The Robots...

Kraftwerk

Τι σημαίνει μια επιστροφή στη δραχμή;

Χρειαζόμαστε αλλαγή πολιτικής και στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Χρειαζόμαστε κοινή οικονομική πολιτική (προϋπολογισμό και φορολογία), όχι όμως αλλαγή νομίσματος, που είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, επισημαίνει το Δίκτυο σε ανάλυσή του για τις πιθανές επιπτώσεις μιας επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. 

Η ανάλυση του Δικτύου χαρακτηρίζει «παραμύθι» τα όσα ακούγονται για επιστροφή στη δραχμή, σημειώνοντας ότι όσοι αναπολούν τις εποχές της δραχμής του '80, λησμονούν ότι τότε και σχεδόν έως το 2000 που υιοθετήθηκε το ευρώ, η παγκοσμιοποίηση ήταν απλώς μια λέξη καινούργια. Ο ανταγωνισμός στην ΕΕ δεν περιλάμβανε ακόμα τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ η ΝΑ Ασία ήταν ακόμα στην προθέρμανση...

Ο Λαλάκης σε παραλήρημα…

Πετάχτηκα στον ύπνο μου. Είδα ότι είχε σηκωθεί όλη η Ευρώπη στο πόδι και φώναζε: Κάτω ο Τύραννος, κάτω ο Τύραννος! Κρατούσαν όλοι πανό με το πρόσωπο του Σόιμπλε, αλλά στο κεφάλι του είχε κάτσει, σαν ξανθή χελιδονοφωλιά που έπεσε από δέντρο, το μπουκλωτό μαλλί του Τράμπ. Ο ΤραμποΣόιμπλε! 

Ξανάπιαναν οι άνθρωποι τις δουλειές τους, ανοίγαν τα σπίτια, τα μαγαζιά που είχανε κλείσει, τα εργοστάσια, οι νέοι πετάγαν τις κούπες και τα φλυτζάνια στον αέρα, εγκαταλείποντας τις καφετέριες και ένα αόρατο χέρι ζωγράφιζε χαμόγελα στα σκυθρωπά πρόσωπα των ανθρώπων. Ο Τύραννος έπεσε. Η Ελλάδα αναπνέει, η Ευρώπη αναπνέει. Μόνο που ήταν όνειρο κι όπως όλα τα όνειρα, καλά ή κακά, χάνονται στο φως του ήλιου…

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της διασημότητας…

Ένας μεγάλος ιστορικός είχε γράψει κάποτε πως ένα από τα πιο ενδεικτικά συμπτώματα μιας κοινωνίας σε παρακμή είναι όταν οι άνθρωποι χάνουν πλέον την αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή τους και στη ζωή της χώρας τους. Το θυμήθηκα βλέποντας τις τελευταίες μέρες διάφορα νέα(;) shows στην ελληνική τηλεόραση, όπως είναι το Survivor, το Rising Stars, the Voice κοκ.

Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει ότι η τηλεόραση μας έχει κατακλυσθεί από τραγουδιστές κι από μαγείρους. Έχεις την αίσθηση ότι νυχθημερόν, οι Έλληνες δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο. Τραγουδούν και μαγειρεύουν. Κι αν πιστέψουμε τα κανάλια, η χώρα μας έχει περισσότερα ταλέντα από ότι όλες οι ΗΠΑ κι η Ευρώπη μαζί. Μολονότι αυτό δεν είχε κατά νου ο Θουκυδίδης όταν έλεγε (παραφράζοντας την κλασική ρήση από μύθο του Αισώπου), «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». Δηλαδή όταν τα σπίτια μας καιγόντουσαν, εμείς τραγουδούσαμε...

Εμπιστεύεσαι την πολιτική τάξη;

Ο Έλληνας πολίτης οφείλει να ρωτήσει τον εαυτό αν μπορεί να εμπιστευθεί την πολιτική τάξη στο μεταναστευτικό ζήτημα. Βασικά, το ερώτημα είναι ρητορικό, μιας και η πολιτική τάξη που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία και μετέτρεψε αυτή την χρεοκοπία σε μια πολυετή κρίση καταστρέφοντας ότι παραγωγικό είχε επιβιώσει τα προηγούμενα χρόνια, μόνο εμπιστοσύνη δεν εμπνέει. Κι όμως, στο μεταναστευτικό ζήτημα, καλούμαστε να εμπιστευθούμε την πολιτική τάξη της Ελλάδας, ως αν να έχει μια ιστορία θριάμβων στο βιογραφικό της.

Ίσως κάποτε στο μέλλον, αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε ως έθνος, η ανακρίβεια και το ψεύδος θα λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν και θα προειδοποιούν για σοβαρούς κινδύνους που μια πολιτική δημιουργεί. Για την ώρα, και παρά τα πρόσφατα παθήματα, εφόσον η πολιτική που εφαρμόζεται έχει προοδευτικό πρόσημο, τότε, όλα τα κρίσιμα ερωτήματα θεωρούνται όχι απλώς περιττά, αλλά ύποπτα και κακόβουλα. Στο θέμα δε του μεταναστευτικού, ακόμα και το πιο προφανές ερώτημα θεωρείται αυτομάτως ρατσιστικό…

Gucci και… μυαλό «κουκούτσι»!

