Wish You Were Here (live & unplugged)...

David Gilmour

Περί... σαχλαμάρας το ανάγνωσμα…

Μετά το τέλος του Β’ΠΠ και επί πολλές δεκαετίες, η πληγωμένη Ευρώπη έδωσε μάχη για να μειωθούν οι επιρροές του εθνικισμού, το θέριεμα του οποίου είχε οδηγήσει στις εκατόμβες των νεκρών και στους θαλάμους αερίων. Ήταν οι εποχές, ειδικά μετά και το τέλος του σοβιετισμού, που όλοι ανεξαιρέτως οι σώφρονες πολιτικοί έριχναν το βάρος στην συλλογικότητα, την συνεργασία, και γενικά την «ενοποίηση» των μέχρι πρότινος αντιπάλων χωρών, προκειμένου να αποφευχθούν οι συγκρούσεις, και να μεγιστοποιηθεί η οικονομική και κοινωνική ευμάρεια.

Εξ ου και το «πείραμα» της ΕΕ, που όσο τα πράγματα έρρεαν φυσιολογικά, με την παγκοσμιοποίηση να κυριαρχεί οικονομικά, και τον κομμουνισμό να αποτελεί παρελθόν, έδειχνε να πετυχαίνει τον σκοπό του. Με την κρίση όμως του ευρώ, που ήρθε σαν συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, όλα αυτά αλλάζουν. Και όπως όλα δείχνουν, με βάση τις ραγδαίες εξελίξεις στην Ισπανία και αλλού, «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός»…

Οι μύθοι των ιδιωτικοποιήσεων…

Γαλουχήθηκα με τις αρχές του πλέον άκρατου νεοφιλελευθερισμού των «χρυσών» δεκαετιών 1980-1990. Τότε που ινδάλματά μας ήταν ο Μάικλ Μίλκεν, ο Λη Αϊκόκα κλπ. Τότε που πιστεύαμε ότι η σκληρή και έξυπνη δουλειά οδηγεί νομοτελειακά στον πλουτισμό, στην καταξίωση και στην ευτυχία. Θυμάμαι ακόμη με τι αποτροπιασμό αντιμετώπισα τους συγγενείς μου που με προέτρεπαν να προσληφθώ στην, τότε κραταιά, ΔΕΗ. Με πατέρα στέλεχός της (και με σημαντική, ουσιαστική συνδικαλιστική δράση) και μητέρα που είχε πεθάνει εργαζόμενη στη ΔΕΗ, οι πιθανότητες πρόσληψής μου έτειναν στο 100...

Και να που τώρα, μετά από 23 χρόνια ευδόκιμου βίου στον ιδιωτικό τομέα, έχω ανακρούσει πρύμνα. Όχι γιατί αποφάσισα να εργαστώ στο Δημόσιο (είναι μάλλον αργά πια γι’ αυτό), όσο γιατί όσα είδα στον Ιδιωτικό τομέα δεν με πείθουν σε καμμία περίπτωση για την ικανότητά του να λειτουργήσει στο επίπεδο των αναγκών υποδομής της οικονομίας. Ας δούμε λοιπόν κάποιους από τους δημοφιλέστερους μύθους:

Η προπαγάνδα των ψιθύρων και ο ΣΥΡΙΖΑ…

Ηπροπαγανδιστική τεχνική των «ψιθύρων» δεν είναι καινούρια αλλά πανάρχαια. Συνήθως χρησιμοποιούνταν σε καιρούς πολέμου για να καμφθεί ο αντίπαλος. Με την έλευση του 20^ου αιώνα όμως άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτατα και σαν στρατηγική τεχνική στον πολιτικό πόλεμο.

