Μια μαγική (τσιγγάνικη) βραδιά με τον… Αλέξη!

Το χθεσινοβραδινό δίλημμα ήταν σαφές.

Ή θα κάτσω σπίτι να δω τον τελικό του Μάστερ Σεφ, με την ελπίδα να χάσει ο θηλυκός Χανταμπάκης, ή αλλιώς το «φίδι», ή αλλιώς η Σπυριδούλα… ή να πάω να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς και ζωντανά την ομιλία του λατρευτού Αλέξη.

Ήθελα να ζήσω κι εγώ τον λαϊκό παλμό, την συγκίνηση, τον ηλεκτρισμό… ανάμεσα σε άλλους περήφανους Έλληνες αριστερούς, μαζί με τους οποίους εδώ και μερικά χρόνια αποφασίσαμε όλοι μαζί να ελευθερωθούμε, εξ ου και στείλαμε στο Μαξίμου το γελαστό παιδί…

Δικαιώνεται ο Σαμαράς και... "καμαρώνει" ο Τσίπρας!

Η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, παραδέχεται τα λάθη που έκανε στην περίπτωση της Ελλάδας!

Κι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να το... αξιοποιήσει προπαγανδιστικά, εν όψει ευρωεκλογών...

Αλλά ατύχησε!

Διότι όσα λέει στην έκθεσή του το ΔΝΤ, πρώτον δεν είναι καινούργια (απλά τώρα τα "ανακάλυψε" ο ΣΥΡΙΖΑ)...

Και δεύτερον δικαιώνουν απόλυτα την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά - όχι του Τσίπρα (ούτε του Βαρουφάκη, πολύ περισσότερο).

Και να γιατί:

* Πρώτον, η αυτό-κριτική του ΔΝΤ αναφέρεται στο Πρώτο Πρόγραμμά του (δηλαδή στο Πρώτο Μνημόνιο). Όχι στα προγράμματα προσαρμογής γενικότερα.

Και παραδέχεται ότι εκείνο το πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος...

* Δεύτερον, αυτός που είχε δημόσια καταγγείλει (και καταψηφίσει) το Πρώτο Μνημόνιο ήταν ο Σαμαράς. Και είχε κατονομάσει ένα προς ένα τα σφάλματά του.

Τρία στον αριθμό: Και πολύ συγκεκριμένα σφάλματα...

Αυτά παραδέχεται τώρα δημόσια το ΔΝΤ. Σφάλματα που διορθώθηκαν στο Δεύτερο Μνημόνιο (αυτό που εφάρμοσε ο Σαμαράς).

Ο Τσίπρας δεν κατήγγειλε συγκεκριμένα σφάλματα του Πρώτου Μνημονίου! Κατήγγειλε "τα μνημόνια" γενικά, και τον... "καπιταλισμό" γενικά και την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα...

Γενικολογίας το ανάγνωσμα, πρόσχομεν...

Ο Αλέξης και η τέχνη του «εξαπατείν»…

Είναι αλήθεια ότι έπειτα από τεσσερισήμισι χρόνια φτάνει η πρώτη κάλπη στα χέρια των πολιτών. Θα κρίνουν το έργο των τοπικών αρχόντων, θα επιλέξουν τους ικανούς, τους φίλους για να διαχειριστούν τα ζητήματα της καθημερινότητας στις πόλεις και στα χωριά.

Η ψήφος στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι σημαντική από δυο απόψεις.

Πρώτα θα φέρουν ανθρώπους μπροστά να λύσουν προβλήματα στην πόρτα στο πεζοδρόμιο και στην καθημερινότητα και μετά θα αναδείξουν αυτούς που έχουν ιδέες. Η ψήφος είναι πολύ σοβαρή, γιατί θα κριθούν αυτοί που διοίκησαν, ανεξάρτητα κομματικών πεποιθήσεων και νέων με όρεξη.

Πρώτη κάλπη λοιπόν…

Ήμουν κι εγώ εκεί… στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ!

Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ να περιτριγυρίζομαι από Συριζαίους και να βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής από τον Τσίπρα άρχισα να καταγράφω τα τεκταινόμενα.
1) Ο κόσμος στην συγκέντρωση ήταν τόσο λίγος που ακόμα και οι θεατρινισμοί του Πρωθ. αν επιδιδόταν σ' αυτούς θα έμοιαζαν πολύ γκροτέσκ οπότε τους απέφυγε διατηρώντας soft γενική εικόνα χωρίς υψηλά γκαζώματα.

2) Ο ίδιος φαινόταν πρησμένος και αργός με φωνή παράξενα λαρυγγική που δεν έμοιαζε στην Ανδρεοφέρνουσα γνωστή αλλά σε αυτή της Ελληνίδας τραγουδίστριας στην Eurovision. Έχουμε πει ότι παίρνει πολλή χημεία το παλικάρι εξάλλου…

Να πως μπορεί να εξαφανισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ…

Άσπονδοι διαδικτυακοί φίλοι με κατηγορούν για αλαζονεία λόγω της επιλογής του ψευδωνύμου. Σεις βεβαίως και οι πραγματικοί μου φίλοι γνωρίζετε ότι τούτο κάθε άλλο παρά συμβαίνει. Όμως σήμερα θα αποδεχθώ τον ψόγο των αγνώστων, παρότι είναι έωλος, και μετά παρρησίας θα προφητεύσω.

Πολύς ο λόγος για την αριθμολογία των επερχομένων εκλογών και ειδικότερα έντονη η "διαφορολογία". Τόσες μονάδες η διαφορά, όχι ρε, εμένα άκου, τόσες. Και πάει λέγοντας. Η "κολοκυθιά" των παιδιών σε εφαρμογή από μανιασμένους ενήλικες…

 

Αλλάζει το… κιλό;

Εδώ και λίγα 24ωρα το κιλό μετριέται αλλιώς.

Δεν μιλάω για τη Βαρβάκειο αγορά, ή το καπάνι της Θεσσαλονίκης, η τον πλανώδιο Μήτσο με το Ντάτσουν, όπου το κιλό ποικίλλει ως βάρος από ζυγαριά σε ζυγαριά.

Μιλάω για το παγκόσμιο πρότυπο του κιλού, το οποίο είναι ένα κομμάτι μέταλλο (κράμα πλατίνας και ιριδίου), που φυλάσσεται από το 1889 σε έναν αεροστεγή θάλαμο στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών στο Sevres της Γαλλίας…

Na Na Na...

The Knife

Αλήθειες και «φήμες», για τα προεκλογικά ποσοστά…

Κανείς δεν ξέρει το εκλογικό αποτέλεσμα της επόμενης Κυριακής.

Εικασίες γίνονται. Και πολύ «προπαγάνδα» πέφτει στο μεταξύ…

Τα κομματικά επιτελεία, προβάλλουν «φήμες», με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες:

Σκοπιμότητες που αφορούν είτε τη μέγιστη συσπείρωση τη μέρα των εκλογών είτε τη «διαχείριση» της επόμενης μέρας.

Κι αυτές οι φήμες συνήθως έχουν «απόκλιση» από την πραγματικότητα...

Άλλοτε προς τα πάνω κι άλλοτε προς τα κάτω…

--Όταν οι μετρήσεις δείχνουν πως ένα κόμμα χάνει, το κόμμα αυτά προβάλλει ότι … «μειώνεται θεαματικά η διαφορά του» από τον πρώτο. Για να μη προκληθεί απογοήτευση στους ψηφοφόρους του και δεν πάνε να ψηφίσουν. Ή πάνε άλλου…

--Κι όταν, αντίθετα, ένα κόμμα εμφανίζεται να κερδίζει με μεγάλη διαφορά, τότε παρουσιάζει τη διαφορά κάπως «μικρότερη», για να μη δημιουργηθεί «εφησυχασμός» και δεν πάνε οι ψηφοφόροι στις κάλπες…

Περί Βυζαντίου…

Ή αλλιώς: Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που έχω διαβάσει κατά καιρούς για το Βυζάντιο, υπάρχει ένα ιστορικό γεγονός που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, και το οποίο πιστεύω πως θα ήταν ιδανικό σενάριο για χολιγουντιανή ταινία.

Αναφέρομαι στον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο, ο οποίος το 1400 έκανε Χριστούγεννα στο παλάτι του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Δ’. Στην άλλη άκρη του τότε γνωστού κόσμου.

Πως βρέθηκε εκεί;

Φανταστείτε μόνο τι δύσκολο ταξίδι ήταν. Από την Κωνσταντινούπολη να καταλήξει στην Αγγλία! Το 1400!

Ταξιδεύοντας με άμαξα ή με άλογο όπου δεν υπήρχαν βατοί δρόμοι, μέσα από σκοτεινά δάση, αντιμέτωπος με ληστές, θηρία, κλπ. και στη συνέχεια με κάποιο σαπιοκάραβο να περνάει τη Μάγχη για να φτάσει στο ερημικό Ντόβερ.

Διασχίζοντας δηλαδή την Ευρώπη ολόκληρη…

Ο Τσίπρας και τα σκυλιά του Παβλώφ…

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890 ο Ρώσος φυσιολόγος Ιβάν Παβλώφ ερευνούσε τη σιελόρροια σε τρεφόμενους σκύλους. Εισήγαγε λοιπόν ένα μικρό δοκιμαστικό σωλήνα στο στόμα κάθε σκύλου για να μετρήσει το σάλιο όταν τα σκυλιά τρέφονταν. Ο Παβλώφ πρόβλεψε ότι τα σκυλιά θα σιελορροούν (θα τους τρέχουν τα σάλια, κοινώς) μόλις θα είχε τοποθετηθεί το φαγητό μπροστά τους, αλλά παρατήρησε ότι τα σκυλιά άρχιζαν να εκρέουν σάλια από τους αδένες τους κάθε φορά που άκουγαν τα βήματα του βοηθού του που τους έφερνε το  φαγητό.

Και αυτό δεν ήταν όλο∙ ακόμη πιο ενδιαφέρον ήταν το επόμενο στάδιο του πειράματος: τα σκυλιά συνέχισαν να σιελορρούν ακόμη κι όταν ο Παβλώφ σταμάτησε να δίνει τροφή στα σκυλιά – αρκούσε να ακούσουν βήματα πίσω από την κλειστή πόρτα για να τρέξουν τα σάλια από τα πεινασμένα σκυλιά. «Τα σκυλιά του Παβλώφ» από τότε σημαίνουν την ενστικτώδη ανταπόκριση σε κάτι που δεν υπάρχει…