Μετά από ένα ταξίδι μου στην Ιταλία, το Νοέμβριο του 2015, έγραψα ένα άρθρο εξηγώντας «Γιατί δεν θα γίνουμε ποτέ Μιλάνο». Τότε πολλοί μπορεί και να με είπαν υπερβολικό στις διαπιστώσεις μου για τη μάστιγα της βλακείας και της στενομυαλιάς που ταλανίζει τη χώρα. Να τώρα που έρχεται ένας διάσημος ιταλικός οίκος να ζητήσει αυτό που στο Μιλάνο είναι αυτονόητο.

 

Αλλά η χθεσινή ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) να απορρίψει την πρόταση του διάσημου  οίκου Gucci για επίδειξη μόδας με φόντο την Ακρόπολη, επιβεβαιώνει στο ακέραιο τις διαπιστώσεις αυτές. Η βλακεία και η στενομυαλιά είναι ανίκητες. Γίνεται πάντα ό,τι είναι δυνατόν να γίνει για να χαθούν ευκαιρίες προβολής της χώρας και να «πνιγούν» νέοι και έξυπνοι τρόποι αξιοποίησης του πραγματικά πλούσιου πολιτισμικού μας αποθέματος…

Lightning Bolts...

Nick Cave

Οι συριζαίοι του Survivor…

Δύο ομάδες. Η μία είναι οι «διάσημοι». Η άλλη, κατά τον παρουσιαστή, οι «κοινοί θνητοί». Όλοι οι παίκτες έκθετοι στα στοιχεία υποφέρουν, ιδρώνουν, κρυώνουν, πεινούν και διαγωνίζονται. Αφού θα έχει επικρατήσει μία πλευρά, από αυτήν θα βγει ο τελικός νικητής.

Μέσα στην όλη ψυχοσωματική δοκιμασία, θα περίμενε κανείς ζωηρότερο ενδιαφέρον να παρουσιάζουν οι επώνυμοι. Να ζοριστούν σαν κακομαθημένοι, ίσως, και να βγάλουν εγωισμό και σταριλίκι. Όμως, η αποκάλυψη έρχεται με το καλημέρα από την ομάδα της διπλανής πόρτας...

Με το ΠΑΣΟΚ κι ας βρωμάει…

Με είχαν προειδοποιήσει, προ καιρού, ότι ο Νίκος Φίλης ετοίμαζε μια κριτική παρέμβαση για την πορεία της κυβέρνησης και, ιδού, συνέβη το περασμένο Σάββατο με την ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Φίλης θέλει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ κι ας βρωμάει, όπως είπε.

Η έκκλησή του έχει στο βάθος κάτι σπαρακτικό· θυμίζει κάπως την αναγνώριση στην τραγωδία, το πέρασμα του ήρωα από την άγνοια στη γνώση και, επίσης, παραπέμπει στο σύνθημα του Κυπριακού Αγώνα: «Την Ελλάδαν κι ας τρώγωμεν πέτρες». Δεν πειράζει που βρωμάει το ΠΑΣΟΚ· θα το πλύνουν. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο – ήδη η κομματική «Αυγή» ανακάλυψε την απάνθρωπη μεταχείριση που υφίσταται ο φυλακισμένος Ακης Τσοχατζόπουλος. (Για την Αριστερά, γενικώς, όσοι κατέληξαν στη φυλακή ανήκουν, θαρρείς, σε μια ανώτερη κατηγορία ανθρώπων, εν συγκρίσει με εκείνους που φρόντισαν να μη βρεθούν στη φυλακή...)

Πού χάθηκαν όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι» άνθρωποι;

Αναζητώ τους παλιούς Ρηγάδες συμφοιτητές μου από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, αλλά δεν αισθανόμασταν ότι ανήκουμε σε διαφορετικά ημισφαίρια. Τους συμφοιτητές μου που στριμωχνόμασταν στο πάνω διάζωμα του μεγάλου αμφιθεάτρου της Νομικής για να ακούσουμε τον Αριστόβουλο Μάνεση, τον Δημήτρη Τσάτσο, τον Γιώργο Παπαδημητρίου και τον Αντώνη Μανιτάκη -επιμελητή τότε στην έδρα του Συνταγματικού- για τη διάκριση των εξουσιών, τις ατομικές ελευθερίες, το κράτος δικαίου.

Τους συμφοιτητές μου που κάθε φθινόπωρο, επιστρέφοντας από τα Ιντερρέιλ, στήναμε κουβέντα στο γρασίδι μπροστά στη Θεολογική και συμφωνούσαμε πόσο μας γοήτευε η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και πόσο το τείχος του Βερολίνου μας είχε φανεί γροθιά στο στομάχι. Τους συμφοιτητές μου που μας προκαλούσαν μιλώντας για το «δημαγωγό Αντρέα», τους «πρασινοφρουρούς», την κατάληψη του κράτους, τον Κατσιφάρα και τον Κουλούρη -και, μεταξύ μας, δίκιο είχαν!