Η φθινοπωρινή σχολική παράδοση της …. κατάληψης.

Μιλώντας με μια φίλη μου σήμερα το απόγευμα, μου ανέφερε λυπημένη, ότι ο γιός της δεν πάει σχολείο εδώ και κάποιες ημέρες, διότι το σχολείο του έχει κατάληψη!

Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό, εικόνες από την εποχή που κι εγώ πήγαινα στο λύκειο, όπου τουλάχιστον τριάντα  σχολικές ημέρες πήγαιναν στράφι, διότι 10, άντε 15 «φιλομαθή καλόπαιδα» αποφάσιζαν ότι πρέπει να το κλείσουμε το μαγαζί, αφού οι τυρόπιτες που πουλάει το κυλικείο του σχολείου έχουν μυτζήθρα και όχι φέτα, ο ουρανός είναι μπλε και όχι ροζ, η ζωή είναι ωραία αλλά τα έχει με άλλον, και δεκάδες παρόμοια δίκαια και αγωνιστικά δημοκρατικά αιτήματα!

Άλλωστε, όπως έλεγαν πολλοί εξ αυτών, «η ζωή είναι δικαίωμα»!

Το πιο λυπηρό της όλης υπόθεσης όμως, είναι το γεγονός ότι πολλοί γονείς ενεθάρρυναν τα καμάρια τους  σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, αφού έτσι, λέει,  μάθαιναν τα παιδιά να διεκδικούν, και να αγωνίζονται για τα αναφαίρετα δικαιώματα τους!

Και δώστου να καταστρέφονται θρανία, καρέκλες, υπολογιστές, και άλλα πολλά, αλλά τί να κάνεις βρε αδερφέ, κάθε αγώνας έχει τις δικές του παράπλευρες απώλειες!

Πάνω απ όλα η δημοκρατία.

Εξάλλου, ποιός θα πληρώσει τα σπασμένα, εγώ και εσύ;

Αμ δε, υπάρχει το κράτος και η πολιτεία για αυτές τις δουλειές! Έτσι δεν είναι;

Τώρα όμως που ωρίμασα, και που το σκέφτομαι καλύτερα, εγώ που δεν πολυσυμμετείχα στις καταλήψεις της γενιάς μου, προτιμώντας να διαβάζω, και να ζω την εφηβεία μου, τι κατάλαβα;

Τι κέρδισα;

Αντιθέτως, ο Αλέξης ο  Τσίπρας, ο ευρυμαθής αυτός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που οσονούπω πάει για πρωθυπουργός, και που ήδη είναι ένας «διεθνής statesman», δεν είναι κι αυτός ένας από εκείνους που οραματίστηκαν, και που με πολύ κόπο και αξιοσύνη, κατάφεραν να εδραιώσουν αυτή τη φθινοπωρινή συνήθεια της κατάληψης, που έχει γίνει πλέον παράδοση (κάπως όπως η ΔΕΘ να πούμε);

Είναι άλλωστε ευρέως γνωστό, πως το παλικάρι  στερήθηκε τη γνώση των αγγλικών, για να βρίσκεται ολημερίς και ολονυκτίς στα υπό κατάληψη σχολεία, και να εμψυχώνει τους έφηβους  wannabe guerillas.

Μήπως λοιπόν πρέπει να αναθεωρήσω τις μουχλιασμένες μου απόψεις;

Μήπως πρέπει, από τώρα που ο γιος μου είναι στα νήπια, να τον προτρέψω να αρχίσει μαζί με τους συμμαθητές του μία κατάληψη, έτσι για εξάσκηση, ώστε  να μην δυσκολευτεί αργότερα, που θα είναι στο δημοτικό;

Εξάλλου, αιτήματα υπάρχουν πολλά, και  μάλιστα σοβαρά!

Για παράδειγμα, στην αυλή του σχολείου του υπάρχουν μόνο ροδιές, και κανένα άλλο δέντρο.

Μάλιστα, η μητέρα ενός συμμαθητή του, προφανώς ενεργό μέλος της συνιστώσας των Οικολόγων Πρασίνων, ή της  Ρόζας, υποστηρίζει πως αυτό μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά  σε σοβαρά ψυχολογικά τραύματα!

Το έχει καταγγείλει, λέει, πολλάκις στο υπουργείο Παιδείας αλλά τίποτα. Οι αρμόδιοι κωφεύουν.

Ανάλγητο λοιπόν το κράτος για μία ακόμα φορά, περιορίζεται στο να  παρακολουθεί αμέτοχο τις εξελίξεις, ενώ τα παιδιά μας λαχταράνε να παίζουνε στην αυλή, δίπλα σε πορτοκαλιές, κερασιές, έστω λεμονιές! 

Μήπως θα πρέπει να εισηγηθώ την φύτευση φοινίκων;

Χμμμμμ……

Sensei Angie Yoko