Καρδιά μου παρασύρεσαι...

Τζον Τίκης (αφιερωμένο εξαιρετικά στους τσιπροκαμένους φίλους μας)...

Μακαρθισμός εν Ελλάδι…

Μια φορά είχα βρεθεί σε αίθουσα δικαστηρίου για μια υπόθεση καθύβρισης θρησκεύματος.

Οι μηνύοντες ήταν γνωστοί θαμώνες στα στασίδια των μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικών εκπομπών, το δικαστήριο μετά από σύντομη διαδικασία απέρριψε τη μήνυση. Όμως, ένα άλλο γεγονός θυμάμαι από τότε.

Την ώρα της κατάθεσης, ξαφνικά, η πρόεδρος με ρώτησε: Εσείς, κύριε Γ., προσωπικά πιστεύετε;

Είχα μείνει άφωνος, πώς απαντάς σ’ αυτή την ερώτηση; Με ναι και όχι;

Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω, είπα, δεδομένου ότι η ίδια η ερώτηση απαγορεύεται. Η πρόεδρος, προς τιμήν της, κατάλαβε και προχώρησε παρά κάτω χωρίς σχόλια...

Οι αντιμνημονιακοί χωροφύλακες…

Είναι γνωστοί, είναι αρκετοί, είναι απόλυτα προβλέψιμοι.

Είναι η χωροφυλακή  του αντιμνημονιακού μετώπου.

Δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, έχουν απονείμει στον εαυτό τους τον τίτλο του τιμητή συναδέλφων τους.

Δημοσιογράφων, γελοιογράφων, αναλυτών αλλά και συγγραφέων.

Τελευταία επέκτειναν τη δραστηριότητά τους και στον καλλιτεχνικό χώρο και έβαλαν στο στόχαστρό τους και τον Νίκο Πορτοκάλογλου.

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι η κριτική τους δεν εντοπίζεται στην αξία, στη συγκρότηση, στην αισθητική ή στη συνέπεια του κειμένου, του σκίτσου ή του τραγουδιού, κάτι που θα ήταν λογικό.

Δεν εντοπίζεται καν στο περιεχόμενό τους (ποιoς θα είχε αντίρρηση;), και ας μην το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, που πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική.

Διότι την πολιτική θέση την αντιμετωπίζεις με πολιτικά επιχειρήματα, όχι με επιφωνήματα, επίθετα και επιρρήματα.

Πόσω μάλλον όταν το ίχνος που έχει αφήσει η δημοσιογραφική ιστορία σου είναι αχνότερο από εκείνο των κρινομένων- τότε μπαίνει και ένα θέμα ασυμμετρίας που θα έπρεπε να τους κάνει πιο απαιτητικούς στην προσπάθειά τους...

Αναπροσανατολισμός…

Και οι πλέον… ρομαντικοί έχουν αντιληφθεί πλέον ότι η συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές έχει κατά βάση κλειστεί (άντε να μένουν κάποιες λεπτομέρειες) και η μόνη διαπραγμάτευση που γίνεται πλέον είναι εσωτερική. Είναι το γνωστό πολιτικό «μασάζ», ώστε να καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει το σοκ της μεγάλης κωλοτούμπας και να βαδίσει ενωμένος (για όσο καιρό μπορέσει).

Κορυφαία κυβερνητικά στελέχη δε διστάζουν να κάνουν και την κάλπικη αυτοκριτική τους, μιλώντας για «ψευδαισθήσεις» που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσουν (όσο μπορέσουν) να κρατήσουν μια επαφή με τα λαϊκά στρώματα που τους στήριξαν στις εκλογές, κρατώντας τα εγκλωβισμένα στη λογική πως έξω από την ΕΕ και το ευρώ υπάρχει η απόλυτη καταστροφή...

Η συνωμοσία ψεύδους στην Ελλάδα…

Μία συνωμοσία του ψεύδους κυβερνά την Ελλάδα και από τα πολλά ψέματα που έχει προπαγανδίσει το πιο επικίνδυνα είναι αυτά που έχουν πιστέψει οι συνωμότες: το ταξίδι μακριά από την πραγματικότητα που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του ’81 φαίνεται ότι φτάνει σε ένα νέο σημείο επώδυνης προσαρμογής.

Αν ο κ. Τσίπρας δεν είχε εξαντλήσει την επαγγελματική του εκπαίδευση στις καταλήψεις, θα μπορούσε ευκολότερα να διακρίνει το είδος της πολιτικής επιτυχίας του ειδώλου του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιατί στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχουν δύο ειδών αριστερές κυβερνήσεις: αυτές που αποτυγχάνουν λίαν συντόμως και οι άλλες που αποτυγχάνουν σε βάθος χρόνου…

Η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη, ας επωφεληθούμε...

