«Αγάπη μου άγγιξα τον Βαρουφακίς»…

Οταν έχεις περάσει κοντά τέσσερις ώρες δεμένος στο κάθισμα μέσα στην άτρακτο του αεροπλάνου, όσο καλές κι αν είναι οι συνθήκες, κάποιος εκνευρισμός είναι μάλλον φυσιολογικός.

Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να βγεις το συντομότερο από την κλειστή ατμόσφαιρα του αεροδρομίου της άφιξης, που εκ πρώτης όψεως δεν διαφέρει από το αεροδρόμιο της αναχώρησης. Εχεις διασχίσει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθείς από τη μία φυσούνα στην άλλη.

 

Πήγε να μου τον ακουμπήσει ο χωροφύλαξ...

Η πρωτοτυπία του επεισοδίου στην έξοδο του Charles de Gaulle οφείλεται στη φύση και στο ταλέντο του πρωταγωνιστή του, για την ακρίβεια στην ικανότητα του Βαρουφάκη να μας θυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως οφείλουν όλοι να μοιραστούν την αντίληψη που ο ίδιος έχει για τον εαυτό του.

Είναι το παράπτωμα του Γάλλου αστυνομικού. Είδε το αγέρωχο βάδισμα να τον πλησιάζει. Διέκρινε τη λάμψη της κεφαλής αλλά δεν εξετίμησε την αξία του πολυτίμου λίθου που ακούει στο όνομα Βαρουφάκης…

Αντί να είναι στα εδώλια… κομπάζουν!

Ο άνθρωπος έχει το ακαταλόγιστο. Λέει τα μεγαλύτερα ψέματα, τις περισσότερες αγραμματοσύνες, τις πιο παρωχημένες προτάσεις, βρίσκεται διαρκώς παραπλανημένος από την πραγματικότητα, έχει τινάξει την οικονομία στον αέρα, έχει σφαγιάσει σε φόρους τους πολίτες, πήγε τη χώρα 5 χρόνια πίσω και έχει το θράσος με τους πρώην υπουργούς του να βγάζουν και γλώσσα!

Στο μεταξύ, η παρέλαση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκπομπές στα ΜΜΕ είναι αδιάκοπη και με απύθμενη αλαζονεία. Σαν να κέρδισαν τις εκλογές. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Σαν να μην τους πέταξε ο λαός από την κυβέρνηση...

Το όνειδος του έθνους…

Νόμιζα ο καψερός ότι επειδή έγινε κυβέρνηση η Ν.Δ. θα πλήξουμε.

Ότι δηλαδή δεν θα έχουμε με ποιους να γελάμε, τώρα που ο αριθμός των συριζαίων βουλευτών συρρικνώθηκε, και το υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από κανονικούς ανθρώπους.

Εσύ είσαι που το λες;

Από γέλια άλλο τίποτα.

Καλά να είναι οι Βελόπουλοι, οι Κουρουπλήδες, τα φεστιβάλ της ΚΝΕ, και ο πάντα αστείος Δρ. Μπαρουφάκης.

Ο οποίος επιδεικνύει τον κακοήθη ναρκισσισμό από τον οποίο πάσχει σε κάθε ευκαιρία.

Είναι δηλαδή διασκεδαστής παντός καιρού.

Είτε είναι «καθηγητής» (λέμε τώρα), είτε υπουργός, είτε υποψήφιος, είτε βουλευτής, είτε απλά θαμώνας σε κάποια ταβέρνα στο Κουκάκι.

Πάντα καταφέρνει να γίνει νούμερο…

Αλέξης Τσίπρας: κύμβαλον αλαλάζον…

Σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ! Παρακολουθώντας την συμπεριφορά του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στις μόλις 6(!) μέρες που έχουν περάσει, από την μεγάλη εκλογική ήττα που υπέστησαν, τρίβεις τα μάτια σου. Τσιμπιέσαι.

Και αναρωτιέσαι: Πιστεύουν πραγματικά μέσα τους, ότι σε τόσο σύντομο διάστημα 144 ωρών, μπορούν να συμπεριφέρονται σαν να μην διέλυσαν τη χώρα επί 4,5 χρόνια;

Η απάντηση, δυστυχώς είναι προφανής και απόλυτη. Ναι, το πιστεύουν.

Και γι αυτό και μπορούν να μιλάνε, για «απόπειρα χειραγώγησης της δικαιοσύνης», για «καρατομήσεις» στελεχών της ΕΛΑΣ, χειροκροτητών του Τσίπρα, για «εξουσίες του Μητσοτάκη, που δεν έχει ο Μαδούρο, για το ουσιαστικά «άχρηστο» 112 και μια σειρά άλλων πολιτικών ασυναρτησιών…

Ποτέ ξανά τέτοιον πρωθυπουργό…

Μια κυβέρνηση που δεν διαχειρίστηκε ούτε τα βασικά του αριστερού DNA, κατάφερε να εγκλωβίσει τόσους ψηφοφόρους στο μύθο της

Κι όμως, ο Τσίπρας έκανε τη ρελάνς.

Απογοητεύοντας πολλούς που ήλπιζαν στην ξεκάθαρη καταδίκη του λαϊκισμού του, κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων, που για διάφορους λόγους επιμένουν να τον θεωρούν προστάτη τους, απέναντι σε αυτό που φοβούνται ή καταδικάζουν. 

Το 31,5% δεν είναι φυσικά μόνον όσοι έχουν ιδεολογικές καταβολές στην αριστερά και αρνούνται να εκσυγχρονίσουν την αντίληψή τους για το τι είναι προοδευτικό σήμερα ή όσοι πολύ φυσιολογικά απωθούνται από το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Είναι και δεκάδες χιλιάδες άλλοι που έχουν υποστεί επί δεκαετίες την πλύση εγκεφάλου περί νεοφιλελευθερισμού, που αρέσκονται στην επιδοματική πολιτική γιατί δεν επιθυμούν την προσπάθεια, τη σύγκριση ή την αξιολόγηση, ακόμα και αυτοί που επιθυμούν την ισοπέδωση φθονώντας συμπλεγματικά τους άλλους, γιατί το αυτοπαραμύθιασμα για το πόσο αξίζουν πάει σύννεφο...

Δεν έχουν τρελαθεί, τα έχουν τετρακόσια!

Επιτέλους, η αλήθεια ολόγυμνη: Βόρεια Κορέα θα κάνει ο Κυριάκος την Ελλάδα. Προχωράμε πιο πέρα το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της Αυγής! Μυστική συνάντηση του Γρηγόρη Δημητριάδη με υπουργούς του Μαδούρο! Ο Μαδούρο θα βρει καταφύγιο στην Ελλάδα με αντάλλαγμα τα αποθέματα χρυσού της Βενεζουέλας. Κι ο Νίκος ο Παπάς θα είναι η μεταγραφή – έκπληξη του Κυριάκου, στο πλαίσιο της διεύρυνσης προς την κεντροαριστερά! 

Στο παράλληλο σύμπαν των Καρτερών, το μόνο μέρος που τα ποτισμένα με πυρηνικά ραπανάκια θεραπεύουν το άσθμα, η ΕΡΤ και το ΑΠΕ της εποχής του ΣΥΡΙΖΑ είναι οργανισμοί που σέβονται την ενημέρωση…

 

Like a Hurricane...

Neil Young

Ο Ανδρέας, ο Τσε, και το … γελαστό παιδί!

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε διδακτορικό στα οικονομικά, είχε διατελέσει καθηγητής πανεπιστημίου στον Καναδά, και στην Αμερική, είχε γράψει βιβλία, είχε διωχτεί επί χούντας, είχε διατελέσει υπουργός, και ήξερε τέλεια αγγλικά.

 

Τσε Παπάρα και Χοσέ Καρούμπαλο

Ξεκίνησε τροτσκιστής και κατέληξε σοσιαλδημοκράτης, μια διεθνής χαρισματική προσωπικότητα, που σε ένα μεγάλο βαθμό άλλαξε την Ελλάδα ως πρωθυπουργός…

Το παραμύθι του «αλλαγμένου Τσίπρα»…

Με συγκίνηση (που διακόπτεται μόνο για το νευρικό γέλιο που έρχεται και φεύγει) διαβάζω και ακούω τους συμπολίτες οι οποίοι, με αφορμή τις δηλώσεις του συντρόφου Αλέκση το βράδυ των εκλογών, διαπιστώνουν ότι έχουμε να κάνουμε με «έναν άλλο Τσίπρα».

Ακόμα πιο συγκινητικός είναι ο τρόπος με την οποία αιτιολογούν τη διαπίστωση και ο οποίος μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση «το λέει ο ίδιος»…

Μεγάλα λόγια και τζούφιες υποσχέσεις; Ή μήπως όχι;

Είμαι πια αρκετά μεγάλος σε ηλικία ώστε να έχω ζήσει ουκ ολίγες αλλαγές κυβέρνησης.

Και απ’ όσες Θυμάμαι, όλες είχαν μια κοινή συνισταμένη, πέρα από τις

πομπώδεις δηλώσεις, τις υποσχέσεις για στρώσιμο στη δουλειά, τους δεκάρικους για προσφορά, για μια νέα αρχή, κλπ.

Η κοινή συνισταμένη όμως που χαρακτηρίζει κάθε νέα κυβέρνηση άμα τη αναλήψει της εξουσίας είναι πάντα η υπόσχεση για αποδέσμευση των αστυνομικών από τα γραφεία στους δρόμους, η μείωση εκείνων που φρουρούν μεγαλόσχημους, η μείωση των διάφορων μετακλητών, και τέλος η άρνηση χρήσης κρατικών λιμουζίνων.

Ήμουνα νιος και γέρασα και κάθε φορά που μια νέα κυβέρνηση παραλαμβάνει τη σκυτάλη, τα ίδια και τα ίδια…