Where is my mind?

City Wolf

H τεράστια επικοινωνιακή επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…

Σχολιάζουν μανιωδώς το κάθε “λάθος” του ΣΥΡΙΖΑ.  

Δηλώνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως στηρίζει ακόμα ο κόσμος την κυβέρνηση.  “Παρανοϊκούς” τους ανεβάζουν, “τρελούς” τους κατεβάζουν.  

Κάθονται και αναλύουν τις κωλοτούμπες, πως άλλα έλεγε το πρωί και άλλα το βράδυ.  

 

Σύριζας Ολέ!

Ο πανικός όλων που δεν ψήφισαν και δεν συμφωνούν με την κυβέρνηση είναι εντυπωσιακός επειδή δεν καταλαβαίνουν ένα απλό πράγμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη κερδίσει τις επόμενες εκλογές…

Κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα…

Το συνταξιοδοτικό, το εργασιακό , οι ιδιωτικοποιήσεις  και  η μη επιβολή νέων φόρων, αποτελούν τις  βασικές γραμμές άμυνας που θέτει  η Κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές, κάτι  σαν την γραμμή Μαζινό των Γάλλων ,  που τελικά αποδείχθηκε άχρηστη.  

Είναι αυτό που αποκαλεί «κόκκινες γραμμές», πίσω από τις οποίες δηλώνει ότι δεν προτίθεται να υποχωρήσει. 

Ας δούμε όμως πρώτα τι σημαίνει η διαπραγμάτευση για τους δανειστές και τι για την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…

«Κόκκινη χούντα»…

Λέτε αυτοί οι… νεοσταλίνες που μας κυβερνούν να έχουν σχέδιο;

Το αποκάλυψε ο Κώστας Χρυσόγονος, επιστήμονας άνθρωπος ο οποίος έχει άποψη για το πώς θα μπορούσε να σωθεί η Ελλάδα.

Εγώ τα'κρυψα κάτω από τον σκύλο.

Είπε λοιπόν θέλοντας να υποστηρίξει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ρήξη με τους δανειστές: «Σε ένα θεωρητικό και απευκταίο σενάριο στο οποίο δεν θα υπήρχε συμφωνία τότε μπορεί να προέκυπταν έκτακτες συνθήκες και οι αρχές που θα αναλάμβαναν εκτός κοινοβουλευτικού πλαισίου θα έπρεπε να συγκεντρώσουν ότι χρήματα υπάρχουν σε φυσική μορφή στα χέρια των Ελλήνων – περίπου 55 δισεκατομμύρια όπως είπε - προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας»…

Ελα μωρέ, θα μάθουν κι αυτοί…

Ολο και πιο συχνά ακούω το «επιχείρημα» από φίλους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Οταν τους θέτεις ενώπιον αστοχιών, υπαναχωρήσεων ή και συμπεριφορών μη συμβατών, όχι μόνο με τη σοσιαλιστική ουτοπία, αλλά ακόμη και με τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική, υπάρχει η απάντηση... Φλαμπουράρη. «Ε, καλά και τι έγινε; Θα μάθουν και αυτοί».

Στα 40 χρόνια που, δυστυχώς, ζω την ελληνική πολιτική παράνοια, φαίνεται ότι μας κυβερνούν «σκράπες» που δεν «μαθαίνουν», εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Η χώρα φαίνεται ότι προσφέρεται ως... φροντιστήριο ηγετών…

Ένας απέραντος οίκος ανοχής…

Ψάξτε να βρείτε κάτι αξιόπιστο στην πολιτική και γενικότερα κάτι όρθιο. Τζάμπα κόπος… Μονάχα τα κλάματα «νηπίων και θηλαζόντων» είναι γνήσια και ανθρώπινα.

Πολιτική αξιοπιστία; Τι είναι αυτό;

Κοινωνική και ηθική συνείδηση; Από ποιο πλανήτη κατέβηκε κάποιος για να μιλάει για κάτι τέτοιο.

Ελληνική παιδεία και γλώσσα; Την έφαγε η… μαρμάγκα και το «δηθεναριό» της αποβλακωμένης από την εξαγορασμένη επιβίωση διανόησης.

Μα, την Παναρίτη;

Υπάρχουν κάποια δημοσιεύματα που αναφέρουν πως με την επιλογή Παναρίτη, για τη θέση της εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ, υπάρχει δυσφορία όχι μόνο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμα και στο Μαξίμου.

Όπου Μαξίμου εννοούν τον πρωθυπουργό.

Αν ισχύει αυτό, η ερμηνεία είναι πως είτε δεν ρωτάνε (στην προκειμένη περίπτωση ο Βαρουφάκης) τον πρωθυπουργό για μια τόσο σημαντική πολιτική επιλογή, είτε τον ρωτάνε αλλά η άποψή του δεν λαμβάνεται υπ' όψη.

Και τα δύο, είναι εξίσου ανησυχητικά…

Καρδιά μου παρασύρεσαι...

Τζον Τίκης (αφιερωμένο εξαιρετικά στους τσιπροκαμένους φίλους μας)...

Μακαρθισμός εν Ελλάδι…

Μια φορά είχα βρεθεί σε αίθουσα δικαστηρίου για μια υπόθεση καθύβρισης θρησκεύματος.

Οι μηνύοντες ήταν γνωστοί θαμώνες στα στασίδια των μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικών εκπομπών, το δικαστήριο μετά από σύντομη διαδικασία απέρριψε τη μήνυση. Όμως, ένα άλλο γεγονός θυμάμαι από τότε.

Την ώρα της κατάθεσης, ξαφνικά, η πρόεδρος με ρώτησε: Εσείς, κύριε Γ., προσωπικά πιστεύετε;

Είχα μείνει άφωνος, πώς απαντάς σ’ αυτή την ερώτηση; Με ναι και όχι;

Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω, είπα, δεδομένου ότι η ίδια η ερώτηση απαγορεύεται. Η πρόεδρος, προς τιμήν της, κατάλαβε και προχώρησε παρά κάτω χωρίς σχόλια...

Οι αντιμνημονιακοί χωροφύλακες…

Είναι γνωστοί, είναι αρκετοί, είναι απόλυτα προβλέψιμοι.

Είναι η χωροφυλακή  του αντιμνημονιακού μετώπου.

Δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, έχουν απονείμει στον εαυτό τους τον τίτλο του τιμητή συναδέλφων τους.

Δημοσιογράφων, γελοιογράφων, αναλυτών αλλά και συγγραφέων.

Τελευταία επέκτειναν τη δραστηριότητά τους και στον καλλιτεχνικό χώρο και έβαλαν στο στόχαστρό τους και τον Νίκο Πορτοκάλογλου.

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι η κριτική τους δεν εντοπίζεται στην αξία, στη συγκρότηση, στην αισθητική ή στη συνέπεια του κειμένου, του σκίτσου ή του τραγουδιού, κάτι που θα ήταν λογικό.

Δεν εντοπίζεται καν στο περιεχόμενό τους (ποιoς θα είχε αντίρρηση;), και ας μην το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, που πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική.

Διότι την πολιτική θέση την αντιμετωπίζεις με πολιτικά επιχειρήματα, όχι με επιφωνήματα, επίθετα και επιρρήματα.

Πόσω μάλλον όταν το ίχνος που έχει αφήσει η δημοσιογραφική ιστορία σου είναι αχνότερο από εκείνο των κρινομένων- τότε μπαίνει και ένα θέμα ασυμμετρίας που θα έπρεπε να τους κάνει πιο απαιτητικούς στην προσπάθειά τους...