Η «αριστερά» και το παράδοξο του Schrödinger…

Η πρώτη εικόνα από την επαγγελία της κυβερνώσας αριστεράς ήταν η παρέα με τους 10 κομματικούς εθελοντές για τις μάχες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα γραφεία της Kουμουνδούρου, στο ρεπορτάζ της εκπομπής «Πρωταγωνιστές». Θα έμενε πια να αποδειχθεί αν η «αριστερά» των τρολ ήταν ζωντανή ή νεκρή αριστερά.

Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια και δύο αριστερά μνημόνια ΠΦΑ σε αγαστή συνεργασία με την ψεκασμένη ακροδεξιά του κου Καμμένου. Από τα παιδιά του «Πλεχάνοφ» κάποια troll και των δύο κομμάτων έγιναν κυβερνητικά στελέχη, και κάποια άλλα δραπέτευσαν ακολουθώντας το παράδειγμα του πρώην υπουργού «προπαγάνδα έκανα» κου Σακελλαρίδη. Η λάσπη και ο βρώμικος πόλεμος στα οποία ηρωικά πρωταγωνίστησαν εξαργυρώθηκε με θέσεις μετακλητών.

Κινεζοποίηση…

Ένα ερώτημα πλανάται επάνω από την ταλαίπωρη χώρα: Θα συνεχίσει η κατ όνομα αριστερή κυβέρνηση τη νεοφιλελεύθερη στροφή, θα υλοποιήσει δηλαδή μέχρι τέλους εκείνα στα οποία δεσμεύθηκε έναντι των δανειστών και όσα θα της ζητήσουν στο εγγύς μέλλον, όπως την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας ή θα επιστρέψει στους γνωστούς πολιτικούς ακροβατισμούς της, ακολουθώντας παρελκυστική τακτική καθυστερήσεων και υπονόμευσης στην πράξη των συμφωνιών που η ίδια ψήφισε;

Το ερώτημα αφορά κατ αρχήν το ίδιο το ιερατείο του Μεγάρου Μαξίμου και ισοδυναμεί με το να ζει κανείς ή να μην ζει αφού άπτεται της πολιτικής του επιβίωσης. Κάλες οι μπίζνες, στις οποίες έχουν εγκύψει και ενσκύψει, αλλά τα μέτρα που ψήφισε επιβαρύνουν μεγάλες κατηγορίες πολιτών και είναι θέμα ολίγων μηνών να επισωρεύσουν σημαντικότατο πολιτικό κόστος…

Να παλινορθώσουμε τη Δημοκρατία, και μετά να φαγωθούμε!

Ας το πούμε απλά. Τα πράγματα όσο πάνε και σοβαρεύουν. Πολλοί εφησύχασαν μετά το καλοκαίρι, αφού ο καταληψίας υπέγραψε τη συμφωνία, για να εφησυχάσουν ακόμη περισσότερο μετά τις τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή όπου ψηφίστηκαν πολλά από τα προαπαιτούμενα και η διαβόητη πλέον αξιολόγηση φαίνεται να κλείνει.

Θεώρησαν λοιπόν πολλοί φίλοι, της αποδώ πλευράς, αλλά ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, της ελάσσονος όσο και της μείζονος ότι η χώρα επανέρχεται σε μια κανονικότητα, ότι τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν είναι διαχειριστικής υφής, έχουν να κάνουν με το πόσα παίρνει ο Καρανίκας, αν θα απολυθούν ή όχι και πόσοι από το δημόσιο και φυσικά ο ΕΝΦΙΑ, αν πρέπει να καταργηθεί, να μειωθεί ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο…

Υπο-προλεταριακός στρατός φανατισμένων Συριζαίων…

Αν νομίζει κάποιος ότι θα ξεμπερδέψουμε γρήγορα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι γελασμένος. Και πολύ περισσότερο αν νομίζει ότι θα γλιτώσουμε εύκολα και χωρίς απώλειες.

Μάντεις κακών δε θέλουμε να γίνουμε, όμως, όσο περνά ο καιρός τόσο εδραιώνεται η άποψη ότι οι άνθρωποι αυτοί στήνουν ένα αριστερό καθεστώς που προσομοιάζει στα συστήματα που κυριάρχησαν στα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα. Και που συνεχίζουν σε χώρες όπως η Κούβα ή η Βενεζουέλα.

Ξεκουμπιστείτε...

Δεν φωνάζει ο Λαός απλά παραιτηθείτε,

Φωνάζει ξεκουμπιστείτε... 

Φωνάζει φύγετε...

Φωνάζει "είστε η χειρότερη Κυβέρνηση από δημιουργίας του Ελληνικού Κράτους"

Φωνάζει "μην διαπραγματεύεστε άλλο, σταματήστε".

Φωνάζει ο Λαός ότι τον γεμίσατε ψέμματα και αυταπάτες, τάξατε σε ότι κινείτε κολυμπά και πετά.

Φωνάζει ότι "στηθήκατε στα τέσσερα και υπογράψατε ότι σας έφεραν". Κοροϊδεύατε τους άλλους και έχετε κάνει τα χειρότερα μέσω τροπολογιών!

Αστειευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία…

Τις τελευταίες μέρες ένα ερώτημα Πολιτειολογίας απασχολεί την σκέψη μου. Πως θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί ένα Πολίτευμα όπου μια απλή και ήσυχη διαδήλωση κατά της κυβέρνησης βρίσκεται στα όρια της συνταγματικής ανοχής; Τι κράτος είναι αυτό που φορολογεί τους πολίτες του ανάλογα με το τι ψήφισαν στο Δημοψήφισμα; Είναι κανονική Δημοκρατία δυτικού τύπου μια πολιτεία που κλείνει κανάλια και οι υπουργοί της κυβέρνησης απειλούν τους δημοσιογράφους με γεώτρηση τριών μέτρων;

Μπορούμε να μιλάμε για συνταγματικό κράτος όταν ο Καταστατικός Χάρτης της χώρας αλλάζει κατά το δοκούν, χωρίς να τηρείται η προβλεπόμενη διαδικασία; Μήπως τελικά όντως ψηφίσαμε για πολίτευμα, όπως έλεγε ένα ευρέως διαδεδομένο προεκλογικό σύνθημα;

Ο χοντρός κομΟνιστής…

Στα δυτικού τύπου πολυκομματικά κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, στις φιλελεύθερες δηλαδή αστικές δημοκρατίες, επιτρέπονται η διαφωνία, η πολυφωνία, η ελευθεροτυπία, οι διαδηλώσεις, οι πορείες, οι απεργίες, και όλα εκείνα που εκφράζουν τα δικαιώματα, αλλά και την όποια τυχόν δυσαρέσκεια του λαού.

Στα παραπάνω λοιπόν, είναι μάνες οι αριστεροί, οι οποίοι ζουν και αναπνέουν «διαμαρτυρία», καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα, οργανώνοντας συλλαλητήρια, πορείες, πολλές φορές ακόμη και με χρήση βίας, π.χ. μολότοφ.

«Φωνή λαού οργή Θεού» λένε κάποιοι εξ αυτών, και το εφαρμόζουν συστηματικά. Κάποιοι πάλι , θεωρητικοί της αριστεράς, έχουν πει ότι ο καπιταλισμός είναι ανήθικο σύστημα, οπότε σε «μια ανήθικη εποχή είναι ηθικό μας καθήκον η ανυπακοή και η διαμαρτυρία». Άλλοι, αυτόκλητοι σωτήρες, όπως ο Σάββας Ξηρός, που το πάνε ένα βήμα παραπέρα, έχουν πει το περίφημο «αν λειτουργούσαν οι θεσμοί, δεν θα χρειάζονταν η 17 Νοέμβρη»… κ.ο.κ.

I Love Alexis…

Παρακολουθώντας το βράδυ της Δευτέρας την πολιτική εκπομπή «Ενικός» αναρωτήθηκα κάποια στιγμή -και αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν είχα πατήσει λάθος κανάλι και δεν έβλεπα κάποια μεταγλωττισμένη αμερικάνικη φάρσα- ποιος έχει περισσότερο και πιο καυστικό χιούμορ. Ο οικοδεσπότης της Νίκος Χατζηνικολάου ή η πραγματικότητα.

Διότι αν η γκρούπι του Πρωθυπουργού που τα ‘χωσε στον Σταύρο Θεοδωράκη –επειδή, κατά τη γνώμη της, έχει μένος εναντίον «αυτού του νέου παιδιού», εναντίον του Τσίπρα δηλαδή – δεν ήταν συνειδητή επιλογή του δημοσιογράφου για να αποδομήσει με τον πιο χειρουργικό τρόπο το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης, πρόκειται για μια φάρσα της τηλεοπτικής αλήθειας που, μέσα στην ασημαντότητά της, αποκαλύπτει σημαντικά πράγματα. Και ολίγον φοβεριστικά…

Χάος...

Ποτέ στην ιστορία της χώρας δε συμβαίνουν ταυτόχρονα τόσο σημαντικά γεγονότα τα οποία, ωστόσο, είναι αρνητικά και δείχνουν το απόλυτο μπάχαλο που επικρατεί. Ζούμε ιστορικές στιγμές και μια κατάσταση που ο Γκράμσι έχει αποκαλέσει «εποχή των τεράτων». Είναι το στάδιο εκείνο ανάμεσα στο θάνατο του παλαιού και τη γέννηση του καινούργιου όπου τα πάντα είναι θολά, όλα είναι ένας «χυλός» από τον οποίο κανείς δε βγάζει άκρη.

Δεν ξέρουμε πράγματι τι είναι παλιό και τι καινούργιο, ούτε αν αυτό που θα γεννηθεί θα είναι και καλύτερο από αυτό που θα πεθάνει. Όμως, αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και μπορεί να υποθηκεύσει το μέλλον του… νέου που ακόμη δεν έχει γεννηθεί. Τόσα πολλά γεγονότα μαζί δεν έχουμε ξαναδεί...

Έχουν μπερδέψει τα κοράκια με τους επενδυτές!

Να το πούμε όπως ακριβώς είναι: Τα παιδιά δεν μπορούν! Δεν θέλουν! Δεν το αντέχουν! Είναι ιδεοληπτικοί, ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στην προσπάθειά τους να καλύψουν την ανικανότητά τους λένε παλαβομάρες: Ότι η ανάπτυξη θα έρθει με τους υψηλούς φόρους! Ονειρεύονται επενδυτές, αλλά μάλλον εννοούν τα κοράκια των πλειστηριασμών.

Η μοναδική «αξιόλογη επενδυτική δραστηριότητα» για το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι η αγορά κόκκινων δανείων από τα εξειδικευμένα funds. Όπως συμβαίνει και στην φύση, κάποιος πρέπει να κάνει την βρώμικη δουλειά, να εξαφανίσει τα πτώματα. Αυτό θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα. Κι είναι ο μόνος τρόπος για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση στην αγορά. Αν δεν τελειώνουμε με τα κόκκινα δάνεια δεν υπάρχει πιθανότητα να υπάρξει ανάκαμψη στην Οικονομία. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να σπείρει σιτάρι σε ένα χωράφι γεμάτο κοτρώνες…