She Made Me...

The Brian Jonestown Massacre

Η πορεία προς το χάος…

Όποιος αναλύσει με προσοχή τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, ό,τι και αν δείχνουν αυτές, όποιον και αν συμφέρουν ή ευνοούν θα διαπιστώσει ότι γενικώς παραμένει μία αποστασιοποίηση των πολιτών. 

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δείχνει να μην έχει καμία διάθεση να εμπλακεί στον πολιτικό διάλογο. Και ότι όσοι τελικά πάνε να ψηφίσουν όταν θα έρθει εκείνη η ώρα θα ασχοληθούν με τις κάλπες τις τελευταίες ημέρες ή εβδομάδες. Οι οποίες πιθανώς να καθορίσουν και την εκλογική τους συμπεριφορά. Λέμε όσοι πάνε να ψηφίσουν, γιατί δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι θα ανατραπεί η φθίνουσα πορεία συμμετοχής που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα στις εκλογικές αναμετρήσεις…

Η αστυνομία της αδράνειας…

Α​​νέκαθεν η λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας στην Ελλάδα είχε πολλά προβλήματα. Κακή οργάνωση, χειρότερη εκπαίδευση, κομματισμός, έλλειψη μέσων, απειθαρχία, ανικανότητα, διαφθορά σε μεγάλο βαθμό, άγνοια νόμων, παθητικότητα στην εφαρμογή τους και τα τελευταία χρόνια συνδικαλισμός, αποτελούσαν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους –και συνεχίζουν– βασικά χαρακτηριστικά της δράσης και της συμπεριφοράς της ελληνικής αστυνομίας με οποιαδήποτε ονομασία η ετικέτα.

Είναι πολύ εύκολο να αναφερθούν αποδεικτικά παραδείγματα, αλλά δεν είναι ακριβώς της παρούσης. Της παρούσης όμως είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση Συρανέλ (ένα πλέον είναι το κόμμα, το Συρανέλ) έκανε ό,τι μπορούσε για να αδρανοποιήσει σχεδόν πλήρως τον αρμόδιο κρατικό βραχίονα για τη στοιχειώδη τήρηση του νόμου και της τάξης. Γιατί ακριβώς δεν πιστεύει στον νόμο και την τάξη παρά μόνον αν την εξυπηρετούν κομματικά. Και με αυτή την έννοια (δεν) υφίσταται πια ως πολιτειακό όργανο η αστυνομία στην καθημερινότητα του πολίτη, προφανώς επειδή έχει επικρατήσει η άποψη στις τάξεις των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών ότι δεν χρειάζεται…

Ξέρετε πού ζείτε;

Αν εγώ και ένας από σας αγοράσουμε πέντε μέτρα ύφασμα και ένα κουτί μαύρη μπογιά, αυτομάτως αναβαθμιζόμαστε σε «συλλογικότητα». Πλέον υπάρχει το πανό που στέκεται περήφανο και αδάμαστο πάνω σε κάγκελα, δεμένο ανάμεσα σε κολώνες, εμβληματικό σε φωτογραφία στα social media.

Στην περίπτωση δε, που υπάρχει χρόνος και διάθεση (συνήθως διατίθενται και τα δύο), θα φτιάξουμε μία σελίδα στο Facebook, θα ζητήσουμε από φίλους και συγγενείς να την ακολουθήσουν και μέσα σε μία εβδομάδα έχουμε συλλογικότητα με μέλη, θέσεις και πανό. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, αλλά μέχρι εκεί….

Νωθρότητα…

Ήταν 31 Μαΐου του 2011. Οι Αγανακτισμένοι είχαν συγκεντρωθεί για έβδομη συνεχή ημέρα στα Προπύλαια και ο κόσμος ήταν πολύς, οι ομιλητές άλλωστε ήταν εκλεκτοί. Ο Μίκης Θεοδωράκης χαιρέτισε το πρώτο ελπιδοφόρο σκίρτημα της ελληνικής ανεξάρτητης νεολαίας, κατήγγειλε την εξάρτηση από τους δυτικούς συμμάχους και ζήτησε να συναφθούν δάνεια από τη Ρωσία και την Κίνα - «με λογικό επιτόκιο», παρήγγειλε.

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης είπε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε καθεστώς ανελευθερίας. Τις λέξεις «κατοχή» και «προδοσία» χρησιμοποίησαν και οι υπόλοιποι ομιλητές, μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο Νότης Μαριάς και ο Κώστας Χρυσόγονος. Το πλήθος παραληρούσε, κάποιοι ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που κατευθύνθηκαν στη Βουλή και απέκλεισαν το κτίριο...

David Bowie I Love You Since I Was six...

The Brian Jonestown Massacre

Εχει νόημα να μιλάμε για καπιταλισμό και σοσιαλισμό;

Μπορεί να το δει κανείς και αλλού. Αλλά ας πάρουμε το παράδειγμα της Βρετανίας. Εκεί η Τερέζα Μέι υπερασπίζεται τον «καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς» ενώ ο Τζέρεμι Κόρμπιν ομνύει στον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Αλλά τι σημαίνουν πραγματικά αυτές οι ταμπέλες; Ποιες οικονομικές πολιτικές εννοούν; Τι είδους κοινωνίες περιγράφουν;

Η έννοια του καπιταλισμού, σημειώνει στον Independent ο Μπεν Χου, χρονολογείται από τη Βιομηχανική Επανάσταση, όταν οι πλούσιοι επιχειρηματίες κατείχαν το φυσικό «κεφάλαιο» που δημιουργήθηκε με την εξέλιξη της τεχνολογίας: το αφεντικό του νέου κλωστοϋφαντουργικού εργοστασίου ήταν και ο ιδιοκτήτης του…

Ο Κυριάκος στη Β’ Πειραιά, ο Αλέξης σπίτι του…

Τι γνωρίζαμε εμείς οι κάτοικοι των λαϊκών περιοχών μέχρι τώρα;

Τι ήταν αυτό που μέσα στη γενικευμένη μεταπολιτευτική θολούρα, η αριστερά επέβαλλε στον Πειραιά, στο Κερατσίνι, στη Δραπετσώνα, στα Καμίνια, στον Εύοσμο, στη λησμονημένη Πτολεμαϊδα των εργοστασίων και της ρύπανσης ή στην απομονωμένη Θεσπρωτία και στις εργατικές πολυκατοικίες του Βόλου, της Καβάλας ή του Λαυρίου;

Με ποιες παραστάσεις μεγαλώσαμε γενιές και γενιές Ελλήνων στις προλεταριακές, όπως αναφέρονται από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, περιοχές;
Πως η έγνοια για τις λαϊκές συνοικίες, το «νοιάξιμο» που λένε και οι ηλικιωμένες γυναίκες στις γειτονιές της Νίκαιας, η πραγματική αγωνία για τον «λαό» ανήκει δικαιωματικά στην αριστερά...

Σας γαμώ το Χάρβαρντ…

Του φταίει ο Τσίπρας. Λογικό. Του φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικό. Του φταίει ο Φίλης, ο Βούτσης, η απλή αναλογική, η εχθρική προς την επιχειρηματικότητα κυβέρνηση, το κακό το ριζικό μας κι ο Θεός που θα μας μισεί όσο οι αριστεροί μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου. Απολύτως αναμενόμενο. Αλλά, πείτε μου σας παρακαλώ, οι δεκαεφτάρηδες τι του φταίνε;

Γιατί έπαθε η Ν.Δ. του αμόκ άμα τη ανακοινώσει ότι ο νέος εκλογικός νόμος θα τους δώσει δικαίωμα ψήφου; Και άρχισε να τσαλαβουτάει σε ανοησίες, ότι σ' αυτές τις ηλικίες δίνεται δικαίωμα ψήφου από δικτάτορες;

Παιδί μου, πετάγομαι σε reality και επιστρέφω σε 3 μήνες...

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Να ταΐσεις, να ντύσεις, να κοιμήσεις... Το πιο δύσκολο όμως είναι το μπάνιο. Πώς να κάνεις μπάνιο άραγε δύο παιδιά;”. Έλα μου ντε, βρε Χανταμπάκη! Πώς να κάνεις μπάνιο άραγε δύο παιδιά; Έλα να σου πω! Με νερό και σαπούνι. 

Με γέλια και τραγούδια. Με προσοχή στις γλίστρες και καλό ξέβγαλμα.

Με απαλό τύλιγμα σε χνουδωτές πετσέτες για να φύγουν τα πολλά νερά κι ευωδιαστά πυτζαμάκια για να μην κρυώσουν. Περιττή η μόστρα τους στα social media, όπως έπραξες, την ώρα που πλατσουρίζουν γυμνά μέσα στη μπανιέρα. Άκρως περιττή και απόλυτα επικίνδυνη. Κυκλοφορούν ανώμαλοι εκεί μέσα, ξέρεις. Δεν στο είπε το Ολγάκι; Ω, με συγχωρείς! Ξέχασα! Η σύζυγος-μαμά-νοικοκυρά-κορώνα στο κεφάλι σου, Όλγα Πηλιάκη, έφυγε για ριάλιτι στο εξωτικό Παλαουάν. Πού να της μείνει νιονιό της γυναίκας για τέτοιες μικροαστικές υποδείξεις;