Όλα καλά;

Θυμάμαι την περιβόητη κυρά Τασία, αρμόδια για τη μεταναστευτική μας πολιτική, που όταν οι δημοσιογράφοι  τη ρώτησαν τι γίνεται με όλους αυτούς τους «πρόσφυγες πολέμου» που κατασκηνώνουν στις πλατείες, αυτή απάντησε με ζέση «μα απλά λιάζονται και μετά εξαφανίζονται».

Ναι, αλλά η εν λόγω ήταν συριζαία, υπεύθυνη της «ΑΝΑΣΑ», επαγγελματίας αλληλέγγυη, και δηλωμένη «διεθνίστρια», κλπ. κλπ.

Άκουσα όμως πως η ίδια ερώτηση ετέθη προχθές και στον κ. Κουμουτσάκο, τον κυβερνητικό αρμόδιο για την καταγραφή των ΜΚΟ, με τον ίδιο να απαντάει πως «ψάχνουν για δουλειά», ή κάπως έτσι, αλλάζοντας αμέσως το θέμα της συζήτησης.

Ναι, αλλά αυτός δεν είναι συριζαίος… ή μήπως είναι τελικά;

Περί γόνων (και άλλων φρούτων) στην πολιτική…

Το ξέρετε φαντάζομαι εκείνο το ανέκδοτο για τη κοπέλα που πέφτει σε κώμα το 1960, και ξυπνάει γιαγιά το 2004, και όταν μαθαίνει πως έχουμε πρωθυπουργό τον Καραμανλή τρελαίνεται… «μα καλά απέθαντος είναι»; ρωτάει…

Από τότε είχαμε κι άλλον έναν γόνο πρωθυπουργό.

Κληρονομική δημοκρατία και έτσι.

Ένας σημερινός εξηντάρης είδε καμιά 20αριά εκλεγμένους πρωθυπουργούς στη ζωή του.

Εξ αυτών κάποιοι ουκ ολίγοι ήταν συγγενείς Α’ και Β’ βαθμού.

Είδε φερ ειπείν πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά και τον ανεψιό του Κώστα.

Είδε πρωθυπουργό τον Γεώργιο  Παπανδρέου, τον γιο του Ανδρέα, αλλά και τον εγγονό του Γιώργο.

Και είδε επίσης τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αλλά και τον δικό του γιο τον Κυριάκο.

Κι ακόμη είναι νωρίς...

Nothing's Gonna Hurt You Baby...

Cigarettes After Sex

Mad World...

ADLT VDEO

Το Νέο και Άξιο είναι "καταδικασμένο" να νικήσει το Παλιό και Αμετροεπές

Βασική αρχή ενός πολιτικού πρέπει να είναι το ισοζύγιο της πορείας του να γέρνει προς την προσφορά του στους πολίτες, όχι στην προσωπική του ανέλιξη και βολή. Μόλις σε ένα 24ωρο είχαμε δύο εξαιρετικά δείγματα πολιτικού αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.

Έ όχι και «γκαντέμης» ο Κυριάκος! Κάθε άλλο…

Στο συλλογικό υποσυνείδητο του νεοέλληνα, που τα τελευταία 50 χρόνια τα έχει δει και τα έχει ζήσει όλα (ευτυχώς εκτός από γενικευμένο πόλεμο), έχει μείνει εντυπωμένη η διαβόητη «γκαντεμιά» του μπαμπά Μητσοτάκη.

Το αν ισχύει ή όχι, θα το βρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Προς το παρόν όμως συνεχίζει να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, εν είδει αστικού μύθου, και επαναλαμβάνεται ακόμη και από άτομα που όταν ο μπαμπάς Μητσοτάκης ήταν πρωθυπουργός, αυτοί έβλεπαν Μπόλεκ και Λόλεκ στην ΥΕΝΕΔ.

Κάποιοι το έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα, και πιστεύοντας στην κληρονομικότητα, στο γονίδιο, θεωρούν ότι και ο Κυριάκος πάσχει από την ίδια «κατάρα». Ότι δηλαδή και αυτός είναι γκαντέμης.

Και ως απόδειξη για αυτό αναφέρουν κυρίως τον κορονοϊό, ο οποίος ήρθε από το πουθενά γονατίζοντας τη χώρα.

Προσωπικά διαφωνώ…

Ο πιο επικίνδυνος εχθρός…

Ο βασικός κίνδυνος για τη χώρα δεν βρίσκεται μόνο από την άλλη πλευρά των συνόρων, αυτή τη στιγμή. Βρίσκεται και στην από δω πλευρά.

Δείτε για παράδειγμα το «λόμπι» που πιέζει να υποχωρήσουμε πλήρως απέναντι στις πιέσεις της Άγκυρας. Και να δώσουμε πρόθυμα, αμαχητί όσα μας ζητάνε σήμερα (ώστε να μας ζητήσουν κι άλλα, αργότερα)…

Πριν  λίγες μέρες ο Α/ΓΕΕΘΑ της Ελλάδας βγήκε και είπε δημόσια, ότι όποιον πατήσει ελληνικό έδαφος, πρώτα θα τον κάψουμε κι ύστερα θα τον ρωτήσουμε ποιος είναι…

Προσέθεσε και κάτι ακόμα: Ότι σε μια παραβίαση της Ελληνικής κυριαρχίας η αντίδραση της χώρας δεν θα είναι «σημειακή», θα είναι παντού όπου χρειαστεί για να εξουδετερώσουμε την απειλή.

Το μήνυμα ήταν αυτό που έπρεπε να είναι: Αποτροπή! Κι ήταν σαφέστατο…

Όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, για να λειτουργήσει η Αποτροπή…

Και βγήκαν διάφοροι δικοί μας εδώ, που δεν τους έπεφτε λόγος, να τον αποδοκιμάσουν και να ζητήσουν από την κυβέρνηση να… απομακρύνει τον Α/ΓΕΕΘΑ!

Φυσικά η κυβέρνηση ΔΕΝ έκανε τέτοια ανοησία! Αυτό δα έλειπε…

Η τεράστια γεωπολιτική σημασία του Καστελόριζου σήμερα…

Η ΑΟΖ του Καστελόριζου είναι κρίσιμη για τις γεωπολιτικές εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή μας! Και δεν είναι “διαπραγματεύσιμη”…

Είναι, ασφαλώς, κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας. Αλλά δεν αφορά μόνο την Ελλάδα…

Αφορά πολλούς περισσότερους και πολύ περισσότερα… 

Αφορά αν μπορεί να υπάρξει ένας σταθερός συνδυασμός δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο – και τη Μέση Ανατολή ευρύτερα – όχι απλώς εναντίον του νέο-Οθωμανικού ηγεμονισμού της Τουρκίας, αλλά και εναντίον του Σουνιτικού τζιχαντιστμού σε όλη τη Μέση Ανατολή – τον οποίο προστατεύει και στηρίζει ο Ερντογάν…

Στο κατώφλι νέου Μεσαίωνα;

Όλο αυτό το κατευθυνόμενο, προσχηματικό και υποκριτικό «ξέσπασμα» στους δρόμους των ΗΠΑ, αλλά και των Ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, αποκάλυψε πια το «φαιό» του πρόσωπο: Είναι ο σύγχρονος Φασισμός!

Κηρύσσει το «δίκαιο» της… αντεκδίκησης! Και μάλιστα κατά αθώων…

Και επιβάλλει άγρια λογοκρισία – κάτι χειρότερο από λογοκρισία: έλεγχο συνειδήσεων!

 

Έφτασαν στο σημείο να «απαγορεύουν» ιστορικά κινηματογραφικά έργα.

Ανάγκασαν ήδη την πιο δημοφιλή ηλεκτρονική πλατφόρμα να κατεβάσει το  «Όσα παίρνει ο Άνεμος»(πρωτοποριακό για την εποχή του, κινηματογραφικό έργο του 1939, και από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών!).

Απαγορεύθηκε, λέει, γιατί εμφανίζεται ότι προβάλει τις ρατσιστικές προκαταλήψεις της εποχής του!

Αυτό κατάλαβαν! Τα ζωντόβολα…

Και το χειρότερο: κανείς δεν αντιστάθηκε!

Ακόμα και οι ΗΠΑ δεν είναι πια «προπύργιο δημοκρατίας»!

«Θερμό επεισόδιο»: Όχι πλέον «Αν», αλλά «Πότε»…

Όλοι πιθανολογούν πια «θερμό επεισόδιο» με την Τουρκία, μέσα στους επόμενους – θερινούς – μήνες…

Κι αυτό είναι, πράγματι, κάτι «καινούργιο» στα Ελληνικά πράγματα, τα τελευταία σαράντα χρόνια…

Μέχρι τώρα ο κίνδυνος ήταν μήπως (ΑΝ θα) γίνει ελληνοτουρκική σύγκρουση, πράγμα που το «ελληνικό πολιτικό σύστημα» έδειχνε δυσκολία να διαχειριστεί.

                      

Τώρα το ερώτημα δεν είναι Αν -αλλά Πότε και Πώς!

Κι αυτά τα «νέα» ερωτήματα – Πότε και Πώς – το πολιτικό σύστημα δείχνει να τα «διαχειρίζεται» κάπως…

Ή τουλάχιστον, να μην τα «απωθεί» (όπως συνέβαινε ως τώρα)…

Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα:

— Είτε οι σύμμαχοί μας (και κάποιο τμήμα του εδώ πολιτικού κατεστημένου), ωθούν τα πράγματα σε μια «στημένη ισοπαλία» (ή και «ήττα» ακόμα), που θα μας την εμφανίσουν μετά ως μια «νίκη στα σημεία». Ας πούμε μια «ελεγχόμενη σύγκρουση» μετά την οποία θα κάνουμε κάποιες κρίσιμες παραχωρήσεις κάπου, για να διασώσουμε κάτι άλλο…