Ο πρώτος που την χρησιμοποίησε μαζικά για να εξουδετερώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους (πριν ακόμα τους Σοβιετικούς) ήταν ο Γιοζέφ Γκέμπελς ο οποίος έκανε ειδικές μελέτες επάνω στις φήμες. Για παράδειγμα διέδιδε μια φήμη στο Βερολίνο και μετά διαπίστωνε πόσο χρόνο χρειάσθηκε για να φθάσει ως τις εσχατιές της Γερμανίας και επίσης πόσο χρόνο για να επιστρέψει στην πρωτεύουσα. Ακόμα είχε μελετήσει τι είδους μεταβολές επήλθαν στην αρχική φήμη με την κυκλοφορία της από στόμα σε στόμα...

Αριστεροί ή απλά ανίκανοι;

Ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού προτάσσει το μικρόφωνο για να εκφραστούν οι δεκάδες άνθρωποι που περιμένουν σε μια ακόμα ουρά για να βγάλουν την ηλεκτρονική κάρτα για το μετρό. Ένας ηλικιωμένος είναι πρόθυμος να πει την άποψή του «Εδώ μας οδήγησε η κυβέρνηση της Αριστεράς», παρατηρεί. Δυο τρεις ακόμα συμφωνούν κουνώντας το κεφάλι. Ο ρεπόρτερ μοιάζει ικανοποιημένος από την απάντηση. Το ίδιο και οι παρουσιαστές της εκπομπής στο στούντιο. Έτσι απαντήθηκε το πρόβλημα, οι ευθύνες για τις ουρές ανήκουν στην Αριστερά.

Ο τρόπος με τον οποίο και μέσα ενημέρωσης και πολιτικό προσωπικό της αντιπολίτευσης (όχι όλα, όχι όλοι), επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις δεκάδες αστοχίες (sic) της σημερινής κυβέρνησης, έχει πάντα ένα ιδεολογικό πρόσημο. Για όσα συμβαίνουν, ευθύνεται ένας αριστερός τρόπος οπτικής των υπουργών και υφυπουργών που τα διαχειρίζονται. Ένας σχολιαστής έγραψε, ότι η κυβέρνηση σκόπιμα δημιούργησε τις ουρές στα εκδοτήρια του μετρό για να ενισχύσει την υποταγή των πολιτών στην εξουσία και παράλληλα να τους εθίσει σε πρακτικές που συναντούσε κάποιος στα καθεστώτα του υπαρκτού...

Hell's Bells...

AC/DC

Είναι και ο Ντόναλντ ένας ακόμη «Κωλοτούμπας»;

Τελικά ο Ντόναλντ Τραμπ τείνει να γίνει ο Αλέξης της Αμερικής, ή αλλιώς ο mr. Kolotoumbas. Και αυτό διότι άσχετα με τις δεκάδες υποσχέσεις του προεκλογικά, όπως δείχνει η μέχρι τώρα προεδρική του θητεία, στα περισσότερα κάνει πίσω, και στα υπόλοιπα του την φέρνουν οι … θεσμοί, όπως π.χ. τα δικαστήρια σε σχέση με τα προεδρικά του διατάγματα για τις απαγορεύσεις εισόδου στη χώρα κάποιων εθνικοτήτων.

Ο Τραμπ αποδεικνύεται μόνο λόγια. Και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης των συλληφθέντων τρομοκρατών, για τους οποίους προεκλογικά έλεγε ότι «δεν θα είναι μαλακός σαν τον Ομπάμα», και ότι στο μέλλον τέρμα τα χαϊδολογήματά τους από το «φιλεύσπλαχνο» δικαστικό σύστημα, υποσχόμενος να τους μεταχειρίζεται όπως τους αρμόζει, σαν «αιχμαλώτους πολέμου», σαν εχθρούς δηλαδή. Μάλιστα είχε δηλώσει με στόμφο ότι θα ξαναγεμίσει το Γκουαντάναμο με «κακούς μάγκες», όπως τους είχε χαρακτηρίσει…

Η γνώση του σοφέρ…

Όταν πήρε το Νόμπελ Φυσικής το 1918 ο Μαξ Πλανκ άρχισε περιοδεία σε όλη τη Γερμανία. Οπουδήποτε τον καλούσαν, έδινε την ίδια διάλεξη πάνω στη νέα θεωρία της κβαντικής μηχανικής. Μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ο σοφέρ του είχε μάθει απέξω το περιεχόμενο της ομιλίας του. «Πρέπει να έχετε βαρεθεί, κύριε Πλανκ, να λέτε συνεχώς τα ίδια. Σας προτείνω στην προσεχή διάλεξη στο Μόναχο, να αλλάξουμε ρόλους. Θα καθίστε στην πρώτη σειρά, φορώντας το κασκέτο του σοφέρ. Θα είναι μια αλλαγή και για τους δυο μας. Τι λέτε;»

Ο Πλανκ το βρήκε διασκεδαστικό και δέχτηκε την πρόταση. Ο σοφέρ του εκφώνησε τον συνηθισμένο του λόγο πάνω στην κβαντική μηχανική μπροστά σ’ ένα κοινό υψηλής κατάρτισης στη φυσική. Κάποια στιγμή ένας καθηγητής φυσικής σήκωσε το χέρι για να κάνει μια ερώτηση. Ο σοφέρ απάντησε: «Δεν φανταζόμουν ότι σε μια πόλη τόσο προηγμένη όσο το Μόναχο θα μου έκαναν μια τόσο απλή ερώτηση. Θα παρακαλέσω λοιπόν τον σοφέρ μου να απαντήσει»...

Παραδημοσιογραφία στο διαδικτυακό ναρκοπέδιο…

Σε προηγούμενες αρθρογραφίες μας υπογραμμίζαμε τις ριζικές αλλαγές που παρατηρούνται στον τρόπο άσκησης της δημοσιογραφίας. Στην μετακίνηση του κοινού από την ανάγνωση στην εικόνα. Και στην πραγματική εισβολή του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ) στην πληροφόρηση ή αποπληροφόρηση του κοινού. Στην παραδημοσιογραφία και τα fake news.

Στο πλαίσιο αυτό επισημαίναμε μία εξαιρετική έρευνα του Μιχάλη Παναγιωτάκη στο τριμηνιαίο περιοδικό Δημοσιογραφία. Εκεί, μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για την σχεδόν πλήρη απαξίωση της ελληνικής δημοσιογραφίας προς όφελος της αντίστοιχης διαδικτυακής. Η οποία, όμως, δεν υπακούει σε καμμία ηθική και δεοντολογική αρχή. Αξίζει έτσι να υπογραμμίσουμε ότι, κατά τον Μιχ. Παναγιωτάκη, στην χώρα μας «η απαξίωση της ηλεκτρονικής και έντυπης δημοσιογραφίας έχει οδηγήσει σε μία πιο «προωθημένη» αποδοχή και θετική αξιολόγηση των ΜΚΔ από ό,τι σε άλλες χώρες…

Τι έτρωγαν καθημερινά οι Αρχαίοι Έλληνες;

Αν καλούσαμε για δείπνο μερικά από τα σπουδαιότερα μυαλά της αρχαίας Ελλάδας, όπως τον Ηρόδοτο, τον Ηρακλή και τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα τους ξαφνιάζαμε με τον πλούτο και την ποικιλία των τροφών που θα τους προσφέραμε. Κι αυτό γιατί πολλές από τις σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στην εποχή τους, ενώ οι συνήθειές μας όσον αφορά τη διατροφή διαφέρουν σημαντικά.

Πρώτα απ’ όλα σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι σύγχρονοι διατροφολόγοι σχετικά με τα οφέλη ενός πλουσιοπάροχου πρωινού, οι αρχαίοι Έλληνες, ξεκινούσαν τη μέρα τους με ένα πολύ λιτό γεύμα, το οποίο περιελάμβανε λίγο κριθαρένιο ψωμί, βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί, μαζί με ελιές και σύκα. Ένα επίσης σύνηθες πρωινό ήταν ο «κυκεώνας», ένα ρόφημα από βρασμένο κριθάρι, αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι, που πίστευαν ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες...