δεν θα μπορούσα παρά να φοβάμαι τους «κομμονιστές», όπως τους έλεγε ο μπαμπάς.

Για αυτό και μια ζωή ολόκληρη συντάχτηκα με τους νοικοκυραίους.

Κάνοντας παρέα με παιδιά από καλές οικογένειες, όπως αυτά των παπάδων, των χωροφυλάκων, των στρατιωτικών, και των ηρωικών αγροφυλάκων.

Απέφευγα του Μπολσεβίκους όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ήμουν μάλιστα και προσκοπίνα!

Μέχρι που χάθηκα μια φορά στο δάσος, και με βρήκε ο Βαγγέλης ο οξυγονοκολλητής (αχ ο Βαγγέλης), και … τέλος πάντων αυτή είναι μια άλλη ιστορία.