Ο Νικόλαος Κοπέρνικος (Mikołaj Kopernik 19 Φεβρουαρίου 1473 – 24 Μαΐου 1543 είναι αυτός που άλλαξε τον κόσμο περισσότερο απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί ο μέσος άνθρωπος.

Οι περισσότεροι γνωρίζουν πως είναι αυτός που διατύπωσε τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος πρώτος και έτσι είναι. 

Ο Κοπέρνικος διατύπωσε πρώτος το ηλιοκεντρικό μοντέλο του σύμπαντος, τοποθετώντας τον Ήλιο και όχι τη Γη στο κέντρο του, όπως πίστευαν μέχρι τότε. 

Η άποψη αυτή ήταν πολύ προχωρημένη και επικίνδυνα σκανδαλώδης για την εποχή του, καθώς συνεκτικός ιστός της κοινωνίας δεν ήταν κάποιο κοσμικό σύνταγμα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβιούντων σε μια κοινωνία, αλλά οι αρχές της εκκλησίας η οποία διακήρυττε τη δημιουργία του κόσμου σε 7 ημέρες και τη γη ως κέντρο του σύμπαντος…

Ο κόσμος ψήφισε Τσίπρα για να φέρει αλλαγές; Μπα …

O κόσμος ψήφισε Τσίπρα. Προφανώς, πάντοτε ο κόσμος ψηφίζει ηγέτη. Αλλά όχι απλά το πρόσωπό, ψήφισε και τις πολιτικές του εξαγγελίες, τη στάση του στα μεγάλα πολιτικά επίδικα των τελευταίων χρόνων, την πολιτική του εικόνα.

Ο κόσμος δεν ψήφισε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια όχι, γιατί τις αγνοούσε.

Έλα όμως που και αυτών οι πολιτικές θέσεις ήταν, μέσες άκρες, ίδιες με τις θέσεις του αρχηγού.

Ο κόσμος ψήφισε τη διάθεση του Τσίπρα να κάνει αλλαγές;

Σωστό, αλλά τι αλλαγές;

Αυτές που θα επανέφεραν τη χώρα στην προ μνημονίου κατάσταση.

Εξάλλου ο πρωθυπουργός δεν το έκρυψε ποτέ. Κατάργηση όλων των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων με ένα άρθρο και ένα νόμο...

Crazy Baldhead...

Bob Marley & The Wailers

Όταν ο αυτισμός εκλαμβάνεται ως πολιτική…

Εδώ και τέσσερις μήνες παρακολουθούμε μία εντελώς παράλογη και αντιφατική «τακτική» από την ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με τους Θεσμούς αφενός και την ομαλή εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας αφετέρου.

Επιθυμεί πράγματι η κυβέρνηση να καταλήξει σε μια συμφωνία με την τριμερή των δανειστών; Ή μήπως ασκεί διαχείριση μιας επικείμενης σκοπούμενης ρήξης, με στόχευση ένα επικοινωνιακό μπαράζ δηλώσεων αποκλειστικά προς το εσωτερικό της χώρας, προκειμένου να πείσει τους πολίτες ότι από τη δική της πλευρά προσπάθησε μέχρις εκεί που της επέτρεπε η εντολή τους, αλλά οι «κακοί» εταίροι-δανειστές είναι άτεγκτοι και ανυποχώρητοι σε όλα;

Ώστε να επιρρίψει τελικά σε εκείνους την ευθύνη της ρήξης…

Το 1984 του Όργουελ στην πράξη, εν έτει 2015 ….

Όλα αυτά τα περίεργα που ζούμε εδώ και τέσσερις μήνες, από τότε που ψηφίσαμε την ΕΛΠΙΔΑ, εμένα μου θυμίζουν έντονα τα όσα περιέγραψε στο κλασικό πλέον βιβλίο του «1984», ο George Orwell, το οποίο έγραψε το 1948, με ερέθισμα τον σταλινισμό της ΕΣΣΔ.

Πρόκειται για ένα σκοτεινό δυστοπικό μυθιστόρημα, που περιγράφει ένα στυγνό καθεστώς στην φανταστική χώρα της Ωκεανίας, η οποία ζει σε μια μόνιμη κατάσταση πολέμου, παρακολουθήσεων, καταπίεσης, χειραγώγησης της κοινής γνώμης, και υπό την συγκεντρωτική διακυβέρνηση ενός κόμματος (σοσιαλιστικού), στο οποίο κάνει κουμάντο μια προνομιούχα ελίτ, η οποία καταδιώκει κάθε αντίθετη φωνή, κάθε αντίθετη άποψη, και κάθε έκφανση ατομισμού…