Ο ανασχηματισμός φέρνει πονοκέφαλο…

Αν νομίζετε ότι ο πονοκέφαλος του Αλ. Τσίπρα) είναι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κάνετε λάθος. Στο συνέδριο έχει εξασφαλισμένη την απόλυτη πλειοψηφία. Ο πραγματικός πονοκέφαλος του Πρωθυπουργού δεν είναι άλλος από τον ανασχηματισμό. Ιδίως τώρα που οι πιέσεις από κομματικά όργανα και κυρίως από τα νεότερα μέλη της (πανίσχυρης κομματικά) Πολιτικής Γραμματείας αυξάνονται μετά και τη δημοσκόπηση της κυριακάτικης «Αυγής» αλλά και τον «ψεκασμό» των συνταξιούχων από τα ΜΑΤ.

Μέλη της Πολιτικής Γραμματείας διεμήνυσαν στο Μέγαρο Μαξίμου ότι η κυβέρνηση με την πολιτική της βρίσκεται σε αδιέξοδο, ότι λειτουργεί χωρίς ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και ότι μια πλειάδα υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών πρέπει να απομακρυνθούν αφού δεν έχουν ακόμη προσφέρει έργο. Οπως μαθαίνω, τα κομματικά αυτά στελέχη ζητούν από τον Πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει πρώτα την ταυτότητα της κυβέρνησης. Τι είδους κυβέρνηση, δηλαδή, είναι; Αριστερή; Κεντροαριστερή; Σοσιαλδημοκρατική; Ή μια συστημική κυβέρνηση σαν τις προηγούμενες που πέρασαν τα έξι τελευταία χρόνια και τις «κατάπιε» το Μνημόνιο...

Ο κομμουνιστικός εμφύλιος. Ας τον απολαύσουμε…

Ζούμε τις ανεπανάληπτες στιγμές που η μαρξιστική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της επιτίθεται ανηλεώς στον ΣΥΡΙΖΑ, σε βαθμό που ο τελευταίος «κινδυνεύει»  να αποκτήσει την συμπάθεια μου. Άλλωστε είναι η πιο μετριοπαθής έκφραση αυτού του χώρου.

 

Οι επιθέσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και των άλλων μικρότερων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αντιμετωπίζονται  σχετικά εύκολα από την συγκυβέρνηση, καθώς αυτά τα κόμματα και οι κινήσεις διαθέτουν μικρό αριθμό οργανωμένων δυνάμεων και κυρίως την παραμικρή φαντασία στις κινητοποιήσεις τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το ΚΚΕ…

Ο Στηβ και το τραγούδι της χοντρής…

Οποιος γνωρίζει λίγο τον Στηβ Γιατζόγλου δεν έπεσε από τα σύννεφα ούτε όταν διάβασε ότι πήγε σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής, ούτε όταν τον άκουσε να εξηγεί τη θέση του μιλώντας στο Sport Fm. Όλα on character

Ο Γιατζόγλου υπήρξε μεγάλος μπασκετμπολίστας και είναι ένας καλός προπονητής, ένας από αυτούς που δεν φοβούνται ν αναλάβουν αποστολές δύσκολες. Πιστεύει πως ότι κέρδισε στη ζωή του το πέτυχε παλεύοντας και πιθανότατα να αισθάνεται και λίγη πίκρα γιατί ως προπονητής πήρε λιγότερες ευκαιρίες από όσες άξιζε. Η κοινωνική του προέλευση, η επαγγελματική του επιτυχία, η δεδομένη αγάπη του για την Ελλάδα και η ανησυχία του για την πορεία της Αμερικής, αλλά και η ανάγκη του να βρει εύκολες απαντήσεις τον οδηγούν προς τα δεξιά...

Masked Ball...

Eyes Wide Shut (Jocelyn Pook)

Μάθανε ότι μαμιόμαστε, πλακώσανε κι οι ….

Με τούτα και με τα άλλα, όπως λέει και ο σοφός Λαός "μάθαν ότι... πλακώσανε κλπ". Σε απλά ελληνικά κερδάμε παντού λέμε, και μέσα και όξω (απο εδώ). Πιτυχίες πιτυχίες παντού! 

'Όξω  από εδώ, ξύπνησαν και οι γείτονες ζητούν κάτι νησιά. Θυμήθηκαν αυτό που είπε ο μορφωμένος ντε, ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, άρα σου λέει αφού οι απέναντι το λένε αυτό ας τους ζητήσουμε-πάρουμε κανένα νησάκι. Τσουπ να και ζητούν κάτι βραχονησίδες. Το φέρνουν σιγά σιγά, σου λέει ας αρπάξουμε τώρα τις βραχονησίδες και φτάνουμε αργότερα μέχρι Μύκονο. Άλλωστε τι να φοβηθούν; από ποιους; από εκείνους που υποστηρίζουν ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα; γάτα ο γείτονας, ο δικός μας είναι στην καρακοσμάρα του.

ΣΣ τώρα που το σκέφτομαι σκέψου να έρθει ο γείτονας να σου ζητά τη Λέσβο και ο δικός μας να του λέει "δεν στη δίνω, πάρε τη Μυτιλήνη"...

Απλά λιάζονται, και που και που βιάζουν…

Με αφορμή τον βιασμό μιας 23χρονης φοιτήτριας στο ΑΠΘ από «πρόσφυγες πολέμου, θυμήθηκα  μια ανάλογη αποτρόπαια περίπτωση βιασμού,  που συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στη συμπρωτεύουσα.

Πρόκειται για τον ξυλοδαρμό και τον ομαδικό βιασμό ενός ζευγαριού νέων, που ερωτοτροπούσαν νυχτιάτικα μέσα στο αυτοκίνητό τους κάτω από μια γέφυρα στην οδό Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης, από ομάδα «συμπαθών Ρομά»…

Μαγιό με μανίκια;

Απογοήτευση! Ούτε μία σωστή λαμογιά δεν μπορούν να στήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Συν ότι τους λείπει η κομψότητα και η αισθητική. Οι αυταπάτες συνεχίζουν να κυριαρχούν ανηλεώς και τα στελέχη φαίνεται περισσότερο να υποδύονται ρόλους, να κάνουν στα ασήμαντα και στα αφορολόγητα τους αριστερούς, φερόμενοι συντηρητικά στα βαριά και σημαντικά θέματα.

 

Ουγκ!

Κι ευτυχώς, διότι, αν φερόντουσαν πραγματικά “αριστερά”, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν συντηρητικότερο, καθόσον εδώ και χρόνια το ευώνυμον κέρας είναι σκέτη φορμόλη. Η λέξη “προοδευτικότητα” λεηλατήθηκε κι αυτή και πρέπει να την πάρουμε πίσω...

Διά την μεγάλην ταύτην ιδέαν…

Το 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας ανέλαβε κυβερνήτης με στόχο να μετατρέψει το χάος του κρατιδίου σε οργανωμένο κράτος που να ανταποκρίνεται στις συνθήκες του καιρού του, κοινώς σύγχρονο. Το 2016 οι καιροί άλλαξαν, το κράτος κινδυνεύει να ξαναγίνει κρατίδιο, όμως ο στόχος παραμένει ίδιος. Πώς αυτό το κράτος θα γίνει σύγχρονο, θα ανταποκρίνεται στις συνθήκες του δικού μας καιρού. Δύσκολα πράγματα.

Το 1844 ο καβγάς στην Εθνοσυνέλευση γινόταν για το ποιοι θα διορίζονται στο Δημόσιο. Από τη μια ο Μακρυγιάννης και ο Παλαμήδης που υποστήριζαν ότι πρέπει να διορίζονται μόνον οι αυτόχθονες. Από την άλλη ο Κωλέττης που υπερασπιζόταν και τους ετερόχθονες. «Διά την μεγάλην ταύτην ιδέαν του ελληνισμού επολεμήσαμεν, διά τους απανταχού Ελληνας». Ο κόσμος αλλάζει, ο πλανήτης μεταμορφώνεται, όμως οι ιδέες της Ελλάδας παραμένουν σταθερές. Μπορεί να μην είναι μεγάλες, είναι όμως έμμονες…

Γιατί δυστροπούν πλέον με τον Τσίπρα οι Ευρωπαίοι;

Όποιος είχε μάτια έβλεπε: ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε την απολυτή στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων. Όχι μόνο των Ευρωσοσιαλιστών που τον θέλουν στην παρέα τους, αλλά και της Καγκελαρίας και των επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Γιούρογκρουπ. Και φυσικά δεν μιλάμε για τους Αμερικανούς. Μέλι στάζουν – όπως και ο ίδιος.

Η εξήγηση ήταν απλή. Η κυβέρνηση Τσίπρα προσφέρει μνημονιακή ασφάλεια. Η Ελλάδα υιοθετεί μέτρα χωρίς να ανοίξει μύτη. Π.χ. ποια άλλη κυβέρνηση θα πουλούσε την ΤΡΕΝΟΣΕ 45 εκατ. και δεν θα καιγόταν πελεκούδι;

Ο Τσίπρας δεν ήταν όμως για τους Ευρωπαίους απλώς ότι ήταν ο Χούβερ για τον Κένεντι: καλύτερα μέσα στη σκηνή και να κατουράει έξω παρά έξω κλπ. Ήταν και ένας πολιτικός που συμπαθούν…

Η απολιτίκ πολιτική…

Η ομολογία Μπαλτά στη Βουλή κατά τη συζήτηση για την αξιοποίηση του Ελληνικού, είναι μια κλασική απόδειξη, η πολλοστή, για τον τρόπο που ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα: Συνήθως εφευρίσκεται ένα παράλογο αφήγημα, μια συλλογιστική πέρα από κάθε λογική, και πάνω εκεί επιχειρείται να οικοδομηθεί μια πολιτική επιχειρηματολογία που, κατά την Ευαγγελική ρήση, είναι «σκιάς ασθενέστερη».

Προσπαθώντας να εξηγήσει την απόλυτη αλλαγή θέσης του ΣΥΡΙΖΑ για το Ελληνικό ο υπουργός Πολιτισμού, ανέπτυξε την καινοφανή θεωρία, ότι το κυβερνών κόμμα αναμετρήθηκε με «υπέρτερες» δυνάμεις και αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε έναν «ιστορικό συμβιβασμό» αλλοίωσης στην κυβερνητική πράξη των αρχικών του θέσεων, τις οποίες, ωστόσο, σε κάποιο πάπυρο, προσεεκτικά αρχειοθετημένο σε ένα καλά φυλασσόμενο τέμενος της αριστεράς, διατηρεί αμετάβλητες!