Η καθ’ ημάς Αριστερά…

Τα πράγματα είναι απλά. Όπου προσπάθησε να κυβερνήσει ή κυβέρνησε η Αριστερά, ο λαός υπέφερε. Καλές οι θεωρίες του Μαρξ, αλλά στην πράξη δεν περπατάνε. Το αντίθετο θα έλεγα…

Το είδαμε στην ΕΣΣΔ του Λένιν, και αργότερα του Στάλιν, στην οποία οι στερήσεις, η πείνα, οι ουρές, και η μιζέρια ήταν καθημερινό φαινόμενο επί πολλές δεκαετίες. Χώρια οι διώξεις, οι εκτοπισμοί, οι φυλακίσεις, και οι εκτελέσεις…

Σύριζα ψηφάμε και παντού κερδάμε!

Τέτοιες μέρες πριν από δυο μόλις χρόνια, το καλοκαίρι του 2014 δηλαδή, η Ελλάδα ζούσε μέσα στο σκοτάδι, κάτω από την μπότα της τρόικας και των ντόπιων συνεργατών της, των μισητών σαμαροβενιζέλων.

Ήταν η δυστοπική εποχή του Δ’ Ράιχ, της καταπίεσης, της υποταγής, της δυστυχίας και των αυτοκτονιών… χώρια τα παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα στα σχολεία της χώρας. Ήταν κάτι σαν την κατοχή δηλαδή, μόνο που τα τανκς των Ναζί είχαν αντικατασταθεί από τα δάνεια. Το αποτέλεσμα όμως το ίδιο. Ο λαός πεινούσε και οι μεγαλόσχημοι βυσσοδομούσαν στο σκελετωμένο κορμί του…

Τα δύσκολα του Κυριάκου…

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει, αλλά η ΝΔ δεν ανεβαίνει. Αυτό βλέπει κανείς στην δημοσκόπηση της Κάπα Research που δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής, και η οποία θα αποτελεί πρόσθετο πονοκέφαλο για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη –ασχέτως αν, από πλευράς δημοτικότητας και καταλληλότητας για το αξίωμα του πρωθυπουργού διατηρεί μικρό προβάδισμα έναντι του κ. Αλ. Τσίπρα. 

Τί συμβαίνει λοιπόν στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στο εκλογικό σώμα, στο οποίο η αδιευκρίνιστη ψήφος αντιπροσωπεύει ποσοστό 32,4%; Τί σκέπτονται και πώς θα αποφάσιζαν να πάνε να ψηφίσουν οι μισοί Έλληνες που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις απείχαν; Αν θεωρήσουμε, όπως έγραψε το Βήμα της Κυριακής, ότι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα καταστρέφεται, πώς θα μπορούσε να σταματήσει η καταστροφή της και τα μέλη της να επανέλθουν στα επίπεδα που επιθυμούν;

Το Μνημόνιο που... έσκισαν…

Το καλοκαίρι του 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά πήρε στα χέρια της την έκθεση του ΚΕΠΕ «Επισκόπηση των δαπανών του Δημοσίου» (spending review), ένα αναλυτικό πακέτο κοστολογημένων μέτρων για τέσσερα χρόνια που οδήγησε σε περικοπές μισθών, συντάξεων, του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, των επιχορηγήσεων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά περιείχε και θετικές προτάσεις όπως το άνοιγμα των στρατιωτικών νοσοκομείων στους πολίτες.

Μη μου τους φόρους τάραττε....

Τέσσερα χρόνια μετά, εκείνο που μπορεί να διακρίνει κανείς είναι ότι από όλα όσα προτάθηκαν τότε, αυτά που εφαρμόστηκαν πιστά είναι τα μέτρα λιτότητας για όλους, πλην ενστόλων και  αιρετών αρχόντων.

Θα γιορτάσει κι ο Αλέξης το... «ΟΧΙ»;

Πραγματικά, αν το ζήσουμε κι αυτό τότε θα τα έχουμε δει όλα στη χώρα αυτή. Κυκλοφορεί ευρέως ότι κάποιοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν το «όχι» στο περσινό δημοψήφισμα. Σκέφτονται μάλιστα να κάνουν και συγκέντρωση και να μαζέψουν κόσμο για να… πικάρουν τους ταξικούς εχθρούς, τους αστούς του «παραιτηθείτε». Θα είναι ό,τι πιο γελοίο έχει ζήσει ο τόπος αυτός μετά από το επίσης γελοίο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015.

Άραγε ποιος θα γιορτάσει για το… περήφανο όχι του ελληνικού λαού; Ποιοι είναι αυτοί που θα βγουν να θυμηθούν την «σθεναρή αντίσταση του κόσμου αλλά κυρίως της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα; Θα πάει και ο πρωθυπουργός στη συγκέντρωση ή θα γιορτάσει κατά μόνας; Θα πάνε κορυφαίοι υπουργοί να θυμηθούν τα παλιά και να λένε «που ’σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»; Ή μήπως οι εορταστικές εκδηλώσεις για τη νέα… εθνική παλιγγενεσία θα περιοριστούν σε έναν μικρό κύκλο αποτελούμενο από τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και ορισμένους αντιευρωπαϊστές τύπου… Φάραντζ που εξέλαβαν εκείνο το «όχι» ως έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ;

Ο Τσίπρας θα εγκαταλείψει την εξουσία μόνον όταν η Ελλάδα μετατραπεί σε Βενεζουέλα…

Εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1988, σε ηλικία 14 ετών, και αποχώρησε το 1991, όταν ήταν 17 ετών. «Έφυγα στην Γ’ Λυκείου, αν και είχα λόγους να φύγω νωρίτερα. Έβλεπα έναν συντηρητικό τρόπο σκέψης και μία καθοδήγηση που δεν ήταν κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου.

Επειδή όμως γενικά είμαι ανεκτικός και υπομονετικός, έφυγα το 1991, όταν διασπάστηκε ο σημερινός Συνασπισμός από το ΚΚΕ», έχει δηλώσει. Λίγο καιρό αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί περί αυτού πρόκειται, θα βρεθεί στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου εμφανίζεται στο αμφιθέατρο κυρίως για τις συνελεύσεις, ως ενεργός συνδικαλιστής...

Τι να πρωτοθυμηθούμε από την Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μέσα στην γενικευμένη τρέλα που ζούμε από την αποφράδα εκείνη μέρα που ο λαός έφερε τον Σύριζα στα πράγματα, χιλιάδες (κυριολεκτικά) είναι οι παπαριές που έχουν κάνει και που έχουν  εκστομίσει οι μέχρι χθες «σεπτοί» αριστεροί ήρωες, που επί δεκαετίες ήταν στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας κύρος και γόητρο, ασυλία, θαυμασμό, κλπ. με μόνο λόγο το ότι ήταν «αριστεροί», και άρα την εξουσία την έβλεπαν με τα κιάλια, οπότε μπορούσαν να το παίζουν αδικημένοι σωτήρες εκ του ασφαλούς.

Όντας λοιπόν στην απ έξω, κατήγγειλαν καθημερινά, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, τα στραβά του τόπου. Αφήνοντας να εννοηθεί, πως αν ποτέ ο λαός ξυπνούσε και τους ψήφιζε ως κυβέρνηση, αυτομάτως θα τα έλυναν όλα, αφού η ηθική τους, η αγωνιστικότητά τους,  η κατάρτισή τους, και πάνω απ όλα η αριστεροσύνη τους θα αποτελούσαν τα εχέγγυα με τα οποία θα επέρχονταν επιτέλους η πολυπόθητη προκοπή του τόπου!

Αλέξης Τσίπρας όπως Νικολάς Μαδούρο;

Η σύγκριση που γίνεται συνήθως ανάμεσα στις καταστάσεις που ζουν οι Έλληνες πίσω στην πατρίδα εν μέσω κρίσης και τις καταστάσεις που ζουν 9.500 χιλιόμετρα μακριά οι Βενεζολάνοι συνάνθρωποι τους είναι ως ένα βαθμό κατανοητή.

Πιθανώς η πλειοψηφία των Ελλήνων να μην έδινε ιδιαίτερη σημασία στο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την μακρινή Λατινοαμερικάνικη χώρα. Η σύνδεση και το ιδεολογικό σφιχταγκάλιασμα, ο θαυμασμός προς το σύστημα διακυβέρνησης και το συνεχές πήγαινε έλα πολλών στελεχών αλλά και του ίδιου του Τσίπρα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, έκανε την Βενεζουέλα σημείο αναφοράς και αφορμή μεγάλων αντιπαραθέσεων σε πολιτικό επίπεδο αλλά και λόγος μεγάλων αντιπαραθέσεων στα κοινωνικά δίκτυα μεταξύ των πολιτών…

Γιατί θαυμάζουμε, κατά βάθος, Πολάκηδες…

Πολλοί από μας, κινδυνεύουμε  να συνηθίσουμε  τον ιδιότυπο «ιδρυματισμό» μας. Ούτε ίδιοι είμαστε όλοι ούτε και έχουμε τα ίδια πρότυπα δημοσίων ανδρών στο μυαλό μας. Νομίζουμε ότι ξαφνικά, η χώρα έφυγε από την νότια βαλκανική και έγινε Δανία. Ότι έκλεισαν τα σκυλάδικα, ότι πια δεν δακρύζουν εικόνες σε Εκκλησίες, ότι στα γήπεδα δεν σκοτώνονται και ότι η ευπρέπεια έγινε μέρος της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

 

Αρχίζω πια και πιστεύω πως είμαστε αφελείς. Προσέξτε κάτι, ζούμε σε μία χώρα που εξέλεξε πρωθυπουργό τον Σημίτη που ήταν κοντός, τον Κωστάκη που ήταν νέος, τον Γιωργάκη που ήταν αγαθός και τον Αλέξη που ήταν αγενής και χαρωπός. Ζούμε επίσης σε μια χώρα, όπου ακούγεται ακόμα παντού – και από σοβαρούς υποτίθεται ανθρώπους- το γνωστό «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει»! Που ένα 7% ψηφίζει σταθερά Χρυσή Αυγή και που θα εκτοξευόταν  στο 15%, αν δεν γινόταν η δολοφονία του Φύσσα…

Μπαχαλοποίηση …

Ο Φίλης έχει κατακτήσει με το σπαθί του τον τίτλο «ο Πάγκαλος του ΣΥΡΙΖΑ». Το ξέρει και ο ίδιος πως δεν μπορεί να συγκρατηθεί και βγάζει στον «αέρα» όλη τη «μαυρίλα» που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα της δημοκρατικότητας, της ανεκτικότητας, του πλουραλισμού της «ανανεωτικής αριστεράς». Γι' αυτό και είχε αραιώσει τις εμφανίσεις του στα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, ενώ η γραμμή του Μαξίμου ήταν να μιλά μόνο για θέματα της αρμοδιότητάς του και όχι επί παντός του επιστητού.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά τη γκάφα του να χαρακτηρίσει μια συγκέντρωση που οργανώνει η αστική αντιπολίτευση ως κίνηση «στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας», δηλαδή να αμφισβητήσει το ίδιο το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, θα έπαιρνε εντολή να μαζευτεί και να εξαφανιστεί για λίγο, μέχρι να ξεχαστεί η γκάφα του (όπως είχε γίνει τότε με τα μακαρόνια). Ομως, όχι μόνο δεν μαζεύτηκε, αλλά αντίθετα πήρε σβάρνα όλα τα ΜΜΕ με εντολή να μιλάει αποκλειστικά για το «Παραιτηθείτε»...