Δε θα κάτσω να παραπονεθώ για τις 2 ώρες ταλαιπωρίας, επειδή κάποιος κάπου κάποτε είχε τη φαεινή ιδέα πως υπάρχει η οποιαδήποτε λογική στο να κλείνει ο κεντρικός δρόμος μιας πόλης επειδή μερικοί άπλυτοι θέλουν να διασκεδάσουν την α$@&*ία τους φωνάζοντας συνθήματα απέναντι στον ιδεατό ταξικό τους εχθρό, και δυο αυγά Τουρκίας.
Θα σας πω γιατί δεν πρόκειται να πάμε μπροστά σαν λαός βασιζόμενος σε μία από τις πολλές πτυχές του θέματος: τον σεβασμό που δείχνουμε στις πιο απλές διατάξεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Περιμένοντας σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση να έρθουν να με παραλάβουν, αφού γιοκ λεωφορεία και τα ταξί είναι απαγορευτική πολυτέλεια πλέον, αποφάσισα να χαλαρώσω και να απολαύσω το μέσο Έλληνα που του φταίνε οι πολιτικοί, οι ξένοι, οι τραπεζίτες, οι άλλοι, οι εκείνοι, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, αλλά ποτέ ο ίδιος. Γιατί απλά δεν συνειδητοποίησε ποτέ πως όταν η βάση της Δημοκρατίας, ο πολίτης, φέρεται με τέτοια απαξίωση στους νόμους, έστω και στους πιο απλοϊκούς, αυτό φτάνει πολλαπλασιαστικά στην κορυφή των πολιτειακών θεσμών.
Ας επιστρέψουμε στη διασταύρωσή μας. Δύο κάθετοι μονόδρομοι. Σε κάθε γωνία παρκαρισμένα ποικιλοτρόπως αυτοκίνητα και, κατά μήκος του ενός δρόμου, τίγκα διπλοσειρά. Σε μια γωνία μάλιστα, ο ένας και μόνος "ένοικός" της είχε στρίψει ανάποδα στην κυκλοφορία του ενός δρόμου. Σε κάποια στιγμή, ένα απαρχαιωμένο τζιπάκι έρχεται και εφορμά στην διάβαση απέναντι του προηγούμενου μοναχικού επαναστάτη. Κατεβαίνει η γηραιά συνοδηγός και ο τζοβενόγερος οδηγός κάνει μια θεαματική όπισθεν πάνω στη διάβαση (εντάξει, μωρέ, είχε κάτι ανθρώπους πάνω, σιγά τα ωά), ώστε να εφορμήσει σε δεύτερο χρόνο πιο θεαματικά πάνω στο πεζοδρόμιο της διάβασης. Και αυτό, φυσικά, γιατί την τελευταία θέση (της διπλοσειράς, μην μπερδευόμαστε) την είχε κερδίσει μια ευπαρουσίαστη μεσήλιξ μετά την ομηρική της μάχη με υπεργηραλέο ιδιοκτήτη Μερτσέτας. Εντάξει, απλά ο κύριος παραλάμβανε την κυρία, οπότε έπρεπε να χωθεί πίσω από την προαναφερθείσα μεσήλικα και να κόψει και την υπόλοιπη υποτυπώδη κυκλοφορία. Παρέλαβε την κυρία και έφυγε άνετος, αφήνοντας τη θέση στην πρώτη κυρία, η οποία είχε σχεδόν στρίψει στον κάθετο και έκανε κι αυτή την όπισθέν της. Ναι, κι εγώ μπερδεύτηκα.
Εκεί φυσικά που έπεφτε το γέλιο ήταν με τους πεζούς. Οι οποίοι εν τέλει είναι μεγαλύτεροι κάφροι από τον οποιοδήποτε Ιντιάνα Τζόουνς οδηγό στην αναζήτηση της χαμένης θέσης πάρκινγκ. Πολύ απλά το φανάρι δεν υπάρχει. Ειλικρινά απορώ πως ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης δεν έχουνε αυτοκτονήσει ακόμα από την τόση αδιαφορία που αντιμετωπίζουν. Σκέτη κατάθλιψη. Διασκεδάζω όταν κάθομαι, σχεδόν σαν παρανοϊκός, μόνος μου στην άκρη της διάβασης, περιμένοντας το πράσινο για τους πεζούς, με τους πάντες τριγύρω μου να πηγαινοέρχονται ανενόχλητοι. Συνήθως, όταν ανάβει το πράσινο είμαι ο μόνος που περνάει. Η μαγεία της διαφορετικότητας. Ακόμα καλύτερα είναι σε περιπτώσεις διπλο-τριπλο-παρκαρίσματος. Ο εκάστοτε οδηγός πρέπει να έχει ανακλαστικά πολεμιστή νίντζα, καθώς ελέγχει για πεζούς που παραμονεύουν να του πεταχτούν πίσω από τα παρκαρισμένα, όπως με το ζόρι στριμώχνεται να περάσει. Και, τέλος, πάντα θαυμάζω το καλό παράδειγμα που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Καλό παράδειγμα στο 100άρι, να προλάβουν να περάσουν, μην μπερδεύεστε.
Τα ξέρετε και τα ξέρω, όλοι τα κάνουμε (έστω και μια στο τόσο), απλές καθημερινές καφριλίτσες. Τι κι αν είναι για την ασφάλειά μας, τι κι αν υποδηλώνουν σε βάθος το πως αντιμετωπίζουμε στο σύνολό της τη νομοθεσία. Τα πέντε δευτερόλεπτά μας να κερδίσουμε εμείς. Και μετά απορούμε γιατί ο εκάστοτε αξιωματούχος σκέφτεται το ίδιο για τα δικά του πέντε (κατοστάρικα, χιλιάρικα, εκατομμύρια κλπ.).
Λαίλαψ
Θα σας πω γιατί δεν πρόκειται να πάμε μπροστά σαν λαός βασιζόμενος σε μία από τις πολλές πτυχές του θέματος: τον σεβασμό που δείχνουμε στις πιο απλές διατάξεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Περιμένοντας σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση να έρθουν να με παραλάβουν, αφού γιοκ λεωφορεία και τα ταξί είναι απαγορευτική πολυτέλεια πλέον, αποφάσισα να χαλαρώσω και να απολαύσω το μέσο Έλληνα που του φταίνε οι πολιτικοί, οι ξένοι, οι τραπεζίτες, οι άλλοι, οι εκείνοι, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, αλλά ποτέ ο ίδιος. Γιατί απλά δεν συνειδητοποίησε ποτέ πως όταν η βάση της Δημοκρατίας, ο πολίτης, φέρεται με τέτοια απαξίωση στους νόμους, έστω και στους πιο απλοϊκούς, αυτό φτάνει πολλαπλασιαστικά στην κορυφή των πολιτειακών θεσμών.
Ας επιστρέψουμε στη διασταύρωσή μας. Δύο κάθετοι μονόδρομοι. Σε κάθε γωνία παρκαρισμένα ποικιλοτρόπως αυτοκίνητα και, κατά μήκος του ενός δρόμου, τίγκα διπλοσειρά. Σε μια γωνία μάλιστα, ο ένας και μόνος "ένοικός" της είχε στρίψει ανάποδα στην κυκλοφορία του ενός δρόμου. Σε κάποια στιγμή, ένα απαρχαιωμένο τζιπάκι έρχεται και εφορμά στην διάβαση απέναντι του προηγούμενου μοναχικού επαναστάτη. Κατεβαίνει η γηραιά συνοδηγός και ο τζοβενόγερος οδηγός κάνει μια θεαματική όπισθεν πάνω στη διάβαση (εντάξει, μωρέ, είχε κάτι ανθρώπους πάνω, σιγά τα ωά), ώστε να εφορμήσει σε δεύτερο χρόνο πιο θεαματικά πάνω στο πεζοδρόμιο της διάβασης. Και αυτό, φυσικά, γιατί την τελευταία θέση (της διπλοσειράς, μην μπερδευόμαστε) την είχε κερδίσει μια ευπαρουσίαστη μεσήλιξ μετά την ομηρική της μάχη με υπεργηραλέο ιδιοκτήτη Μερτσέτας. Εντάξει, απλά ο κύριος παραλάμβανε την κυρία, οπότε έπρεπε να χωθεί πίσω από την προαναφερθείσα μεσήλικα και να κόψει και την υπόλοιπη υποτυπώδη κυκλοφορία. Παρέλαβε την κυρία και έφυγε άνετος, αφήνοντας τη θέση στην πρώτη κυρία, η οποία είχε σχεδόν στρίψει στον κάθετο και έκανε κι αυτή την όπισθέν της. Ναι, κι εγώ μπερδεύτηκα.
Εκεί φυσικά που έπεφτε το γέλιο ήταν με τους πεζούς. Οι οποίοι εν τέλει είναι μεγαλύτεροι κάφροι από τον οποιοδήποτε Ιντιάνα Τζόουνς οδηγό στην αναζήτηση της χαμένης θέσης πάρκινγκ. Πολύ απλά το φανάρι δεν υπάρχει. Ειλικρινά απορώ πως ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης δεν έχουνε αυτοκτονήσει ακόμα από την τόση αδιαφορία που αντιμετωπίζουν. Σκέτη κατάθλιψη. Διασκεδάζω όταν κάθομαι, σχεδόν σαν παρανοϊκός, μόνος μου στην άκρη της διάβασης, περιμένοντας το πράσινο για τους πεζούς, με τους πάντες τριγύρω μου να πηγαινοέρχονται ανενόχλητοι. Συνήθως, όταν ανάβει το πράσινο είμαι ο μόνος που περνάει. Η μαγεία της διαφορετικότητας. Ακόμα καλύτερα είναι σε περιπτώσεις διπλο-τριπλο-παρκαρίσματος. Ο εκάστοτε οδηγός πρέπει να έχει ανακλαστικά πολεμιστή νίντζα, καθώς ελέγχει για πεζούς που παραμονεύουν να του πεταχτούν πίσω από τα παρκαρισμένα, όπως με το ζόρι στριμώχνεται να περάσει. Και, τέλος, πάντα θαυμάζω το καλό παράδειγμα που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Καλό παράδειγμα στο 100άρι, να προλάβουν να περάσουν, μην μπερδεύεστε.
Τα ξέρετε και τα ξέρω, όλοι τα κάνουμε (έστω και μια στο τόσο), απλές καθημερινές καφριλίτσες. Τι κι αν είναι για την ασφάλειά μας, τι κι αν υποδηλώνουν σε βάθος το πως αντιμετωπίζουμε στο σύνολό της τη νομοθεσία. Τα πέντε δευτερόλεπτά μας να κερδίσουμε εμείς. Και μετά απορούμε γιατί ο εκάστοτε αξιωματούχος σκέφτεται το ίδιο για τα δικά του πέντε (κατοστάρικα, χιλιάρικα, εκατομμύρια κλπ.).
Λαίλαψ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου