Ένα ακόμη κατευθυνόμενο κίνημα;

Συνήθως, τα επαναστατικά νεανικά μανιφέστα είθισται να τάσσονται υπέρ του διεθνισμού, και  της πολυπολιτισμικότητας.

Η νεανική ενέργεια, υποτίθεται προς πρέπει να κατευθύνεται προς τον κυματισμό ερυθρών σημαιών, και όχι κίτρινων.

Η γαλλική όμως   www.generation-identitaire.com κηρύσσει πόλεμο, με σκοπό την επιστροφή της εθνικής γαλλικής ταυτότητας!

Σταματήσαμε, λένε, να πιστεύουμε στο παγκόσμιο χωριό, και στην πανανθρώπινη οικογένεια.

«Είμαστε άνεργοι, χρωστάμε, και πιστεύουμε στην κατάρρευση της πολυπολιτισμικότητας, και του ρατσισμού εναντίον των λευκών. Ανακαλύψαμε πως έχουμε ρίζες, καταγωγή, και μέλλον».

Με την διακήρυξή τους αυτή, τα μέλη του κινήματος ανθίστανται στις πολιτικές μετανάστευσης, και ενσωμάτωσης των ξένων, προσπαθώντας να επαναφέρουν μια παλιά Γαλλία, βασισμένη στην εθνική της ταυτότητα, και όχι σε μια αντίστοιχη μετά-εθνική κρατική οντότητα.

Έτσι, η Γαλλία βρίσκεται ξανά σε πόλεμο, έχοντας να αντιμετωπίσει μια νέα εξεγερμένη νεολαία, αυτήν που είναι υπέρμαχος  της εθνικής ταυτότητας.

Τι συμβαίνει όμως;

Πρώτα είχαμε την WikiLeaks, και τον ψηφιακό της «σωτήρα» Julian Assange. Έναν τύπο, που διατηρεί περίεργες σχέσεις με περίεργους συμμάχους, όπως είναι και το περιοδικό Economist, που ελέγχουν οι ελίτ.

Μετά είχαμε το κίνημα Occupy Wall Street, που μάλλον αποτελεί κατασκεύασμα κάποιων κύκλων, με χρηματοδότηση του Soros.

Τώρα, είναι η σειρά της τρίτης παρόμοιας δημιουργίας, του κινήματος δηλαδή της  Γενιάς της Γαλλικής Ταυτότητας.

Αυτό το διαδικτυακό κίνημα, αποτελούμενο από απογοητευμένους νέους,  χτίζεται από πάνω προς τα κάτω, όπως ακριβώς τα αντίστοιχα νεανικά κινήματα των 1960`ς. Το βιβλίο The Strange but Mostly True Story of Laurel Canyon and the Birth of the Hippie Generation περιγράφει παραστατικά το πώς ελέγχονταν το κίνημα των χίπιδων, από τις τότε ελίτ.

Ο σκοπός κάποιων ήταν και είναι  η διάβρωση της κοινωνίας και των αξιών της.

Αν μια κοινωνία είναι χαοτική, με τις γενιές να μαλώνουν μεταξύ τους, ο στόχος της ενοποίησής της σε μια μεγάλη κλίμακα, γίνεται πιο εύκολος.

Στην Αμερική, οι διάφορες οικονομικές μονάδες αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, μέσω του κινήματος Occupy Wall Street.

Στην Μέση Ανατολή, οι οπαδοί της πολιτικής αποσταθεροποίησης στήνουν ένα ισλαμικό τόξο, που θα προκαλέσει ισχυρές οικονομικές και στρατιωτικές εντάσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών.

 

Το νέο γαλλικό κίνημα έχει ήδη αποκτήσει κάποιους περίεργους συμμάχους, μέσω των οποίων κερδίζει δημοσιότητα, ενώ από την πλευρά της  η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ολάντ αποφάσισε να αντιδράσει δυναμικά, κάνοντας επίδειξη δύναμης.

Βέβαια, ακόμη και σ αυτήν την κυβερνητική αντίδραση, βλέπουμε ένα είδος διαλεκτικής εν δράσει.

Αποκλείεται ο Ολάντ να δρα από μόνος του. Η κυβέρνησή του επιτίθεται, και ο στόχος ανταπαντά, και όλα αυτά σύμφωνα πάντα  με τις οδηγίες της «κατευθυνόμενης ιστορίας».

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως το «νεανικό» αυτό κίνημα δεν είναι παρά μια ακόμη «επαναστατική» ανοησία, σαν κι αυτή που πρωτοείδαμε στη δεκαετία του 1960, πλην όμως με άλλη μορφή.

Οι παγκόσμιες ελίτ σπάνια εφευρίσκουν κάτι καινούργιο. Απλά ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια.

Και όπως φαίνεται, οι ίδιες ελίτ βρίσκονται πίσω και από αυτήν την τελευταία σαχλαμάρα.

S.A. 

The Daily Bell