Τουλάχιστον ας τσακιστούμε με αξιοπρέπεια…

Η δημοκρατία είναι ένα σύστημα που δεν έχει ασφαλιστική δικλίδα για τα Lemmings, τα μικρά τρωκτικά που αυτοκτονούν ομαδικά πέφτοντας από γκρεμούς στη θάλασσα με την ελπίδα ότι η ακτή που βλέπουν είναι αρκετά κοντά για να τη φτάσουν κολυμπώντας.

Υπάρχουν φυσικά διαφορές, όπως ότι στα Lemmings δεν υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί για να τους πούνε ότι η ακτή είναι δύο χεριές κολύμπι, αλλά το στοιχείο της παράκρουσης παραμένει.

Πάμε λοιπόν σε μια κυβέρνηση που αν είναι του ΣΥΡΙΖΑ η λογική με την οποία θα έχει εκλεχθεί θα τρόμαζε ακόμα και τα Lemmings…
 

Η κατάντια της Αριστεράς…

«Τι είναι τούτο το πράμα;». Έτσι θα έλεγε ο παππούς μου αν ζούσε κι έβλεπε την ερμαφρόδιτη κυβέρνηση που ετοιμάζεται να σχηματιστεί μετά το γάμο του Αλέξη με τον Πάνο.

Αν μη τι άλλο η επιτυχημένη προεκλογική περίοδος των ΑΝΕΛ επιβεβαιώνεται. Ο κόσμος επέλεξε να τον κυβερνήσουν αυτοί που… παίζουν με τα τρενάκια και ο Θεός βοηθός...

Ο άνθρωπος που έγινε βασιλιάς…

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

Στον «Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» ένας Άγγλος στρατιώτης έπεισε κάποιους ιθαγενείς των Ιμαλαΐων ότι έχει υπερφυσικές ικανότητες ως απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Έγινε βασιλιάς, αλλά γρήγορα έχασε το στέμμα, μαζί με το κεφάλι του.

Κανένας δεν εγείρει ανάλογες απαιτήσεις από τον Αλέξη Τσίπρα.

Εξελέγη πρωθυπουργός χωρίς να θεωρείται καταλληλότερος για τη δουλειά από τον άνθρωπο που διαδέχεται.

Δεν προτιμήθηκε ως Μεσσίας, ούτε του αποδίδονται ναπολεόντεια χαρακτηριστικά.

Δεν είναι ο λαός που τον «ζήτησε».

Είναι η συγκυρία που τον ανέδειξε...

Marcia Funebre (Πένθιμο Εμβατήριο)

Πένθιμο εμβατήριο...

Και μετά τους πανηγυρισμούς… τι;

Ο λαός συνηθίζει να λέει πως δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο.

Επεκτείνοντας αυτή τη ρήση, θα έλεγα πως δεν υπάρχουν εκλογές χωρίς γέλια και νίκες χωρίς κλάματα.

Σε όσες εκλογές θυμάμαι από το παρελθόν πάντα οι πρωταγωνιστές μιλούσαν για την κρισιμότητα των στιγμών και πάντα έθεταν στον λαό ακραία διλήμματα με έντονα στοιχεία καταστροφολογίας αν κέρδιζε ο αντίπαλος.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που η εκλογική αναμέτρηση του 2015, αντικειμενικά, δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες.

Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι το εκλογικό σώμα καλείται να αποφασίσει σήμερα αν η χώρα, που έχει υποστεί τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια, θα πορευτεί με τις συντεταγμένες που της έχουν ορίσει οι δανειστές ή θα αλλάξει ρότα προς άγνωστη κατεύθυνση…

Καλώς τους...

Καληνύχτα Ελλάδα...
Καλώς τους Συριζαίους!

Ας προσέχαμε...

Τέλος οι κάλπες… τώρα μιλάνε τα ΑΤΜ!

Είναι ωραίο να είσαι αριστερός στην Ελλάδα… δεν λέω.

Ειδικά αν είσαι κρατικοδίαιτος, ή ακόμη καλύτερα «ακαδημαϊκός» στην Εσπερία.

Να ζεις και να πληρώνεσαι στην κακιά καπιταλιστική Δύση, και να πουλάς φούμαρα και θεωρίες, που χαϊδεύουν αφτιά στους ντόπιους ιθαγενείς.

Και να είσαι και στέλεχος κόμματος, όπως ο Σύριζας, που για κάποιους σαλεμένους εκπροσωπεί την ελπίδα της Ευρώπης!!!!!!!

Να είσαι δηλαδή βουτυρομπεμπές της θεωρίας, πλεϊμποι του πνεύματος, και οι απόψεις σου να θεωρούνται θέσφατες από τους μελανιασμένους Έλληνες, που ψάχνουν όπου βρουν για σανίδα σωτηρίας…

Το χρέος και η νέα κυβέρνηση…

Παρά την επίμονη και δικαιολογημένη “δήλωση” στελεχών του Σύριζα ότι οι πρώτες πράξεις της νέας κυβέρνησης, είτε αυτοδύναμης, είτε με “κορμό” το Σύριζα, θα αφορούν την αντιμετώπιση της κρίσης στο επίπεδο της κοινωνικής πρόνοιας, το οικονομικό της επιτελείο θα πρέπει εκ των πραγμάτων  να δώσει την πρώτη έμπρακτη απάντηση για το χρέος.

Σε επίπεδο “ταμείου” -και όχι διαπραγμάτευσης με την τρόικα- η νέα κυβέρνηση από την “επόμενη ημέρα” πρέπει να δώσει λύσεις καθώς έχει όλους τους λογαριασμούς να τρέχουν για το χρέος χωρίς... περίοδο χάριτος, όπως λαθεμένα προεκλογικά είχε δοθεί η εντύπωση, ότι η πίεση υπάρχει μετά τον Ιούνιο.

Καλώς ήρθατε στη Κολομβία των Βαλκανίων…

Επιτέλους τα καταφέραµε. Έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια κρίσης και θυσιών, φτάσαµε στο σηµείο µηδέν.

Ένας ολόκληρος λαός καλείται να πάρει µια γενναία απόφαση για ένα θέµα που µας ταλανίζει εκατοντάδες χρόνια.

Πού ανήκουµε;

Πού θέλουµε να ανήκουµε;

Αυτό είναι το διακύβευµα της Κυριακής, δεν είναι ούτε το Μνηµόνιο, ούτε οι παροχές, ούτε ο ΕΝΦΙΑ, ούτε κάτι άλλο.

Είναι τόσο απλό.

Θέλουµε να γίνουµε Ευρώπη ή να είµαστε µια τριτοκοσµική χώρα τύπου Λατινικής Αµερικής, µε όλα τα χαρακτηριστικά της Κολοµβίας;

Τέλος εποχής;

Αν πιστέψει κανείς τους φανατικούς οπαδούς της μιας πλευράς, τούτη την Κυριακή πέφτει μια… φασιστική κυβέρνηση.

Αντιθέτως, αν δώσει βάση στα λεγόμενα των έξαλλων της άλλης πλευράς, από τη Δευτέρα η χώρα θα έχει μια… κομμουνιστική κυβέρνηση.

Δυστυχώς, όμως, για όσους είτε, πράγματι, πίστευαν είτε, απλώς, προπαγάνδιζαν για ψηφοθηρικούς λόγους όλα αυτά τα απίθανα, και ευτυχώς για όλους τους νουνεχείς πολίτες, οι οποίοι ούτε τρόφιμα αποθήκευσαν, ούτε χρήματα έκρυψαν σε στρώματα και μαξιλάρια, κανένα από τα πιο πάνω εφιαλτικά ενδεχόμενα δεν πρόκειται να συμβεί…